Υπάρχουν περίπου 2.000.000 συμπατριώτες μας που πλήρωσαν και εξακολουθούν να πληρώνουν την οικονομική κρίση, ζώντας κυριολεκτικά μιαν επίγεια κόλαση. Είναι οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που αναγκάστηκαν να κλείσουν άρον-άρον τις επιχειρήσεις τους και οι αθέλητοι νεόφτωχοι «μπαταχτσήδες» της εφορίας και των ασφαλιστικών ταμείων.

Αυτούς τους ανθρώπους, αντίθετα με τους «πελάτες» του δημοσίου τομέα και τους κρατικοδίαιτους κολαούζους της εξουσίας, δεν φαίνεται να τους νοιάζεται κανείς. Κι αυτό, επειδή τις επενδύσεις, δηλαδή την ανάπτυξη, που θα μπορούσε σε βάθος χρόνο να υπάρξει η μοναδική σανίδα σωτηρίας τους και επιστροφής τους σε μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή διαβίωση, η μεν κυβέρνηση δεν καταφέρνει να τις προσελκύσει στην πράξη, η δε αξιωματική αντιπολίτευση τις εξορκίζει κιόλας, απειλώντας με μηνύσεις και ακύρωση των συμφωνιών, τους ριψοκίνδυνους που θα τολμούσαν να επενδύσουν και βυσσοδομώντας εναντίον οποιασδήποτε προσπάθειας να ανοίξουν καινούριες παραγωγικές θέσεις εργασίας στην χώρα από τον ιδιωτικό τομέα.

Αντίθετα, η καινούρια εταιρεία πολιτικής σκοπιμότητας «ΣΥΡΙΖΑ ? ΑΝΕΛ Α.Ε.» έστειλε τις προκεχωρημένες μονάδες κρούσης της (Ζωή + Ραχήλ) στα κάγκελα της ΕΡΤ, για να «πολεμήσουν» υπέρ των δικαίων των «δικών της παιδιών», που τους πήρανε μέσα από τα χέρια το λερωμένο παντεσπάνι της καθημερινής τους ραστώνης. Κανείς δεν βγήκε φυσικά στα κάγκελα ούτε και φώναξε κανείς «βοήθεια» για τους δεκάδες χιλιάδες νέους ανέργους του ιδιωτικού τομέα που κάθε μήνα χάνουν πλέον την εργασία τους. Κανείς δεν έριξε ένα δάκρυ, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, κανείς δεν ασχολήθηκε καν με όλους αυτούς τους δεκάδες χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους, που περιμένουν και υπομένουν εργαζόμενοι απλήρωτοι για μήνες ολόκληρους, μήπως και καταφέρει ο εργοδότης τους να εισπράξει τα οφειλόμενα από το κράτος ή την αγορά και να τους πληρώσει.

Σκέφτομαι τι είχε να γίνει έτσι και αργούσε να «φορτώσει» ο μισθός ή οι συντάξεις των εκατοντάδων χιλιάδων κρατικών υπαλλήλων στα ΑΤΜ έστω και μία μέρα! Φαντάζομαι πόσες πασιονάριες τύπου Ραχήλ + Ζωής, πόσοι επαναστάτες τύπου Στρατούλη + Σκουρλέτη θα σκαρφάλωναν στα κάγκελα, θα φώναζαν στεντορεία τη φωνή «βοήθεια», θα οδηγούσαν κοπάδια εξεγερμένων δημοσίων υπαλλήλων ενάντια στα «θερινά ανάκτορα» κραδαίνοντας πάνω από τα κεφάλια τους το λάβαρο της Κουμουνδούρου και των απανταχού ψευτο ? λενινιστών της συμφοράς: «νόμος είναι το δίκιο του δημοσίου υπαλλήλου»!

Υπάρχει μια περίεργη ηρεμία στην κοινωνία. Θόρυβο κάνουν ακόμη και τώρα, μονάχα οι «βολεμένοι» και οι χορτάτοι. Οι άλλοι, οι «κολασμένοι» του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν «μιλήσει» ακόμη. Ούτε καν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με επικεφαλής την «αντιμνημονιακή» εταιρεία «ΣΥΡΙΖΑ ? ΑΝΕΛ Α.Ε.» δεν φαίνεται να ασχολούνται μαζί τους. Είναι δύσκολοι «πελάτες» όλοι αυτοί. Καταλαβαίνουν καλά πως μονάχα με ανάπτυξη, μείωση του δημοσίου τομέα, επενδύσεις, ρευστότητα στην αγορά και περιορισμό της κρατικής σπατάλης, θα έχουν κάποια ελπίδα στο μέλλον. Δεν μπορούν να βγάλουν αυτόν τον κόσμο στο δρόμο υποσχόμενοι επιστροφή στους παλιούς κρατικίστικους ανδρεοπαπανδρεϊκούς παραδείσους. Δεν θα τους πιστέψουν, έχουν ζήσει στο πετσί τους την κρατικοδίαιτη λαίλαπα που κατάφερε τελικά να διαλύσει τις ζωές τους.

