του Περικλή Καπετανόπουλου

δημοσιογράφου

Νύχτα στην ορεινή Ναυπακτία. Σκοτάδι πίσσα ολοτρόγυρα, μόνο τα τριζόνια με το μονότονο τραγούδι τους σκίζουν απαλά το πέπλο της νύχτας. Και ξαφνικά, ο αγέρας της ποταμιάς μου φέρνει ήχους απρόσμενους. Το αντάμωμα έχει αρχίσει και ένα αργόσυρτο δημοτικό τραγούδι της τάβλας, ανοίγει τον κύκλο της μουσικής πανσπερμίας που συνήθως συνοδεύει αυτή την τοπική γιορτή του καλοκαιριού.

« Kίνησε η Όλγα μας πρωί, η Όλγα του Στραβάκου

Την μάνα της να πα να δει απάνου στη Ραψάνη

Κι ο χάρος την περίμενε, κι ο χάρος απ΄όλους διάλεξε

Την Όλγα χαϊδεμένη, τα νιάτα της δε σκέφτηκε...»

Κλείνω το L/P και αφουγκράζομαι. O ήχος αργός και νοσταλγικός με μεταφέρει 70 χρόνια πίσω, ψηλά στον Όλυμπο. Τραγική η ιστορία που διηγούνται οι τέσσερις, όλοι κι΄όλοι στίχου του τραγουδιού. Το 1948, μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, η κόρη αρχιτσέλιγκα Στραβάκου ξεκίνησε από την Λάρισα να πάει να δει την μάνα της στην Ραψάνη.

Στον δρόμο όμως έπεσε νεκρή από αδέσποτη σφαίρα. Ο πλούσιος κτηνοτρόφος πατέρας της που την υπεραγαπούσε, παρακάλεσε τον συμπατριώτη του συνθέτη δημοτικών τραγουδιών Βάϊο Μαλιάρα να γράψει ένα τραγούδι για την αδικοχαμένη κόρη του, με το αζημίωτο φυσικά.

Έτσι ο πόνος του γέρο-τσέλιγκα μεταλλάχτηκε σε στίχους και νότες, χαρίζοντας την αθανασία στην αδικοσκοτωμένη Όλγα. Πόσοι άραγε σήμερα, γνωρίζουν ή ανιχνεύουν έστω και ακροθιγώς την πικρή ιστορία του τραγουδιού και τις συνθήκες δημιουργίας του;

Αλλά και γιατί να το γνωρίζουν άλλωστε; Ο κόσμος άλλαξε τόσο πολύ, σε τόσα λίγα χρόνια, που και εγώ ο ίδιος τρομάζω όταν αναλογίζομαι πώς ήταν η ζωή μας πριν τα social media και το internet εισβάλλουν στον ιδιωτικό μας χώρο και τον μετατρέψουν σε σταυροπάζαρο.

Ας είναι. Η νύχτα συνεχίζει τον δρόμο της για να συναντήσει σε λίγες ώρες το πρώτο αστέρι της αυγής, αιώνιο εραστή και ορκισμένο εχθρό, καθώς ο ερχομός του προμηνύει τον δικό της θάνατο.

Σφηνωμένος ανάμεσα σε ήμερες βουνοπλαγιές και σταυροδρόμια ποταμών, βρέχοντας τα πόδια του σε ένα ποτάμι από πράσινο , με μονοπάτια να τον διασχίζουν από τα χρόνια της βασίλισσας Καλλιρρόης, ο μικρός μας πέτρινος οικισμός, απόψε έχει το φεγγάρι για δημοτικό φωτισμό. Αλήθεια, όταν σε λίγες μέρες θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής πίσω από τα τείχη της καθημερινότητας μας, μην ξεχάσουμε να κρατήσουμε λίγες σταγόνες φως, βάλσαμο για τις χειμωνιάτικες θύελλες της ψυχής μας.

Υ.Γ: Αφορμή γι αυτό το σημείωμα στάθηκε η Γιορτή της Πίτας που είναι γνωστή πια, και πέραν της Ναυπακτίας.

Tην εκδήλωση οργανώνει κάθε χρόνο με επιτυχία ο Σύλλογος Απανταχού Φαμηλιώτων «Η Θεοτόκος», στο προαύλιο του πρώην Δημοτικού Σχολείου Φαμήλας, στη γέφυρα του Πόριαρη.

Η φωτογραφία είναι από παλαιότερη εκδήλωση-γιορτή.

To δημοτικό τραγούδι: https://youtu.be/zKdy_kCAwzQ