Στόχος μας ένα οριστικό τέλος στους αποχαιρετισμούς των παιδιών μας στα αεροδρόμια.

Αρθρογραφία 24 Ιανουαρίου 2015

Της Ρίας Καλφακάκου *

 

Από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας ακούγαμε όλο και πιο έντονα το επιχείρημα ότι για την ανεργία στην Ελλάδα φταίνε τα ελληνικά πανεπιστήμια και οι Έλληνες νέοι. Τα πανεπιστήμια εμφανίζονταν να μην παράγουν την απαραίτητη γνώση για την ανάπτυξη της χώρας.

 

Οι νέοι εμφανίζονταν ως τεμπέληδες που προτιμούν να περιμένουν άεργοι, «με ένα φραπέ στο χέρι», το διορισμό τους στο δημόσιο παρά να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά. Φυσικά και υπήρχαν πολλά προβλήματα στην οργάνωση και λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ (τώρα υπάρχουν ακόμα περισσότερα). Προφανώς οι νέοι ένοιωθαν ακυρωμένοι από την άσκοπη εντατικοποίηση των φροντιστηρίων (τώρα νοιώθουν κατεστραμμένοι από το μετά-της-τράπεζας-θεμάτων-Λύκειο). Η κρίση όμως ανέδειξε αυτό που πολλές μελέτες επισήμαναν εδώ και χρόνια: η ανεργία πρωτίστως οφείλεται σε δομικές αποτυχίες της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

 

Η ανεργία των νέων εκτοξεύτηκε στο 55%-60%. Μόλις πριν από λίγες η σημαντικότερη βρετανική εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο που εκτιμά ότι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη «διαρροή εγκεφάλων», δηλαδή ταλαντούχων νέων επιστημόνων, προέρχεται από τη χώρα μας. Εκτιμάται ότι περίπου 200.000 νέους Έλληνες εγκατέλειψαν την Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης.

 

Σε κάθε νοσοκομείο στην Ελλάδα βρίσκονται αφίσες από εταιρίες εύρεσης εργασίας στο εξωτερικό. Γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι 35.000 Έλληνες γιατροί έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία. Η μετανάστευση έχει αυξηθεί κατά 300% σε σχέση με τα επίπεδα πριν από την κρίση. Οι συνέπειες αυτής της μετανάστευσης μπορεί να είναι μεγαλύτερες από τις συνέπειες του μεταναστευτικού κύματος της δεκαετίας του 1960. Υπονομεύεται όχι μόνο το παρόν μας αλλά και το μέλλον μας.


Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει ως βασικό πρόταγμα των πολιτικών που από Δευτέρα θα υλοποιήσει την ανάσχεση της μετανάστευσης των νέων και την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Τα μέτρα που προτείνουμε είναι συγκεκριμένα: Επαναφέρουμε άμεσα μαζί με τον κατώτατο μισθό το πλαίσιο θεσμικής προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων που κατήργησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Επαναφέρουμε το θεσμό της μετενέργειας, των συλλογικών συμβάσεων, του ΟΜΕΔ και της διαιτησίας. Καταργούμε τις ρυθμίσεις για τις μαζικές και αδικαιολόγητες απολύσεις, την ενοικίαση εργαζομένων.

 

Υλοποιούμε άμεσα ένα έκτακτο πρόγραμμα για την ανάκτηση της εργασίας, διετούς διάρκειας, συνολικού κόστους 5 δις ευρώ εκ των οποίων 3 δις ευρώ για τον πρώτο χρόνο. Το πρόγραμμα προβλέπει την καθαρή αύξηση των θέσεων εργασίας της τάξης των 300.000 στο σύνολο της οικονομίας. Το σχέδιο προσβλέπει στην απορρόφηση των μακροχρόνια ανέργων (νέων και αυτών ηλικίας άνω των 55 ετών). Εκτός από την τοπική αυτοδιοίκηση, η απορρόφηση τους στον ιδιωτικό τομέα θα συνδυαστεί με στοχευμένες επιδοτήσεις νέων θέσεων εργασίας για νέους 15-24 ετών και άλλους μακροχρόνια ανέργους.

 

Τα μέτρα αυτά θα συνδυαστούν με ρήτρες πρόσληψης μακροχρόνια ανέργων και νέων σε προγραμματικές συμβάσεις του Δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα και τον τομέα κοινωνικής οικονομίας, εφόσον υλοποιούν έργα του Δημοσίου. Επιπλέον, τα μέτρα που υλοποιούμε από Δευτέρα περιλαμβάνουν τη χρηματοδότηση ανέργων για αυτοαπασχόληση και δημιουργία νέων επιχειρήσεων.

 

Παράλληλα, σχεδιάζουμε την πρόσληψη νέων επιστημόνων, ερευνητών και διδασκόντων, στα ΑΕΙ και ΤΕΙ με δωδεκάμηνες συμβάσεις πλήρους απασχόλησης και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα. Ευελπιστούμε στην επιστροφή των νέων επιστημόνων από το εξωτερικό ώστε να στελεχώσουν μόνιμες θέσεις στην έρευνα και διδασκαλία.

 

Στόχος μας ένα οριστικό τέλος στους αποχαιρετισμούς των παιδιών μας στα αεροδρόμια.

 

*Η Ρία Καλφακάκου είναι υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Θεσσαλονίκης

αναδημοσίευση από: Η ΑΥΓΗ

Προβλήθηκε 1495 φορές

Όλα ξεκινούν από μια Τελεία (Ποτέ δεν ξεχνάμε τους αγαπημένους μας δασκάλους. Κι αυτή είναι μια ιστορία για εκείνους.)

H Τελεία είναι η ιστορία μιας στοργικής δασκάλας που όχι απλώς εμπιστεύεται τις ικανότητες του παιδιού, αλλά το ενθαρρύνει, το υποστηρίζει και εκτιμά τη δουλειά του, όταν το παιδί δεν γνωρίζει από πού να αρχίσει, πιστεύει ότι δεν μπορεί και έχει άρνηση να το προσπαθήσει.