Πανικόβλητα, απ' ό,τι φαίνεται, τα επιτελεία της κυβερνητικής νεοπλασίας. Εμφοβοι οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος μπροστά στην ταχεία κατακρήμνιση του όψιμου σχεδιασμού τους για δήθεν έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Εντρομοι οι συνεταίροι μπροστά στην αδυναμία τους. Τρομοκρατημένοι και μνησίκακοι.

του Νίκου Καραβέλου

Κι όμως, στήριξαν τόσα σε μια αυταπάτη! Πίστεψαν ότι οι εντολείς τους θα τους αντιμετωπίζουν ως μόνιμους εντολοδόχους. Είχαν την πεποίθηση ότι οι τοκογλύφοι καπιταλιστές (οι λέξεις συνώνυμες, η χρήση αμφοτέρων δύναται να εκληφθεί ως έμφαση ή να ελεγχθεί ως ανεπίτρεπτη ταυτολογία), με άλλα λόγια οι «εταίροι», θα είχαν την ευγενή καλοσύνη να χαλαρώσουν λίγο τους ιμάντες. Να δώσουν ολίγα μπόσικα στο αδύνατο στέρνο του κ. Σαμαρά, να του επιτρέψουν κάποια υπερβολή. Να πει πως τούτη η κυβέρνηση με τις προσπάθειές της, με τον πλούτο των ιδεών της και με το θάρρος της κατόρθωσε να εκδιώξει την τρόικα, να προπηλακίσει το ΔΝΤ και να βάλει επιτέλους στη θέση τους τούς θρασείς δανειστές.

Τι ζητούσε, δηλαδή, από τους εταίρους του (έχοντας την ευτραφή συνεπικουρία του κ. Βενιζέλου); Λίγο χρόνο ζητούσε, λίγο συναίσθημα, λίγη αβρότητα. Οχι πολλά, μια τόση δα βοήθεια, μια ελάχιστη τρυφερή κίνηση από μέρους τους. Τόσα τους έχει προσφέρει! Μα εκείνοι, αγνώμονες, τον εξέθεσαν. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει το «νταηλίκι» του, ήρθε η αποχυλωμένη τόσο από τους εταίρους του όσο και από το ΔΝΤ. Ενα ξερό αγγλοσαξονικό «όχι». Ετσι του στέρησαν την ψευδαίσθηση, τη φρεναπάτη, την παραίσθηση.

Και ο δύστηνος (δυστυχής) πρωθυπουργός μας αναγκάστηκε να καταφύγει στα γνωστά: «Ο πρωθυπουργός επέμεινε ότι η συζήτηση για την επόμενη ημέρα, για τη μετά το Μνημόνιο, έχει ήδη ξεκινήσει, πως ουδείς αμφισβητεί ότι η Ελλάδα έχει τα μεγέθη και τις προοπτικές να προχωρήσει και πως το μόνο που μένει να διευκρινιστεί είναι με ποιον τρόπο θα συμβεί αυτό. Αλλη μια φορά πάντως απέφυγε να μιλήσει ευθέως για έξοδο στις αγορές και για πρόωρη αποχώρηση του ΔΝΤ... Επανέλαβε, όμως, ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει το δρόμο των μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής εξυγίανσης και απέδωσε την (υπερβολική όπως είπε) αντίδραση των αγορών στο "πολιτικό ρίσκο" ανατροπής των μεταρρυθμίσεων και επιστροφής στα ελλείμματα, το οποίο φυσικά συνέδεσε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάλεσε δε "όλες τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις" να βοηθήσουν για τη μετάβαση στη μεταμνημονιακή εποχή».1

Ως άλλος Αρθούρος Εβανς ή Αλαν Γουέις, ή όπως ο Γάλλος Γεώργιος Ντο ή ο Γερμανός Βίλχελμ Ντέρπφελντ, όπως εκείνοι οι μεγάλοι αρχαιολόγοι, έτσι και ο κ. Σαμαράς ένιωσε την ανάγκη να διακρίνει τις ιστορικές εποχές. Μίλησε για «μεταμνημονιακή εποχή», διακρίνοντάς την προφανώς από την «πρώιμη μνημονιακή» και τη «μέση μνημονιακή» με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι προγενέστεροι είχαν διακρίνει, μάλλον αυθαίρετα, την ύστερη από την πρώιμη και τη μέση νεολιθική εποχή.

