της Θεοπίστης Πάντου 

Η δωρεάν περίθαλψη για τους ασφαλισμένους, πριν τη δικτατορία και μέχρι τη μεταπολίτευση, περιοριζόταν στα λίγα υποκαταστήματα του ΙΚΑ, στα εξωτερικά ιατρεία των Νοσοκομείων, και σε αναιμική δωρεάν ενδονοσοκομειακή φροντίδα.

Λίγα τα μεγάλα Νοσοκομεία, λίγοι οι γιατροί, λιγοστό το νοσηλευτικό προσωπικό. Λίγες εκπαιδευμένες με σπουδές νοσηλεύτριες. Διαβάθμιση της νοσοκομειακής περίθαλψης σε α΄, β΄ και γ΄ θέση, για ιδιαίτερη μεταχείριση των «εκλεκτών».

Θάλαμοι των 40, 50 … κλινών ο καθένας, για τους οικονομικά ασθενέστερους ασθενείς και τους ασφαλισμένους στο ΙΚΑ. Όμως οι βοηθητικές υπηρεσίες, σίτιση, καθαριότητα και φύλαξη ήταν στην αποκλειστική αρμοδιότητα των Νοσοκομείων, με διορισμένο μόνιμο βοηθητικό προσωπικό.

Η άνοδος του κινήματος των εργαζομένων στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης είχαν σαν αναπόφευκτη συνέπεια την αλλαγή στο σύστημα Υγείας. Η πρώτη Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου νομοθέτησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) που ιδρύθηκε το 1983. 

Τα σχέδια για το ΕΣΥ, βασισμένα σε πρότυπα άλλων χωρών (π.χ. του Καναδά), ήταν αρχικά φιλόδοξα και μεγαλόπνοα, για δωρεάν καθολική περίθαλψη. Αν και έγιναν αρκετά θετικά βήματα, τα σχέδια αυτά δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ κι όσο το λαϊκό κίνημα υποχωρούσε, το «πλεκτό» τόσο περισσότερο ξηλωνόταν, αρχής γενομένης από το 1990-93, του Κ. Μητσοτάκη έως την εποχή των «εκσυγχρονιστών» του Κώστα Σημίτη και μέχρι την Κρίση του 2010.

Με το ξέσπασμα της Κρίσης, οι μνημονιακοί υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, Λοβέρδος, Σαλμάς, Λυκουρέντζος, Άδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, σαν αδηφάγες ακρίδες, σάρωσαν κυριολεκτικά ό,τι κουτσουρεμένο είχε απομείνει από το ΕΣΥ, στοχεύοντας κατ’ αποκλειστικότητα τους οικονομικά ασθενέστερους, οι οποίοι δέχτηκαν ταυτόχρονη πολύπλευρη επίθεση σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.

Τις σαρωτικές αλλαγές, που εξακολουθούν να ισχύουν και να επαυξάνονται σήμερα, χαρακτηρίζουν:

• Η δραματική μείωση των προϋπολογισμών για την Υγεία.

• Η μετονομασία του ΟΠΑΔ σε ΕΟΠΥΥ ( «άλλαξε ο Μανωλιός…)

• Η καθιέρωση τέλους εισόδου 5 € στα Νοσοκομεία και 1€ για κάθε εκτελούμενη συνταγή, (μεταφράζεται σε συνολική είσπραξη εκατομμυρίων για το κράτος).

• Η αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα, πέραν του 25%, χάρη σ’ ένα πολύπλοκο και αρκετά δόλιο υπολογισμό της συμμετοχής, με μόνο στόχο τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης για το κράτος και τη μετακύλιση του κόστους στους ασφαλισμένους. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις φαρμάκων που δε συμφέρει κανείς να τα συνταγογραφήσει, επειδή κοστίζει λιγότερο να τα αγοράσει απ’ ευθείας.

