Αρθρογράφος: Ιωάννης Χρηστάκης Φίλοι συνάδελφοι, Eδώ και ένα χρόνο, χωρίς πρότερη εμπειρία και κανένα χαρισματικό γραπτό λόγο, θέλησα και εγώ, στο μέτρο των δυνάμεών μου , να αρθρογραφήσω στα εκπαιδευτικά sites, βλέποντας την κυβερνητική λαίλαπα να ισοπεδώνει τον εργασιακό μου χώρο, που υπηρετώ πιστά από το 1989. Η αγανάκτηση με έπνιγε.
Λειτουργεί από το 1995 σε κτίριο με δεκαοκτώ καλά εξοπλισμένες αίθουσες εκπαίδευσης, επιμόρφωσης, διοίκησης, φιλοξενίας και βοηθητικών χρήσεων, συνολικής έκτασης 1700 τ.μ.
Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες της μεγαλύτερης ανθρωποθυσίας που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ εν καιρώ ειρήνης σε μία χώρα. Θα αναφερθώ στο χώρο της εκπαίδευσης γιατί αυτόν ξέρω και αυτός με απασχολεί πρωτίστως.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, «Φύσις αρχή πάντων», στα ελληνικά όμως σχολεία η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση αν και εισήχθη το 1990 (ν.1982/90) παραμένει ελλιπής, με απουσία συγκεκριμένων προγραμμάτων αλλά και ειδικών που μπορούν να τα διδάξουν στους μαθητές, τα όποια αποτελούν και το βασικό τρίπτυχο του προβλήματος.
