"Θέλω να μάθω γράμματα" , γιατί έτσι έλεγε η γιαγιά! Η γιαγιά ήταν αγράμματη. Πήγε μέχρι τη... μισή πρώτη δημοτικού.
Βασίλης Γεωργιόπουλος
Την πρόλαβε ο πόλεμος του σαράντα και της είπε... δεν χρειάζεται.
Κοντά στον παππού της, τη δική της γιαγιά και τη μάνα της, κοντά στα πρόβατα και στις δουλειές του σπιτιού, στο χωριό, κοντά στις αδερφές της, που τις...τράνεψε, σαν μάνα, μεγάλωσε!
Η μεγαλύτερη απ' τις πέντε ήταν. Ο πατέρας εξορία.
"Θέλω να μάθω γράμματα...", είπε στον άντρα της, στον παππού και της έμαθε να κάνει πρόσθεση και αφαίρεση και πολλαπλασιασμό και διαίρεση.
Είχε βγάλει το Δημοτικό ο παππούς και πρόλαβε να κάνει ανάγνωση αραιά και που, όταν έπαιρνε δανεικό κανένα αναγνωστικό απ' τον παπά. Τις υπόλοιπες ώρες, στα χωράφια, αφού ο δικός του πατέρας, με κομμένο χέρι από πολεμικό βλήμα που έσκασε, του είπε ότι έπρεπε να γίνει και πατέρας και αδερφός, μαζί. Άσε που δεν υπήρχαν λεφτά για αγορά βιβλίων. Πού καιρός για σχολείο; Πού καιρός για ζωή; Επιβίωση μόνο.
Ο μεγαλύτερος απ' τα τέσσερα αδέρφια ήταν, και οι δύο ήταν γυναίκες και έπρεπε να προικιστούν.
Εκεί έμαθε να γράφει και λέξεις και να βάζει τόνους η γιαγιά.
"Έπρεπε να μάθω γράμματα, για να κρατήσουμε την ταβέρνα, για να μην μας κλέβουν στον λογαριασμό...", έλεγε η ίδια, μα πιο πολύ ΕΠΡΕΠΕ να μάθει γράμματα γιατί ΗΘΕΛΕ , γιατί είχε την δίψα της μάθησης!
Στα 70 της, η γιαγιά ταξίδεψε με τη θεία στο Λονδίνο, για να κάνει εγχείρηση όγκου, στο κεφάλι. Δεν την φόβισε αυτό
.
"Πείτε μου κάποιες ξένες λέξεις. Θέλω να μάθω γράμματα, να λέω δυο κουβέντες με τους ανθρώπους εκεί...". Και της έμαθαν λίγες λέξεις να λέει, οι αδερφές μου, μέσα σε έναν μήνα. Αν είχε κι άλλο χρόνο μπροστά της θα μάθαινε περισσότερα! Τι όρεξη, τι αναζήτηση, Θεέ μου!
Έφυγε η γιαγιούλα φέτος. Έκλεισε τα μάτια της, ταξίδεψε σε άλλους ουρανούς τη φορά αυτή, ησύχασε. Δημιούργησε πολλά πράγματα, μαζί με τον παππού. Αγράμματοι, αλλά με αρχές, με δουλειά απ' το πρωί ως το βράδυ, με κόπο και μόχθο, με ομόνοια, με πίστη, με σεβασμό, με αγάπη. Πάντρεψαν τα κορίτσια τους, τα σπούδασαν, τους έδωσαν και την ψυχή τους την ίδια, χωρίς να ξέρουν γράμματα. Χάρηκαν πολλά εγγόνια, τα είδαν επιστήμονες. Είδαν και δισέγγονα... τι ευτυχία;
Μαθαίνοντας γράμματα μπορείς να γράψεις δυο κουβέντες όμορφες, να επικοινωνήσεις, να ανοίξεις το μυαλό σου, τα φτερά σου, να διεκδικήσεις, να ξεφύγεις από δεσμά, να αντιληφθείς πιο εύκολα πολλά πράγματα. Δεν εγγυώνται ευτυχία ή επιτυχία από μόνα τους, σίγουρα. Είναι σύνθεση η ζωή. Αρχές και γνώσεις, αξίες και ιδανικά, όνειρα και σχέδια.
Αν θέλεις όμως, αν έχεις μέσα σου το πάθος και τη λαχτάρα, οφείλουν να σε ενισχύουν και όχι να σε εμποδίζουν, οι... σοφοί, με λογής-λογής πολέμους.
Ο σύγχρονος... πόλεμος αποτελείται από βομβαρδισμό εθισμών, από ριπές (ή...ρυπές;!) τεχνητών αναγκών, από φτωχοποίηση, από σύγκριση, από πολτοποίηση, από πάθη και μίση, από πολλά δεινά.
Πού καιρός για σκέψη, για γνώση, για πρόοδο, για γράμματα; Ο χρόνος είναι χρήμα! Απαξίωση του Σχολείου, του Πανεπιστημίου, του πνεύματος. Ακόμα και να θέλει, να ζητά, να διψά για μάθηση, πιέζεται η κοινωνία. Της λένε "δεν χρειάζεται" και αυτή προτιμά... ο νους να ξεκουράζεται, κάπου ανάμεσα σε Τablet και TV.
Κοντά στη γιαγιά, ταξίδεψε και ο παππούς. Έτσι έμαθαν αυτοί, μαζί, παρέα, πιασμένοι απ' το χέρι κι εδώ κι εκεί. Δεν έμαθαν να αποστηθίζουν τη ζωή, δεν ζητούσαν κάτι τέτοιο. Να διδάσκονται και να την μαθαίνουν ζητούσαν. Έτσι είναι και τώρα, σίγουρα. Σε εγρήγορση πνεύματος, σε γόνιμη ανησυχία, σε αναζήτηση! Τους ευχαριστώ για όλα.
Σκέψου... Δεν είναι κρίμα να μη ζητάς τη γνώση;
Εμάς, κάπως έτσι μας δίδαξαν.
Εμάς, οι... αγράμματοι μας έμαθαν τα γράμματα!
Με εικόνα τοίχου από το κέντρο μιας σύγχρονης μεγαλούπολης,
υπό τους ήχους και τις φωνές δυο φοβερών μουσικών, σπουδαίων ανθρώπων και φίλων...
Πηγή: enfo.gr