• Η προώθηση των γενόσημων φαρμάκων (ποιές αλήθεια φαρμακοβιομηχανίες επωφελούνται;) και μάλιστα, σε περίπτωση αγοράς πρωτοτύπου, επιβάλλεται «ποινή» αυξημένης συμμετοχής του ασφαλισμένου, και η συμμετοχή μπορεί να φτάνει τελικά και στο 70%, 80% της συνολικής αξίας του φαρμάκου. Το πρόσχημα είναι η υπερβολική συνταγογράφηση και σπατάλη και η λογική του «μαζί τα φάγαμε».

Επιπλέον κάθε φορά που ο ασφαλισμένος επιλέγει πρωτότυπο φάρμακο, ο φαρμακοποιός πληρώνει αντίστοιχο πρόσημο, επειδή δεν επιβάλει! την αγορά γενοσήμου.

• Οι συμβάσεις των γιατρών με το Δημόσιο συρρικνώθηκαν δραματικά. Οι αμοιβές τους ελαττώθηκαν κατά 50% και πλέον.

• Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του μνημονιακού «πλαφόν» (ανώτατο επιτρεπόμενο όριο) σε οποιαδήποτε παροχή στο χώρο της Υγείας, είναι η εύκολη λύση για να περιοριστούν οι δημόσιες δαπάνες. Σε βάρος όμως των ασφαλισμένων και όχι των Πολυεθνικών Φαρμακοβιομηχανιών, οι οποίες με υπερτιμολογήσεις, δωροδοκίες, φανερές και μη, θησαύρισαν, αποτελώντας ένα κομμάτι του παζλ της χρεωκοπίας της χώρας.

• Η καθιέρωση μιας σειράς περιορισμών σε εργαστηριακές εξετάσεις, και η συμμετοχή των ασφαλισμένων στο κόστος τους.

• Η διαγραφή μιας σειράς φαρμάκων ευρείας κατανάλωσης από τις λίστες συνταγογράφησης, όπως κολλύρια, αλοιφές, αναλγητικά, αντιφλεγμονώδη….

• Η εγκληματική μείωση του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού, με παράλληλη μείωση του εισοδήματός όσων παρέμειναν.

• Οι βοηθητικές υπηρεσίες των Νοσοκομείων, σίτιση, καθαριότητα, φύλαξη, παραδομένες στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με «ενοικιαζόμενους» εργαζομένους σε συνθήκες γαλέρας (ας θυμηθούμε την περίπτωση Κούνεβα) και δραματική υποβάθμιση.

Τον Ιούλιο του 2018, η Κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά, έκανε τη δική της «επαναστατική μεταρρύθμιση»!

Ο ΕΟΠΥΥ, ο μνημονιακός φορέας ενιαίας περίθαλψης, διέκοψε αιφνιδιαστικά τις συμβάσεις των παθολόγων, των γενικών γιατρών και των παιδιάτρων, ενόψει της εφαρμογής του νέου θεσμού, του οικογενειακού γιατρού.

Μέχρι τότε είχε επέλθει απατηλή «ομαλοποίηση» του συστήματος της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, που εφάρμοσαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, επειδή οι περισσότεροι ασφαλισμένοι είχαν αποδεχτεί ((και εξακολουθούν να αποδέχονται) το δούλεμα των μνημονιακών κυβερνήσεων και τη δική τους αυταπάτη, ότι τάχα το Κράτος τους παρέχει δωρεάν περίθαλψη, από το γιατρό της επιλογής τους. Κι ας τον πλήρωναν με 5,10 ή 20 € ανάλογα, όταν δεν προλάβαιναν τα 200(!) δωρεάν ραντεβού ανά μήνα.

Τον Αύγουστο του 2018, (σοφά διαλεγμένη η στιγμή, εν μέσω διακοπών) όλοι οι ασφαλισμένοι βρέθηκαν «ξεκρέμαστοι». Δεν υπήρχαν συμβεβλημένοι παθολόγοι και παιδίατροι για τις καθιερωμένες δωρεάν συνταγογραφήσεις ούτε επισκέψεις για τους 200 «τυχερούς». Από την επίσημη Πολιτεία καμία ενημέρωση. Αλήθεια πόσα εκατομμύρια γλύτωσε ο ΕΟΠΥΥ όλο το χρονικό διάστημα έως σήμερα και πόσα ακόμη θα γλυτώσει;

Το Σεπτέμβριο, μήνα της επανόδου από τις διακοπές (όσων μπόρεσαν να κάνουν), η διαδικτυακή «πλατφόρμα», για την επιλογή οικογενειακού γιατρού, ήταν ήδη προσβάσιμη, όμως γιατροί συμβεβλημένοι δεν υπήρχαν.

