Αυτούς λυπάμαι, αυτούς που αδιαφορούν
αυτούς που βλέπουν μέχρι την άκρη της αυλής τους
πως να τους πω πόσο μικρό κόσμο έχουν γνωρίσει
και εκείνους που ομορφιά διακρίνουν
στα ηλιοβασιλέματα μονάχα
που να τους εξηγήσεις για καταιγίδες και κεραυνούς
πως να ποτίσουν βροχή μες τη λιακάδα
πως να φυτρώσει ο σπόρος
Αυτούς που βλέπουν σκαλοπάτια λυπάμαι
που δεν μπορώ να τους εξηγήσω ότι άπαξ και ανέβεις ένα
δεν σου τελειώνουν ποτέ
και όσους και αν προσπεράσεις
καταδικασμένος πάντα να έχεις από πάνω άλλους θα σαι
Όμως και αυτούς λυπάμαι, που δεν ευχαριστιούνται τα γαμήσια τους
τα φορτώνουν με αναμαλλιασμένες υποσχέσεις
και καμουφλαρισμένες ανασφάλειες
μα άμα δεν σέβεσαι, δεν εκτιμάς και δεν τιμάς την καύλα σου
πως μετά θα αποθεώσεις τον Έρωτα
και εσένα που δεν μιλάς λυπάμαι
που δεν τολμάς
όχι που δεν τολμάς πάντα, που δεν τολμάς ποτέ
που τα λες μονάχα στην ψυχή σου την καμπούρα
πως στις αποφάσεις σου να μην έρχεσαι δεύτερος
πως να ναι αλήθεια χωρίς να αγωνιάς μια αντίδραση
Καμιά φορά λυπάμαι και εσένα αδερφέ
που ξεχνάς το λόγο που παλεύεις
απτά πολλά εμπόδια στη παλαίστρα
νομίζεις ότι το κάνεις για να τους νικήσεις
κ τους ψηλώνεις πόντους
Μα πιο πολύ στεναχωριέμαι και πεισμώνω γι αυτούς
αυτούς που πάντα παίζουν τον άχαρο ρόλο του φόντου
αυτούς που δεν είχαν την ευκαιρία να κάνουν τις λάθος επιλογές
εκεί θυμώνω, εκεί δεν τους αξίζει λύπηση...
ανώνυμος...
