Ο Κώστας Τουρνάς το 1980 κυκλοφόρησε την παραπάνω ιστορία, θίγοντας ένα θέμα ταμπού, ειδικά για τότε, την 'υπόγεια ζωή' που κάνει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων στο κέντρο της Αθήνας.
Την ιστορία τη διηγείται μέσα απ' τα μάτια των κουτσομπόληδων γειτόνων, των αθώων παιδιών, αλλά και της μάνας του Αχιλλέα, που "ποτέ δεν τον ξεχνάει".
«Είχα το ερέθισμα από άνθρωπο που ήξερα και δούλευα μαζί του και ήταν ομοφυλόφιλος, τον Γιώργο Μαρίνο. Ζούσε μία ζωή την οποία ο ίδιος την είχε ομολογήσει, δεν την έκρυβε. Ο ‘Μηνάς’ που λέει μέσα το τραγούδι ήταν το ταίρι του Γιώργου και η ‘Λέλα’ ήταν η αδερφή μου, η οποία δεν ζει πια.
Η θεματολογία του τραγουδιού ήταν ταμπού για την εποχή. Η φράση κλειδί σε αυτό το τραγούδι είναι το “θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου”. Όταν κάποιος λέει “α την πουστάρα να πούμε, την ξεφωνημένη”, θα μπορούσε αυτός να είναι αδερφός σου, παιδί σου. Εκεί θα το λεγες; Αυτό είναι περισσότερο μια αίσθηση της θέσης που παίρνουμε οι άνθρωποι κατά πως μας βολεύει εκείνη την ώρα».
Η θεματολογία του τραγουδιού ήταν ταμπού για την εποχή. Η φράση κλειδί σε αυτό το τραγούδι είναι το “θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου”. Όταν κάποιος λέει “α την πουστάρα να πούμε, την ξεφωνημένη”, θα μπορούσε αυτός να είναι αδερφός σου, παιδί σου. Εκεί θα το λεγες; Αυτό είναι περισσότερο μια αίσθηση της θέσης που παίρνουμε οι άνθρωποι κατά πως μας βολεύει εκείνη την ώρα».