Για παράδειγμα στον Κεντρικό τομέα της Αθήνας (περιοχή ΠΕΔΥ Λ. Αλεξάνδρας) ούτε ένας.

Στην Ηλιούπολη, Δήμο 140.000 κατοίκων περίπου, το Σεπτέμβριο είχαν υπογράψει σύμβαση ως οικογενειακοί γιατροί, τρεις !!!!!

Ναι 3 οικογενειακοί γιατροί. Και σήμερα, τέλος Μαρτίου οι συμβεβλημένοι είναι 6!!! Αντί για: 130.000 (κάτοικοι μείον παιδιά) : 2.250 (ενήλικες ανά γιατρό) = 58 (!!!) γιατρούς, προκειμένου να «αντιστοιχισθεί οπωσδήποτε κάθε κάτοικος σε ένα γιατρό», όπως μας πληροφόρησε με καθυστέρηση -και εξακολουθεί να μας ενημερώνει- επίσημα το Υπουργείο Υγείας στα έντυπα συνταγογράφησης.

Σήμερα, 8 μήνες μετά την «έναρξη» του θεσμού, ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού είναι σαν το «μετέωρο βήμα του πελαργού» και οι ασφαλισμένοι «κρεμασμένοι» σε σχοινιά μαριονέτας. Εδώ και οκτώ μήνες η δωρεάν περίθαλψη πήγε περίπατο. Και εξακολουθεί να αγνοείται.

Ας υποθέσουμε όμως ότι το αρχικό πλάνο του Υπουργείου είχε εφαρμοστεί με απόλυτη ακρίβεια.

Σε κάθε συμβεβλημένο γιατρό, σύμφωνα με το νόμο, αντιστοιχούν 2.250!!! ασφαλισμένοι. Το υποχρεωτικό ωράριό του είναι 5 τετράωρα την εβδομάδα και κάθε επίσκεψη υπολογίζεται στα 10-15 λεπτά -τα οποία μπορεί να μην είναι αρκετά ούτε για συνταγογράφηση.

Έχουμε δηλαδή 4-5 ραντεβού ανά ώρα και 80 έως 100 ραντεβού την εβδομάδα. Άρα 400 το πολύ ραντεβού το μήνα. Οι αριθμοί αδιάψευστος μάρτυρας. Αυτά δεν καλύπτουν ούτε τους συνταξιούχους του κάθε γιατρού, που λόγω ηλικίας χρειάζονται μηνιαία συνταγογράφηση.

Ούτε λόγος να γίνεται για εξέταση σε περίπτωση ασθένειας, για κατ' οίκον νοσηλεία, ή εκτός του ωραρίου των είκοσι ωρών εβδομαδιαίως ακόμη κι αν αυτά προβλέπονται στις συμβάσεις.

Το πιθανότερο είναι να πληρώνουμε κάποιον άλλον γιατρό για να γίνουμε καλά.

Η σχέση γιατρού–ασθενούς, όπως και η σχέση μαθητή-δάσκαλου, δεν είναι μια τυπική διαδικασία που ορίζουν και καθορίζουν οι διατάξεις κι οι κανονισμοί, οι νόμοι κι οι προφήτες. Είναι καθαρά προσωπική σχέση εκτίμησης κι εμπιστοσύνης από τη μεριά του ασθενούς, γνώσης του ιστορικού του ασθενούς, υπευθυνότητας και φροντίδας από τη μεριά του γιατρού.

