Το «Αλληλέγγυο Θέατρο ΗΛΙΟΥ-πόλις», όχι μόνο διοργανώνει παραστάσεις επιπέδου, όχι μόνο δεν σταματά να ανεβάζει παραστάσεις, όχι μόνο έχει ανθρώπους που το στηρίζουν με όλο τους το ταλέντο, αλλά πάνω και πέρα απ' όλα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα πως δεν χρειάζονται ιδιωτικά ιδρύματα και «μεγάλοι ευεργέτες» για να συνδεθεί η θεατρική πράξη (και μάλιστα το καλό θέατρο!) με μία από τις ανώτερες αξίες: την αλληλεγγύη. Κανείς ποτέ δεν πληρώνεται και κανείς ποτέ δεν δίνει εισιτήριο.

Μόνη «υποχρέωση εισόδου» (αν μπορεί να θεωρηθεί υποχρέωση) είναι οι θεατές να προσκομίσουν τρόφιμα για τη στήριξη του κοινωνικού παντοπωλείου του δήμου. Γιατί μπορεί να έχουμε βγει από τα μνημόνια, αλλά οι πολιτικές που ακολουθούνται κάνουν παρόμοιες ενέργειες σχεδόν αναγκαίες για αρκετούς από τους συμπολίτες μας.

Ο Βαγγέλης Βαροτσάκης, ενεργός πολίτης και ικανός θεατράνθρωπος, είναι από αυτούς που στηρίζουν τη συγκεκριμένη ομάδα με κάθε μέσο.

Αυτή τη φορά μαζί με την Ελένη Καταλιακού συνσκηνοθετούν την παράσταση «Αγαμέμνων» του Κωνσταντίνου Χατζή.

«Υπάρχει κάποιος τρόπος να ελευθερώσουμε το ανθρώπινο είδος από τον τρόμο του πολέμου; Με αυτό το ερώτημα αναμετρηθήκαμε μέσα από το έργο του Κωνσταντίνου Χατζή, που, όπως ο ίδιος λέει, φτιάχτηκε μέσα στον χρόνο και διαμορφώθηκε από πολλούς. "Συρράφοντας" κείμενα από τις τραγωδίες "Αγαμέμνων" του Αισχύλου και "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" του Ευριπίδη ο συγγραφέας αφηγείται τη φρίκη του πολέμου και τη βία ενάντια στις γυναίκες», μας λένε οι δύο σκηνοθέτες.

«Τολμήσαμε να συνδυάσουμε τα παραπάνω με τη λ' ραψωδία της Ιλιάδας, που αναφέρεται στην αρματωσιά του Αγαμέμνονα, καθώς όπως λέει και ο Θουκυδίδης σε κάποιες σκέψεις του: "...οι ηγεμόνες τον ηκολούθησαν, όχι κατά χάριν, αλλ' από φόβον".

Ατελείωτοι μέχρι σήμερα είναι οι πόλεμοι, ατελείωτοι οι κατάλογοι ονομάτων, ατελείωτο το αίμα, λες και η κατάρα των Ατρειδών βαραίνει ακόμα τον καιρό και τον πικραίνει.

Από τη μια εμείς οι δυτικοί με τα ερωτήματά μας και κάποιοι άλλοι, επίσης δυτικοί, που με τις πράξεις τους ευθύνονται για εκατομμύρια αμάχους, γυναίκες και παιδιά σε εμπόλεμες ζώνες, ανθρώπους που ξεριζωμένοι ταξιδεύουν και αυτοί στις ίδιες φουρτούνες.

Και που για κάποιους από εμάς είναι άνθρωποι λαθραίοι, που απλά δεν πρέπει να είναι στο οπτικό μας πεδίο» καταλήγουν.

Ευτυχώς το θέατρο το έχει αυτό το «κακό». Θέτει τα ζητήματα στη μούρη μας. Τα βλέπουμε κατάφατσα. Πώς να κρυφτείς από την αλήθεια αυτή;

 Το επόμενο Σαββατοκύριακο 9 και 10 Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Αλσους «Δημήτρης Κιντής» (Γαρδίκη και Σμόλικα, στην Ηλιούπολη).

Παίζουν οι: Murad V. Kandilcioğlu, Κατερίνα Σιαφάκα, Θανάσης Χερχεντερής, Κατερίνα Χαραλαμποπούλου, Ειρήνη Κολλιδά.