γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *

Τέλος Σεπτέμβρη και ο μήνας του «αλλάζει χέρια η εξουσία» μετράει τα πρώτα δείγματα γραφής, προθέσεων και αισθητικής.

Πολλές ?νέες? διοικήσεις όμως φέρνουν στο τραπέζι ξαναζεσταμένο φαγητό από το βασικό μενού που απολαύσαμε γενιές και γενιές πριν και μετά τη μεταπολίτευση.

Δε μιλάω για έργα, γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα. Να μιλήσουμε όμως για το Λόγο που παράγουν και φωτοτυπούν στα γνωστά θλιβερά αντίγραφα;

Λόγος φασιστικός και απροκάλυπτα προσβλητικός εισβάλλει πλέον παντού (και στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης). Λόγος που στρέφεται αβίαστα και χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό ακόμα και ενάντια σε πρόσωπα που έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ως πρότυπα του ακέραιου και της αγωνιστικότητας ή ίσως ακριβώς γι? αυτό.

Λόγος ανεκπαίδευτων και αμόρφωτων υπάρξεων, που περισσότερο πληγώνουν την όρασή μας και το κέφι μας για ενημέρωση από οτιδήποτε άλλο! Που υποδεικνύουν το πουκάμισο, ή φωτογραφίζουν το σκυμμένο κεφάλι, γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τον Άνθρωπο.

Λόγος μικρός στο ύψος της αμάθειας και του σκότους, που κουβαριάζεται κι επαναλαμβάνει στείρα τον εαυτό του, σφυρηλατημένος στην εμμονή της επανάληψης και της αντιγραφής.

Λόγος Ανίκανων να σκεφτούν και να παραγάγουν κείμενα να χαίρεσαι να τα διαβάζεις κι ας διαφωνείς χίλιες φορές? Όχι, δεν είναι τα ορθογραφικά λάθη, και ποιος δεν κάνει; Είναι η παντελής απουσία μιας ιδέας που να αξίζει τον κόπο να τη σκεφτείς κι ας την απορρίψεις μετά.

Λόγος που αναδίδει οσμή σήψης, φαρμακερός σαν το μήλο του παραμυθιού, που όσο κι αν προσπαθεί να φανεί υπεράνω, καταλήγει τραγικά να φιλάει το σκουλήκι.

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει.

Το ξέρουν καλά όσοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τίποτα όμορφο, ουσιαστικό, δημιουργικό στη ζωή τους, παρά μόνο επιδόθηκαν στο κυνήγι μιας θέσης πιο ψηλά στην εξουσία - πιο χαμηλά στην ανθρώπινη αξία.

Ανάλογο του Λόγου και το Έργο τους που θα ξεδιπλωθεί με μια επιχείρηση «ιδιωτικής καταιγίδας», άξιος ανταποκριτής της κυβερνητικής πολιτικής και της κυρίαρχης υποκουλτούρας.

Το βλέπουμε ήδη να φιγουράρει στο πανό που βρίσκεται απλωμένο στα κάγκελα του 1ου Δημοτικού σχολείου Ελληνικού μαζί με το κοινωνικό μήνυμα?

Ο ιδιώτης-επιχειρηματίας αγκαλιά με τη Δημοτική Αρχή. Κι ενώ το πανό για τον Παύλο Φύσσα μαζεύτηκε αμέσως, αυτό στέκει ?περήφανο? ακόμα, να μας θυμίζει τα καινούρια αφεντικά της πόλης και να μας κρύβει τη θέα του ορίζοντα.

Καμία ανοχή στις ιδέες της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, μηδενική ανταπόκριση στους αγώνες για δικαιοσύνη.

Ο φτωχός θα είναι ο κακομοίρης άπορος και οποιαδήποτε ομοιότητα θα τιμωρείται αυστηρά με δημόσια παραδειγματική ελεημοσύνη. Εκεί θα σταματάει και η λέξη δημόσιος που πια θα επιτρέπεται να κυκλοφορεί μόνο με όρους? δημοσιότητας.

Τι έγινε και φτάσαμε ως εδώ;

Ποιος μας παίρνει τις παραλίες και τους δημόσιους χώρους μας;

Για ποιο λόγο οι Γερμανοί ζητάνε να τους στείλουμε την περιουσία μας;

Γιατί απολύθηκαν οι δημοτικοί φύλακες και ποιος θα φυλάει τα σχολεία μας;

Πώς θα συμβάλει ο δήμος στη μεταφορά των μαθητών μας και πού πήγαν οι οδηγοί με τα σχολικά λεωφορεία;

Ποιοι θα επισκευάζουν και θα συντηρούν τα σχολικά και τα υπόλοιπα δημόσια κτίρια;

Όλα θα απαντηθούν και θα λυθούν με τον γνωστό ?ελληνικό? τρόπο που διάλεξε και η κυβέρνησή μας: ιδιωτικά!

Η συνταγή περιλαμβάνει : μια φιγούρα Κοσκωτά που θα αλλάζει ίσως ονόματα, καθώς θα καίγεται αναπόφευκτα συχνά, έναν πολιτικό που θα αυξάνει το σκοτάδι στη σκιά του κι έναν Ιούδα που θα τρέχει να λερώσει τα χέρια του με τη διεκπεραίωση των πρακτικών?

Ο Καϊάφας ας συνεχίσει να πλένει τα χέρια του στη λεκάνη που πια έχει μαυρίσει.

Και ο λαός;? Αυτός ο λαός που φυλάει στη μια του τσέπη έναν ήλιο φωτεινό κι ένα σπόρο, αλλά στην άλλη κρύβει βαθιά την παραίτηση από το όνειρο και ποντάρει σε μια άλλη ζωή για να ζήσει?

θα δει, θα νιώσει και θα μαρτυρήσει

Το θαύμα της λαίλαπας

Το στιβαρό χέρι της εξουσίας

Το ελαφρύ χέρι της αρπαχτής

Το χαμόγελο της φωτογραφίας

Το μαύρο δόντι της υποκρισίας

Το κενό της συνείδησης

Πληρώσαμε όλοι μαζί το εισιτήριο, ας μην το ξεχνάμε, κι έχουμε εξασφαλίσει θέση - πρώτο τραπέζι πίστα.

Κι είναι αλήθεια αλλιώς να βλέπεις το ίδιο έργο από μακριά και με κιάλια κι αλλιώς από κοντά και με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. 

Έτοιμοι;

* η Νάση Πετριτσοπούλου
είναι εκπαιδευτικός