Το «μεταρρυθμιστικό» σύστημα του οικογενειακού γιατρού, κακέκτυπο παρόμοιων συστημάτων άλλων χωρών που έχουν αποτύχει παταγωδώς και σέρνονται, είναι ένα εξάμβλωμα. Είναι ένα απρόσωπο σύστημα εκ των πραγμάτων. Η δυνατότητα επιλογής του οικογενειακού γιατρού είναι μια αυταπάτη, αφού μόνο έναν άγνωστο μπορούμε να έχουμε για οικογενειακό γιατρό. Είναι ένα σύστημα τιμωρητικού αποκλεισμού, «όλοι μαζί τα τρώμε όταν προσπαθούμε να γιατρευτούμε, γι’ αυτό θα σας κόψουμε το βήχα».

Ο οικογενειακός γιατρός είναι ο «μεγάλος κόφτης» που θα περιορίζει τη δαπάνη του Δημοσίου για τη Δημόσια Υγεία, βάζοντας φραγμό στις «απαιτήσεις» του ασθενούς να προλάβει και να θεραπεύσει τις ασθένειες που τον απειλούν. Η «δαμόκλειος σπάθη» του ανώτατου πλαφόν για τον κάθε γιατρό, στα φάρμακα, στα παραπεμπτικά των εργαστηριακών εξετάσεων -επί ποινή τσουχτερού προστίμου για το γιατρό- επηρεάζει αρνητικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη συμπεριφορά τους.

Με το παλαιό καθεστώς οι παθολόγοι μας έγραφαν από όσα είχαμε ανάγκη, σχεδόν τα πάντα, εφόσον δεν ξεπερνούσαν το πλαφόν τους (προϊόν μνημονιακών κυβερνήσεων), εκτός από εξειδικευμένες εξετάσεις, όπως π.χ. triplex καρδιάς και γυναικολογικά, ή μαγνητικές τομογραφίες.

Σήμερα, επί Υπουργού Πολάκη και "πρώτης φοράς αριστερά" ο παθολόγος οικογενειακός γιατρός δε συνταγογραφεί φάρμακα άλλων ειδικοτήτων, πράγμα που σημαίνει ότι, αν κάποιος χρειάζεται να παίρνει φάρμακα από 3 γιατρούς ειδικότητας, θα πρέπει να επιβαρυνθεί με επιπλέον € αφού, εάν δε βρει δωρεάν ραντεβού, θα πληρώνει 3 γιατρούς, και κάθε συνταγή του θα αντιστοιχεί στο 1 € επιπλέον, που εξακολουθούμε να πληρώνουμε.

Παρεμπιπτόντως από 1/1/2019 καθιερώθηκε για πρώτη φορά και συμμετοχή στις φυσιοθεραπείες, ύψους 10-15%.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι όροι της Σύμβασης των οικογενειακών γιατρών είναι απολύτως εξευτελιστικοί και ασύμφοροι: χαμηλοί μισθοί, ανασφάλεια, με δικά τους έξοδα η διατήρηση του ιατρείου, φορολόγηση με προδιαγραφές ελεύθερου επαγγελματία κλπ. Μην αποδίδουν λοιπόν στους γιατρούς το ναυάγιο του νέου «επαναστατικού» θεσμού.

Επιπλέον, ο κανονισμός προβλέπει:
«…Ο ΕΟΠΥΥ συνάπτει με τον ιατρό ατομική σύμβαση παροχής υπηρεσιών ως οικογενειακός ιατρός, με χρονική διάρκεια ενός (1) έτους, με δυνατότητα ετήσιας παράτασης/ανανέωσης της σύμβασης και έως δύο (2) φορές….»

Δηλαδή έχουμε τον συγκεκριμένο (αν τον βρούμε) γιατρό ως οικογενειακό μόνο για τρία το πολύ χρόνια. Και μετά και πάλι αναζήτηση. Για να μην προλαβαίνουμε μάλλον να γνωριστούμε μαζί του και μας κάνει τις «χάρες» που του ζητάμε. Όλα στο βωμό του περιορισμού των δαπανών.

Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει στο ΠΕΔΥ (τέως ΙΚΑ) της Ηλιούπολης.

