«Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων.» Ουμπέρτο  Εκο

"Με το νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου η δίωξη. Μεταβάλλεται επί το αυστηρότερο η ποινική δίωξη που ασκήθηκε για την υπόθεση των δημοσιογράφων που εκβίαζαν επιχειρήσεις, οι οποίοι πλέον είναι αντιμέτωποι με τις προβλέψεις του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου."

Η είδηση δημοσιεύεται στις σημερινές εφημερίδες. Καταλαμβάνει μόλις  μια παράγραφο. Περνά στην ειδησεογραφία ως ένα σκάνδαλο το οποίο αφορά μόνο τους συγκεκριμένους «δημοσιογράφους» οι οποίοι, ας σημειωθεί, συνελήφθησαν «με τη γίδα στην πλάτη».

Η υπόθεση έχει πάρει τον δρόμο της και εφόσον  οι κατηγορίες οι οποίες τους αποδίδονται αποδειχθούν ενώπιον του Δικαστηρίου, αναμένεται να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης επί των κεφαλών τους. Πέρα όμως από την ποινική διάσταση του θέματος υπάρχει και η δημοσιογραφική.

Μπορούν οι κύριοι αυτοί να αποκαλούνται «δημοσιογράφοι;» και να παραμένουν μέλη της ΕΣΗΕΑ; Οι πράξεις και συμπεριφορά τους μόνο δημοσιογραφική δεν μπορεί να λογισθεί.

Ας θυμηθούμε, ότι μέτρο για την συμπεριφορά του επαγγελματία δημοσιογράφου αποτελούν οι αρχές  Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης, δηλαδή ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ.

Στο άρθρο 5 του Κώδικα αναφέρεται ρητά ότι:

«Η διαφάνεια στις οικονομικές σχέσεις αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της αξιοπιστίας, του κύρους και της επαγγελματικής αξιοπρέπειας του δημοσιογράφου, ο οποίος οφείλει:

α. Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται αμοιβή για δημοσιογραφική εργασία από απόρρητα κονδύλια κρατικών υπηρεσιών και δημόσιων ή ιδιωτικών οργανισμών.

β. Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται αργομισθία ή έπ' αμοιβή θέση συναφή με την ειδικότητά του σε Γραφεία Τύπου, δημόσιες υπηρεσίες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις, που θέτει εν αμφιβόλω την επαγγελματική αυτονομία και ανεξαρτησία του.

γ. Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται τη διαφημιστική χρήση του ονόματος, της φωνής και της εικόνας του, παρά μόνο για κοινωφελείς σκοπούς.

δ. Να μη μεταδίδει και να μην αξιοποιεί ιδιοτελώς αποκλειστικές πληροφορίες που επηρεάζουν την πορεία του Χρηματιστηρίου Αξιών και την αγορά.

ε. Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται οποιεσδήποτε παροχές σε χρήμα και είδος, που θίγουν την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά του και επηρεάζουν την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του».

Οι τρείς συλληφθέντες παραβίασαν τον Κώδικα Δεοντολογίας και συμπεριφέρθηκαν με τρόπο ανάρμοστο και ηθικά καταδικαστέο. Σύμφωνοι. Είναι όμως οι μοναδικοί;

Η διαπλοκή μεταξύ της εκάστοτε κυβέρνησης και των παραδοσιακών και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης χρονολογείται σε βάθος ατέρμονος χρόνου.

Πριν τα Μνημόνια, η συναλλαγή γινόταν με πιο «κομψό» τρόπο, πάνω και κάτω από το τραπέζι.

 Με την έλευση της εποχής των «παγετώνων», τα οποία οι σύγχρονοι Μέτερνιχ ονόμασαν απλώς «Μνημόνια» δηλαδή μνημόσυνα  για τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα της πλειονότητας των Ελλήνων,  οι πρώτοι που πλήρωσαν την «νύφη» ήταν οι δημοσιογράφοι και εν γένει οι εργαζόμενοι στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.

Τον ρόλο του «λαγού» για την ισοπέδωση και την σφαγή εργασιακών δικαιωμάτων και την κατακρήμνιση των εργαζομένων  στον Καιάδα της ανεργίας, ανέλαβε ο μεγαλοεργολάβος δημοσίων έργων και κουμπάρος του Γ.Μπόμπολα, Κώστας Σαραντόπουλος, ιδιοκτήτης και διευθύνων σύμβουλος της Απογευματινής.

Αυτός έδωσε το σύνθημα του «πλιάτσικου» επί του κοινωνικού σώματος που θα ακολουθούσε. Συμπεριφερόμενος ως «κατσαπλιάς» των ΜΜΕ, έκλεισε με απόφαση του την ιστορική εφημερίδα, καταχρόμενος δεδουλευμένα και νόμιμες αποζημιώσεις από τους δημοσιογράφους και τους λοιπούς εργαζόμεμους, σύνολο 130.

Η αίτηση φτωχεύσεως του απερρίφθη δύο φορές, από τα αρμόδια δικαστήρια,  ως δολία. Ο κύριος αυτός φρόντισε να πληρώσει τους πάντες, εκτός του προσωπικό της εφημερίδας του.

Οι εργαζόμενοι της Απογευματινής κερδίζουν, όλα αυτά τα χρόνια,  το ένα δικαστήριο μετά το άλλο, αλλά ο μεγαλοεργολάβος συνεχίζει να αρνείται να πράξει τα νόμιμα, πέντε χρόνια και τέσσερις μήνες μετά το αυθαίρετο λουκέτο στην ιστορική εφημερίδα.

Άλλωστε το Κράτος, του φέρεται με τέτοια γαλαντόμα μεγαλοψυχία, η οποία είναι όντως συγκινητική.

Και γεννάται το ερώτημα. Αν οι, Μαυρίκος, Μουσσάς και Φράγκος οδηγούνται στη Δικαιοσύνη (δικαίως) με το νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου, για όσα αποκαλύφθηκαν εσχάτως, δεν θα πρέπει η Εκτελεστική Εξουσία (εν προκειμένω η Κυβέρνηση Συριζα-ΑΝΕΛ)  να αναγκάσει τον Κ.Σαραντόπουλο και κάθε Σαραντόπουλο να πληρώσει τα χρέη του απέναντι και στους πρώην εργαζόμενους του;

Ποιος τελικά είναι  μεγαλύτερος εκβιαστής;

Αυτός που απαιτεί με ανάρμοστο τρόπο διαφημιστικά κονδύλια από το γραφείο τύπου του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΔΑΠ κ.Μπενίση, ή αυτός που οδηγεί ομάδες εργαζομένων στην εξαθλίωση, την απόγνωση και ενδεχομένως το θάνατο;

Υπάρχει άραγε μεγαλύτερος εκβιασμός από την βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, και την εξαθλίωση της ανθρωπότητας που επιχειρείται συστηματικά και μεθοδικά τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα και διεθνώς;

 Περικλής Δ.Καπετανόπουλος