Προτιμούν την άλλη «πελατεία» τα καινούρια «συνεταιράκια», την εύκολη. Αυτή που είναι έτοιμη να υπερασπιστεί το καθημερινό της παντεσπάνι. Αυτήν που είναι τρομοκρατημένη πως θα χάσει το καθημερινό της ψωμάκι. Αυτήν που είναι πρόθυμη να «πειστεί» και να ακολουθήσει τα ψεύτικα οράματα και τις απατηλές υποσχέσεις του τύπου «περισσότερες προσλήψεις, μεγαλύτεροι μισθοί, υψηλότερες συντάξεις». Αυτήν που είναι έτοιμη να καταπιεί αμάσητο το καινούριο «λεφτά υπάρχουν, αρκεί να τα βρούμε!» του Τσακαλώτου και του Μηλιού. Αυτήν που είναι έτοιμη να ζωστεί τα «φυσεκλίκια» της ανυπακοής και του πλιάτσικου και να βγει στο αντάρτικο κατά παντός «τοκογλύφου», παντός «γερμανού κατακτητή», παντός «άκαρδου και ανελέητου δανειστή» και παντός «ντόπιου γερμανοτσολιά και προσκυνημένου».

Γιατί να μην βγουν στο αντάρτικο οι «πελάτες», οι ημέτεροι και οι προστατευμένοι του κατεστημένου όταν βλέπουν ότι «τους παίρνει»; Όταν βλέπουν πως είμαστε έτοιμοι να σφάξουμε φορολογικά την παραγωγική κατσίκα του ιδιωτικού τομέα και των νοικοκυραίων για να περάσουν αυτοί λίγο καιρό ακόμη ζωή χαρισάμενη; Όταν βλέπουν πως οι μεταρρυθμίσεις που θα τους ανάγκαζαν να δουλέψουν παραγωγικά καθυστερούν απελπιστικά; Όταν βλέπουν πως ακόμη μπορούν να ζητούν «γρηγορόσημο» και να ενθυλακώνουν το αναίσχυντο φακελάκι; Όταν βλέπουν πως κανείς τους, ακόμη και οι επίορκοι και οι εγκληματίες δεν απολύονται οριστικά; Όταν βλέπουν πως οι διαθεσιμότητες σέρνονται, η αξιολόγηση καρκινοβατεί και οι απολύσεις πέρασαν στις ελληνικές καλένδες; Την ίδια ώρα που περίτεχνοι φόροι, ανεξιχνίαστες εισφορές αλληλεγγύης, πονηρά χαράτσια και εφευρετικά τεκμήρια διαβίωσης, τσακίζουν ακόμη και τους υγιείς επιχειρηματικούς σχηματισμούς, αναγκάζουν εταιρείες και εμπόρους σε οικονομική μετανάστευση, περιορίζουν κάθε επενδυτική διάθεση, στραγγαλίζουν την αγορά ρουφώντας άπληστα τις τελευταίες σταγόνες ρευστότητας και αυγατίζουν μέρα την μέρα τον στρατό των «κολασμένων» της ανεργίας, της οικονομικής καταστροφής, της αθέλητης υποδούλωσης στο κράτος με την μορφή του χρεώστη της εφορίας ή των ασφαλιστικών οργανισμών.

Υπάρχει μια ανεξήγητη ηρεμία στην ελληνική κοινωνία. Το επισημαίνουν όλοι οι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές, απορώντας γι αυτό. Υπάρχει μια υπόκωφη σιωπή στις τάξεις εκείνων που θα έπρεπε πραγματικά να είναι στους δρόμους. Υπάρχει μια τελευταία ρανίδα υπομονής και αντοχής για τους κολασμένους που πληρώνουν αναίτια την χρεοκοπία του ελληνικού δημόσιου τομέα. Όσο αυτοί οι κολασμένοι δεν βγαίνουν στους δρόμους, υπάρχει ακόμη κάποιος χρόνος ώστε να δράσουμε προς την σωστή κατεύθυνση για την σωτηρία της χώρας. Φοβάμαι πως αυτός ο πολιτικός χρόνος αρχίζει και σώνεται. Και τότε, έστω και για μια μονάχα φορά, η ιστορία θα αντιστραφεί και ο ανοήτως και αναιτίως φωνασκών δημόσιος τομέας θα «πουλήσει» ο ίδιος το «σκοινί» των μεταρρυθμίσεων και των δομικών αλλαγών που θα τον «κρεμάσει», στους κολασμένους του ιδιωτικού τομέα που κάποια στιγμή θα επαναστατήσουν.

Αυτή η ώρα πλησιάζει και ο πολιτικός που θα πιάσει το σφυγμό της κοινωνίας και θα «καβαλήσει το κύμα» των νομοτελειακών αλλαγών για τις οποίες «διψά» η χώρα, θα έχει εξασφαλίσει πολλά καντάρια υστεροφημίας στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!

Akenaton

http://www.antinews.gr