Όσοι μόνιμοι γιατροί διατηρούσαν και ιδιωτικό ιατρείο και το διεκδίκησαν δικαστικά έχασαν τη δίκη κι οι περισσότεροι, ίσως κι όλοι, έφυγαν για να διατηρήσουν το ιδιωτικό τους ιατρείο. Μαζί με αυτούς που συνταξιοδοτήθηκαν άφησαν πολλά κενά πίσω τους.

Οι θέσεις, όσες καλύφθηκαν, στελεχώθηκαν με γιατρούς που έχουν οκτάμηνες συμβάσεις, ασφαλισμένους μεν, αλλά με μικρότερες αμοιβές από τους μόνιμους. Οι διορισμοί επομένως που λέει ότι έκανε γενικά ο Παύλος Πολάκης είναι τέτοιου είδους και μάλλον με ΕΣΠΑ; Για παράδειγμα στο ΠΕΔΥ (πρώην ΙΚΑ) Ηλιούπολης οι συμβασιούχοι γιατροί πάνε κι έρχονται.

Στο ΠΕΔΥ της Ηλιούπολης υπάρχει έλλειψη (το Φεβρουάριο του 2019) γιατρών σημαντικών ειδικοτήτων π.χ. ακτινοδιαγνώστης, γαστρεντερολόγος, ενδοκρινολόγος, μικροβιολόγος, νευρολόγος, ουρολόγος… και όσοι υπάρχουν δεν είναι πάντοτε οι ίδιοι.

Επίσης, όπως συνέβαινε παλιότερα και τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια, λόγω έλλειψης εξοπλισμού: ο δερματολόγος, ούτε μία καυτηρίαση μπορεί να κάνει, ο οδοντίατρος, διαθέτοντας παλαιότερα μόνο έναν κλίβανο και γαντζάκια, σηκώνει τα χέρια ψηλά και ο χειρουργός ανέκαθεν και τώρα, μόνο αυτοκόλλητη γάζα μπορεί να βάλει ας είναι κι έναν επίδεσμο.

Για κάποιες ειδικότητες του ΠΕΔΥ Ηλιούπολης, η αναμονή για ραντεβού μπορεί να φτάνει και τον ένα ή ενάμιση μήνα. Γενικά όμως, ίσως λόγω απαξίωσης των ΠΕΔΥ (που έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους), υπάρχουν κατά καιρούς και ραντεβού σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Συμπέρασμα το ΠΕΔΥ αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των ασφαλισμένων.

Ο δημόσιος δωρεάν χαρακτήρας του ΕΣΥ νοθεύτηκε, υπονομεύτηκε, αφέθηκε βορά στα χέρια του ιδιωτικού τομέα από τα σπάργανά του. Απόδειξη τα πάμπολλα ιδιωτικά νοσοκομεία, κλινικές και εργαστηριακά κέντρα, που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια και θεριεύουν, παίρνοντας διαστάσεις πολυεθνικών.

Λόγω μεγάλης αναμονής για χειρουργικές επεμβάσεις στα Δημόσια Νοσοκομεία, οι ασφαλισμένοι αναγκάζονταν και αναγκάζονται να απευθυνθούν στον Ιδιωτικό τομέα πληρώνοντας ακριβά τη θεραπεία τους. Κάποιες εξειδικευμένες εργαστηριακές εξετάσεις με υψηλό κόστος συμμετοχής στα ιδιωτικά εργαστήρια, αν και θα μπορούσαν να γίνουν δωρεάν στα Δημόσια Νοσοκομεία, που έχουν τα κατάλληλα μέσα, πρακτικά είναι αδύνατο να γίνουν, διότι τα λιγοστά ραντεβού των Νοσοκομείων παραπέμπουν σε ραντεβού μετά από μήνες, ενώ ο ασφαλισμένος χρειάζεται άμεση διάγνωση και επιπλέον η ισχύς του παραπεμπτικού από τον θεράποντα γιατρό λήγει σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Τι έχει καταφέρει η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά», μέσα στον κυκεώνα των αντιλαϊκών μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων» στην Υγεία;

Αν εξαιρέσει κανείς:

Την κατάργηση των 5€ στα Νοσοκομεία και τη δυνατότητα περίθαλψης των ανασφάλιστων στα δημόσια νοσοκομεία, που πρόσφατα, προεκλογικά, (9/3/2019) επεκτάθηκε και σε δυνατότητα συνταγογράφησης φαρμάκων και παρακλινικών εξετάσεων σε όλους τους πιστοποιημένους γιατρούς του συστήματος, η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε ατόφιες και επέκτεινε τις αντιλαϊκές ρυθμίσεις σε βάρος των ασφαλισμένων.