Να θυμίσουμε μόνο ότι περισσότερο από 10.000 αιώνες διήνυσε στον πλανήτη το ανθρώπινο γένος για να οδηγηθεί, πριν από 10.000 χρόνια, από το τροφοσυλλεκτικό-θηρευτικό στάδιο του παλαιολιθικού βίου του στο νεολιθικό τρόπο ζωής. Την περίοδο εκείνη η γεωργία, η κτηνοτροφία και η μόνιμη κατοικία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του νεολιθικού πολιτισμού.2

Αυτά κατά τη νεολιθική εποχή, διότι κατά την περίοδο της μνημονιακής εποχής των κ. Σαμαρά-Βενιζέλου και Σία η γεωργία και η κτηνοτροφία έχουν πλήρως διαλυθεί, η μόνιμη δε κατοικία ήδη λεηλατείται.

Επειδή ο πρωθυπουργός αρέσκεται στις αρχαιότητες, να του θυμίσουμε και τούτο: Κατά το έτος 390 π.Χ. η Ρώμη υπέστη δεινή καταστροφή από τους Γαλάτες, που την κατέλαβαν με αρχηγό τους τον Βρέννο. Ο Γαλάτης υποχρέωσε τους Ρωμαίους να συνάψουν συμφωνία, με την οποία υποχρεώθηκαν να του παραδώσουν χίλια λίτρα χρυσού. Μάλιστα ο ίδιος ο Βρέννος, βρίζοντας και κοροϊδεύοντάς τους, έβγαλε από τη θήκη του το σπαθί μαζί με τη ζώνη του και τα έβαλε πάνω στη ζυγαριά. Κι όταν ο Ρωμαίος Σουλπίκιος τον ρώτησε «τι σημαίνει αυτό», εκείνος απάντησε με θράσος: «Τι άλλο παρά οδύνη για τους ηττημένους» (το γνωστό vae victis, δηλαδή, ουαί τοις ηττημένοις). Ενα μέρος των Ρωμαίων αγανακτούσε. Ενα άλλο, όμως, τους προέτρεπε να ανεχθούν την ατίμωση ως υποχρεωτική κάτω από αυτή τη δύσκολη (μνημονιακή θα λέγαμε σήμερα) συγκυρία. Τότε εμφανίστηκε ο Ρωμαίος Μάρκος Φούριος Κάμιλλος και προέτρεψε τους Ρωμαίους να μην ανεχθούν την ατίμωση, λέγοντάς τους ότι οι συνθήκες δεν ήταν νόμιμες ούτε έγκυρες, γιατί ο Γαλάτης τις είχε συνάψει με ανθρώπους που δεν είχαν δικαίωμα να υπογράφουν τέτοιες επονείδιστες συμφωνίες. Τελικά, ξεσηκώνοντας το λαό, νίκησε τον Βρέννο και απελευθέρωσε την πόλη του.3

Οι αναλογίες με το σήμερα είναι προφανείς. Στον κ. Σαμαρά δόθηκε κάποτε η ευκαιρία όπως ο Ρωμαίος να εκδιώξει κι αυτός τους δυνάστες της χώρας του. Δεν το έπραξε. Προτίμησε, αντί να μιμηθεί τον Φούριο Κάμιλλο, να μιμηθεί την καμήλα,4 γνωστή για την ανεκτικότητα στην υπερφόρτωση, για την υποταγή και τη μνησικακία της.

1. «Ελευθεροτυπία», 18.10.2014.

2. Νεολιθική εποχή στον ελλαδικό χώρο greekworldhistory.blogspot.gr/2014.

3. Πλούταρχος, Παράλληλοι Βίοι Θεμιστοκλής-Κάμιλλος, εκδ. Ζήτρος, σελ. 327.

4. Καμήλα - γκαμήλα, αρχ. κάμηλος: μεγαλόσωμο μηρυκαστικό ζώο των θερμών χωρών, κατάλληλο για υποζύγιο, μτφ. άνθρωπος μνησίκακος (Τεγόπουλος Φυτράκης Ελλ. Λεξικό).

* Δικηγόρος - συγγραφέας