Ήμουνα νιoς και γέρασα (σχήμα λόγου το δεύτερο σκέλος της φράσης), αλλά σαράντα χρόνια τώρα στο κουρμπέτι, όποτε γινόταν κάποια μεγάλη κινητοποίηση, είτε για εργασιακά θέματα είτε για πολιτικά (όπως οι αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις) είτε για εθνικά, όπως τώρα με το Μακεδονικό Zήτημα, πάντα κάποιοι γνωστοί άγνωστοι έκαναν τις διαδηλώσεις μπάχαλο...
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2056 στις 17-1-2019
Ο Τσίπρας είναι αδίστακτος. Έβγαλε απʼ το μανίκι του ένα διπλό μπαστούνι (τη ρηματική διακοίνωση των Σκοπιανών) και την κράδαινε στο Κοινοβούλιο σαν καρέ του άσου.
Εν πρώτοις: δεδομένο: το 70% των Ελλήνων διαφωνεί με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Η πολιτική Τσίπρα, το κλίμα Τσίπρα ή κλίκα Τσίπρα φθείρουν (εδώ και καιρό) την πολιτική και το πολίτευμα. Τώρα τα πράγματα έχουν φθάσει σε ένα κρεσέντο. Κρίσιμο.
Ο Σαράντος Καργάκος. Κατʼ αρχάς ένας γλυκός άνθρωπος. Που νοιαζόταν για τους μαθητές του, τους ανθρώπους, την πατρίδα μας. Πολυμαθέστατος και πολυγραφότατος, με τον αέρα της Μάνης στην καρδιά και τους ορίζοντες του κόσμου στο βλέμμα
Ευτέλεια. Δηλαδή τώρα οι τύχες του λαού και του έθνους εξαρτώνται από τον εκατοστό πεντηκοστό πρώτον;
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2055 στις 10-1-2019
Ήταν η παρέλαση των κλισέ. Με επικεφαλής το αναθεματισμένο εκείνο: «η Ελλάδα ήταν μέρος του προβλήματος κι έγινε μέρος της λύσης».
Χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης ότι είναι το χρυσό κλειδί του Τσίπρα; (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, του έχει ρημάξει το κόμμα)!
Στην πατρίδα των κλεφτών της Ιστορίας, στα Σκόπια, για όλο αυτό το εγχείρημα που προσθέτει ένα ακόμα βαρέλι μπαρούτι στη Βαλκανική Μπαρουταποθήκη – το «όνομα», τη «γλώσσα» και την «εθνικότητα» – έγινε Δημοψήφισμα. Αμφιλεγόμενο; πιθανόν. Καραγκιοζιλίκι; Ίσως.
«Να φύγει ο Πάνος, να πάει πού;» – η φράση αυτή του Τσίπρα έδειξε εγκαίρως το στίγμα «θλιβερών γεγονότων που θα ελάμβαναν χώρα στη Μεσοποταμία». Ο Τσίπρας έχει φάει από καιρό το κόμμα του κ. Καμμένου και τώρα κάθεται και τον γλεντάει.
Συνήθως οι άνθρωποι βλέπουν (αν τον δουν) τον «Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη» τους τα Χριστούγεννα, άντε την Πρωτοχρονιά. Οι Καλικάντζαροι πάλι, όχι!
Είναι αλήθεια ότι οι Τούρκοι εκφράζονται με έναν κάπως ιδιαίτερο (για τους Δυτικούς) τρόπο – έναν τρόπο «ανατολίτικο» καθώς λέμε κι εμείς , ο οποίος συχνά κινείται μεταξύ ποιητικότητας και αφέλειας.
Λένε οι Συριζαίοι (με αφοπλιστική κουτοπονηριά): «Υπάρχει σκάνδαλο Novartis ή όχι;». Και βέβαια υπάρχει, οι ίδιοι όμως δεν προσπάθησαν να το διαλευκάνουν, αλλά να το μετέλθουν για πολιτικάντικους σκοπούς.
Ωραίες γνωριμίες κάνουμε τελευταίως: ο κ. Μανιαδάκης – μια κουκούλα ντουμπλ φας. (Καλά μου λέει η θεία Φωτούλα: παιδάκι μου, ούτε την κουκούλα του μπουφάν σου να μη φορέσεις ποτέ στη ζωή σου).
Οι αρχαίοι Έλληνες (το προγονικό) όταν κάποιος ήταν ιδιαιτέρως όμορφος, πολύ έξυπνος, διακεκριμένος, επιφανής, λαοφιλής, δημοσίως, όταν περνούσε, τον έβριζαν – βρισιές χαϊδαρικές, αποτροπαϊκές της ζήλιας ή του φθόνου των θεών...
«Πάει ο παλιός ο χρόνος» - μαζί του από καιρό έχει φύγει και η Παγκοσμιοποίηση, μαζί της φαίνεται να φεύγει και η Δύση.
Η Γερμανία νομοθετεί εναντίον της εξαγοράς γερμανικών επιχειρήσεων από ξένους.
Ο κατά δήλωσίν του δεξιός, βουλευτής της Ένωσης Κεντρώων, κ. Σαρίδης, είδε φως στον Προϋπολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ανέβλεψε, απεκδύθηκε το ιμάτιο της Μωράς Παρθένου κι έσπευσε αρωγός κι αυτός στην εθνική προσπάθεια υπέρ Γερμανίας, Δανειστών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.
