Πέθανε σε ηλικία 94 ετών ο Ματθαίος Πόταγας, ιδιοκτήτης της ιστορικής αίθουσας Παλάς της οδού Υμηττού στο Παγκράτι.
Έχοντας τον τίτλο του παλαιότερου ιδιοκτήτη κινηματογράφου ο Ματθαίος Πόταγας αφιέρωσε όλη τη ζωή του στο να διατηρήσει ανοιχτό τον κινηματογράφο με ταινίες που προσέλκυσαν επί δεκαετίες ένα κοινό σινεφίλ.
Ο κινηματογράφος Παλάς λειτουργούσε από 1925 - όταν ο πατέρας του τελευταίου του ιδιοκτήτη με τα δύο του αδέρφια δημιούργησαν την αίθουσα που ψυχαγώγησε για έναν σχεδόν αιώνα τους Αθηναίους.
Το 1953 ο Ματθαίος Πόταγας ανέλαβε τη γενική διεύθυνση την οποία διατηρούσε μέχρι το τέλος.
Η art deco διακόσμηση του χώρου είναι εμπνευσμένη από τον αρχιτέκτονα του μεσοπολέμου, Βασίλειο Κασσάνδρα, ο οποίος το 1935 ανακατασκεύασε την αίθουσα με δικά του αρχιτεκτονήματα.
Γεννημένος το 1928, ο Ματθαίος Πόταγας θυμόταν πάντα ιστορίες από την πρώτη ομιλούσα ταινία με τα Πάθη του Χριστού, τι συνέβαινε την Κατοχή στην Αθήνα και ποια ήταν η πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης έγραψε στο Facebook αποχαιρετώντας τον:
Σήμερα έφυγε ένας μοναδικός άνθρωπος, Ματθαίος Πόταγας!
Ο ιδιοκτήτης του θρυλικού σινεμά Παλάς στο Παγκράτι, που συνέχιζε να το κρατά χειμώνα-καλοκαίρι, μόνος.
Ένα σινεμά που κάποτε είχε δύο ταμεία και ουρές ατελείωτες.
-Που είστε εσείς; με ρώτησε όταν πριν λίγες εβδομάδες τον πέτυχα τυχαία στο δρόμο.
Εγώ είχα κατέβει κέντρο για δουλειές, πάω πάντα με τα πόδια ξέρετε, συνέχισε.
Στα 94 του, ο κύριος Ματθαίος παρέμενε σε συνεχή δράση στο σινεμά όπου μεγάλωσε από παιδί.
Όταν στην πρώτη επαφή μας το 2012, πήγα να τον βοηθήσω να ανεβάσει τις βαριές μπομπίνες από τις "Τρεις Μέρες Ευτυχίας", αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Τον έβλεπα να ανεβαίνει βήμα-βήμα προς το προβολείο τη σκάλα που κατέληγε ελικοειδής, στενή κι εξωτερική και σκεφτόμουν πως αντέχει κάθε μέρα όλη τη βδομάδα, κάθε μήνα όλο τον χρόνο.
-Δεν σας κουράζει αυτό το συνέχεια; τόλμησα να τον ρωτήσω.
-Με ξεκουράζει! Το σινεμά είναι η ζωή μου...
Θα θυμάμαι πάντα εκείνη την πρώτη φορά που πήγαμε, τη μυρωδιά του παλιού, τα σκληρά καθίσματα, τα φώτα που άναβε ο κύριος Ματθαίος στο διάλειμμα και την πορτοκαλάδα που μας πρόσφερε, αφού μας οδήγησε στο μπαρ μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές.
Ένας κόσμος ολόκληρος ανέπνεε ακόμη εκεί μέσα στο φθαρμένο ντεκόρ και κρατούσε κάτι από την χαμένη μαγεία...