Ψήφισε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία των ασφαλισμένων, την πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων (ΜΗΣΥΦΑ) στα Σούπερ Μάρκετ, ενώ οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις το ήθελαν αλλά δεν το είχαν τολμήσει. Το αποτέλεσμα; Εκτινάχθηκαν στα ύψη οι τιμές τους.(2)

Το αποκορύφωμα όλης της αντιλαϊκής πολιτικής είναι η απάτη του οικογενειακού γιατρού, που σήμανε την κατάργηση της δωρεάν παροχής υπηρεσιών από παθολόγους και παιδιάτρους. Μια απάτη που ήρθε να προστεθεί σε μια άλλη εξαπάτηση των ασφαλισμένων, που έγινε στα μουλωχτά , από τους διατυμπανίζοντες το «ηθικό πλεονέκτημα».

Στις 21/12/2015, με σχετική απόφαση του υπουργού Υγείας, καθορίστηκε η συμμετοχή των ασφαλισμένων στις παρακλινικές εξετάσεις σε ιδιωτικά κέντρα, στο ύψος του 15%.

Στις 12/1/2016 με άλλη υπουργική απόφαση ορίζεται, ως βάση υπολογισμού αυτής της συμμετοχής, η εκάστοτε τιμή του «κρατικού τιμοκαταλόγου» αντί για την ασφαλιστική τιμή της εξέτασης, που ίσχυε μέχρι τότε. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης καυχήθηκε ότι κατάφερε να μειώσει για το Δημόσιο τη δαπάνη των παρακλινικών εξετάσεων.

Δε μας ομολόγησε όμως ότι, όσα έκοψε από τα ιδιωτικά εργαστήρια προς όφελος του Δημοσίου, τα πλήρωσαν και τα πληρώνουν στα εργαστήρια οι ασφαλισμένοι, με την αύξηση της συμμετοχής τους έως και 100%. Κι αυτό διότι η τιμή «κρατικού τιμοκαταλόγου» (τιμή την οποία θα κατέβαλλε για την εξέταση στο εργαστήριο ο ασθενής, αν δε χρησιμοποιούσε την ασφαλιστική του δυνατότητα), με βάση την οποία υπολογίζεται η συμμετοχή του ασφαλισμένου από τον Γενάρη του 2016, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την «ασφαλιστική τιμή» (τιμή με την οποία ο κρατικός φορέας αποζημιώνει τα ιδιωτικά εργαστήρια ), που ήταν βάση υπολογισμού μέχρι το 2016. (3)

Μήπως ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε τη μεθοδικά διαχεόμενη άποψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση των προβλημάτων μας; Μήπως όλοι μας, εργαζόμενοι, νέοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, συνταξιούχοι, άνεργοι…. πρέπει να κάνουμε κάτι για να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική που μας καταδυναστεύει σε όλους τους τομείς;

Δεν είναι δυνατόν να μιλάνε οι κυβερνήσεις για δωρεάν παιδεία και να χρυσοπληρώνουμε τα φροντιστήρια, να μιλάνε για δωρεάν Υγεία και να βάζουμε το χέρι βαθιά στην τσέπη στερούμενοι άλλα αγαθά ή να πεθαίνουμε αβοήθητοι στη μοίρα μας αν δεν έχουμε να πληρώσουμε. Μπορεί βέβαια αυτό να βολεύει «οικονομικά» το Κράτος.

Εμείς όμως δεν έχουμε την ίδια άποψη! Και πρέπει να αντισταθούμε.