Άρης Τόλιος
«Το δίλημμα των φυλακισμένων».
Σε τελευταία ανάλυση, ο ανελέητος αντίπαλος του Έλληνα πρωθυπουργού είναι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μοιάζουν οι «δυο» τους ιδανικοί πρωταγωνιστές στο γνωστό παράδειγμα της αγαπημένης θεωρίας των παιγνίων του κ. Βαρουφάκη «Το δίλημμα των φυλακισμένων». Αναζητώντας το μέγιστο κοινό όφελος, μετρούν και οι δυο τραγικές απώλειες και αδιέξοδα. Η νέα κυβέρνηση αποτελεί προϊόν αυτής της «συμπαιγνίας». Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ηγέτης με ιδιαίτερη αποδοχή από τον ελληνικό λαό, επέτρεψε, σχεδόν παραδόθηκε, στον επικεφαλής μιας ανερμάτιστης πολιτικής ομάδας να διαχειριστεί το μέλλον μας.
Το πρώτο βαρύ ατόπημα φωτογραφίζεται στη νέα κυβέρνησή του. Όφειλε με τις επιλογές του να ανοίξει φεγγίτες αισιοδοξίας, να ψελλίσουμε ότι «μπορεί και να τα καταφέρουμε». Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αντίθετο. Προκάλεσε ανησυχία και σαρκασμό. Το ερώτημα είναι τρομακτικά απλό: Έχει αυτή η κυβέρνηση πολιτικό εύρος, εμπειρία, τεχνοκρατικές γνώσεις και μεταρρυθμιστική δυναμική για να φέρει εις πέρας το πιο σκληρό μνημόνιο στην ιστορία της κρίσης και ένα τιτάνιο πρόγραμμα αλλαγών; Μπορεί, όντας μειοψηφική, να βρει συμμάχους στα άλλα κόμματα, που έβαλαν πλάτη για τη διάσωσή της; Είπαμε λενινιστικό εφεύρημα είναι οι «χρήσιμο ηλίθιοι», αλλά υπάρχουν και όρια?
Η άσκηση δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, αλλά και τους δανειστές μας. Μας ξέρουν σαν κάλπικη δραχμή. Πρόσωπα, επιλογές, κινήσεις. Θα μας δουν και στα ευρωπαϊκά υπουργικά συμβούλια. Γνωρίζουν ακόμη και ποιους διορίζουν, πού. Θυμάστε τον Γκι Φερχόστατ για τους διορισμους στην παιδεία και το νέο πελατειακό κράτος που χτίζεται. Αυτό το σχήμα οφείλει σήμερα να δρομολογήσει σε συνθήκες ύφεσης το πιο υφεσιακό πακέτο και παράλληλα να εξασφαλίσει ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα δανεισμού (πάνω από 80 δισ.) δρομολογώντας ασφαλιστική μεταρρύθμιση, απελευθέρωση επαγγελμάτων, υλοποίηση όσων εργαλείων διαθέτει ο ΟΟΣΑ, νέο κώδικα ποινικής δικονομίας? Ας μετρήσουμε λοιπόν το μπόι και την αξιοπιστία μας. Απέναντι στα προβλήματα να τοποθετήσουμε πρόσωπα και τις ομάδες εργασίας τους, δηλαδή τις επιλογές του. Το λες και «κοντράστ της χρεοκοπίας»?
Εκ του αποτελέσματος, μοιάζει να μην απασχόλησε καν το πρόβλημα. Στο Μέγαρο Μαξίμου σχεδίασαν κυβέρνηση, με κομματικά υλικά, για εκλογές. Το ομολογούν δημοσίως άλλωστε, για να συντηρήσουν την κομματική συνοχή, μη και τους φύγει ο κ. Λεωτσάκος. Φοβάμαι, ωστόσο, ότι έχουμε έναν ακόμη θρίαμβο του κομματάρχη σε βάρος του πρωθυπουργού. Πλανώνται πλάνην οικτρά ότι θα στήσουν κάλπες τον Σεπτέμβριο, με την Ισπανία σε προεκλογική περίοδο και την Ελλάδα σε διαπραγμάτευση του μεγάλου μνημονίου. Προϋπόθεση, για παράδειγμα, χρηματοδότησης είναι να ξεκινήσει το Φθινόπωρο, υπό τη στιβαρή καθοδήγηση του κ. Χαϊκάλη, ο εθνικός διάλογος και η ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Δουλευόμαστε;
Υπάρχει, με λίγα λόγια, σοβαρός κίνδυνος για πολλούς μήνες να είμαστε σε οιονεί προεκλογική περίοδο, αλλά πώς; Σε συνθήκες ασφυκτικού ελέγχου από τους πιστωτές, υπό τη σκιά των capital controls και σε μια καθημαγμένη αγορά, θα είναι αναγκασμένοι να παίρνουν σκληρές αποφάσεις μετρώντας πολιτικές απώλειες. Ο Έλληνας αγρότης, ο οποίος βοήθησε να μεγαλώσει η σοδιά του ΟΧΙ θα καταλάβει πολύ σύντομα ότι το τίμημα ήταν πανάκριβο.
Και η αντίδρασή του είναι δεδομένη. Γάλατα στο προαύλιο της Βουλής, δωρεάν πατάτες στην πλατεία Συντάγματος και χωματερές για τα προϊόντα τους. Μη δούμε και τρακτέρ στις εθνικές. Οι νησιώτες τον Σεπτέμβριο θα κάνουν αποτίμηση του δικού τους ΟΧΙ με άδειο ταμείο, όπως και η νοικοκυρά, οι συνταξιούχοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Τα παλικαράκια με τις μολότοφ ήδη ξεκίνησαν προχθές με «πρόβα τζενεράλε». Ακόμη και οι δραχμολάγνοι που κρύβονται πίσω του, μπορούν πλέον να του κουνάνε το δάχτυλο δημοσίως, «δικαιωμένοι».
Ο πρωθυπουργός είχε ήδη υποστεί συντριβή από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Με το δημοψήφισμα απελευθέρωσε αριστερό αλυτρωτισμό και κομματικό ενθουσιασμό, εξοντώνοντας πλήρως την αξιοπιστία μας. Το δημοψήφισμα, είπε η Ανγκελα Μέρκελ, άφησε συντρίμμια εμπιστοσύνης. Και δεν έχει άδικο.
Κι όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε περίσσευμα γενναιότητας το τελευταίο διάστημα. Ήταν μεγάλο βήμα να υπογράψει αυτή τη συμφωνία ώστε να μην καταστραφεί η χωρα. Έδωσε απάντηση και στον κομματάρχη εαυτό του κόβοντας της γέφυρες με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον κ. Βαρουφακη και το ανερμάτιστο παρεάκι της δραχμής. Δυστυχώς, φρέναρε αντί να πατήσει γκάζι, όπως του ζητούσαν στις Βρυξέλλες. Φυγή προς τα μπρος με κυβέρνηση ευρύτερης αποδοχής και μεταρρυθμιστικής ικανότητας. Κάτι, που άλλωστε αποτελεί και ερμηνεία των ψηφοφοριών στο Κοινοβούλιο.
Ο κ. Τσίπρας μού θυμίζει τον ηρώα του Σεφέρη. Άφησε ένα πλατύ ποτάμι ανάμεσα από τα δάχτυλά του, χωρίς να πιει μια στάλα. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Με την πολιτική του, για να θυμηθούμε έναν ακόμη σημαντικό ποιητή μας, το μέλλον που μας επιφυλάσσει μπορεί να έχει πολλή ξηρασία?
από: protagon.gr
