Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Ήταν ένα προικισμένο πλάσμα ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου που «έφυγε», έπειτα από μακρά μάχη με τον καρκίνο.
Ήταν εξαιρετικός ηθοποιός, ταλαντούχος συγγραφέας και πολύτιμος σε ότι κι αν καταπιανόταν στο θέατρο...
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψω για τον Βαγγέλη που γνώρισα νεαρότατο και τον είδα να μάχεται, να ανθίζει, να κερδίζει νίκες, να τρώει τα μούτρα του και να ξανασηκώνεται, να παλεύει, να φτιάχνει μικρά διαμαντάκια.
Και ακόμα πιο δύσκολο να γράψω για τον Βαγγελάκη όλων μας -γιατί Βαγγελάκη τον λέγαμε όλοι, μέχρι και τώρα που επιστήθιοι φίλοι του τον αποχαιρετούν μέσω facebook.
Είχε μια μεγάλη καρδιά, μια μεγαλύτερη αγκαλιά και ένα αστείρευτο χιούμορ,έναν απίστευτο αυτοσαρκασμό και ήταν δοτικός, γενναιόδωρος,γλυκός,τρυφερός...
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στο βιογραφικό του και στις εξαιρετικές ερμηνείες που πέτυχε μέσα από σκληρή δουλειά στο Εθνικό, στο ΚΘΒΕ, στη Μικρή Πόρτα,στο Αμόρε, στο Διάνα με την Ελένη Ράντου του, στο Μέγαρο Μουσικής, το Αμόρε, το Μικρό Παλλάς,το Βρετάνια,το Θέατρου του Νέου Κόσμου, ή να σταθώ στο πόσο πολύτιμος βοηθός υπήρξε σε σκηνοθέτες όπως ο Μοσχόπουλος, ο Μαστοράκης,ο Κακλέας,ή να αναφερθώ στα όσα υπέροχα έγραψα για τη σκηνή και την τηλεόραση...
«Έφυγε»ο Βαγγελάκης μας- αυτό μόνο. Κι αφήνει πίσω του ένα μεγάλο κενό και πάρα πολλά δάκρυα.