«Οι περισσότεροι έχουν τα κότσια να ζήσουν τη ζωή τους αλλά όχι και να την φανταστούν». (Ζαν Λικ Γκοντάρ) Έτσι κινείται η ιστορία της ανθρωπότητας αλλά και η ιστορία του καθενός ατομικά. Η άποψη πως «ζω για το σήμερα» δεν είναι φιλοσοφία ζωής αλλά μια φιλοσοφίζουσα αρλούμπα. Γιατί τότε δε θα διαφέραμε από τα ζώα, θα ήμασταν ακόμη στα σπήλαια. Η υπέρβαση ανήκει στη φαντασία, αυτή είναι που αλλάζει τους ανθρώπους και τον κόσμο.
Αν δεν μπορείς ή δε θέλεις να φανταστείς τη ζωή σου τότε το καλύτερο που έχει να κάνεις είναι να συμβιβαστείς με τη μίζερη καθημερινότητά σου η οποία νομίζεις πως σου παρέχει ασφάλεια και την «ελευθερία» του να λες και να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Μόνο που η επιλογή αυτή, να ξέρεις, δε σε οδηγεί πουθενά. Νομίζεις πως είσαι κάτι άλλο, πως διαφέρεις, αλλά τελικά ανήκεις σε αυτό που ονομάζουμε «μάζα».
Σου τα λέω όλα αυτά μπας και σε κινητοποιήσω, μπας και σε πείσω να σηκωθείς από εκεί που κάθεσαι, είτε καναπές είναι αυτό, είτε διαδίκτυο, είτε δουλειά, είτε? δεν ξέρω τι!
Πρέπει να μάθεις κάποτε να φαντάζεσαι και να διεκδικείς τη φαντασία σου. Όλα τα άλλα είναι φαντασιοπληξίες. Οι άνθρωποι στα ζόρικα δοκιμάζονται κι όταν έχουν το θάρρος να λειτουργούν στο φως και όχι κρυφίως πίσω από τους τοίχους. Να αναλαμβάνουν ευθύνες, να συμμετέχουν, να κερδίζουν την εμπιστοσύνη των άλλων όχι γι? αυτό που υποκρίνονται πως είναι αλλά γι? αυτό που είναι πραγματικά.
?Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπου στη ζωή μου, άνδρες και γυναίκες, που άλλοι άξιζαν τον κόπο και άλλοι που αποδείχτηκαν κάλπικοι. Δε θα ήθελα να σε κατατάξω στους δεύτερους, σε εκείνους που άλλο δείχνουν και άλλο είναι στην πραγματικότητα. Μου φτάνουν όσοι γνώρισα.
Θα μου πεις γιατί τα λέω όλα αυτά, τι με έπιασε και ξαφνικά σου απευθύνομαι προσωπικά και δημοσίως. Ε, το κάνω, επειδή έχω βαρεθεί να ακούω μεγάλα λόγια που συνοδεύονται από μικρές πράξεις. Βαρέθηκα πια την εκ του ασφαλούς κριτική για το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς, για την κυβέρνηση και τα οικονομικά μέτρα, για την καταστολή και την αστυνομική αυθαιρεσία. Θα ήθελα να «φανταστείς» το επόμενο βήμα, το τι θα μπορούσε να κάνεις μαζί με μένα και μαζί με άλλους. Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, άλλωστε όλα τα βιώνουμε καθημερινά. Μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις, ακρίβεια, ανεργία, στέρηση βασικών πολιτικών δικαιωμάτων κλπ. Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι; Μήπως θα πρέπει, επιτέλους να ξεχυθούμε στους δρόμους και να τους δείξουμε «πόσα απίδια χωράει ο σάκος»; Τέρμα πια με τα φληναφήματα του τύπου «δεν γίνεται τίποτα». Αφουγκράσου λιγάκι την Ιστορία και θα δεις πως εάν το πάρουμε απόφαση, γίνονται τα ΠΑΝΤΑ! Καμία εξουσία δεν μπορεί να αντισταθεί στη συλλογική, τη μαζική αντίδραση. Για κοίταξε τι έγινε στη Τυνησία! Και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Μην τσιμπάς από τα μαθήματα καθωσπρεπισμού των καθεστωτικών ΜΜΕ που προσπαθούν να μας πείσουν πως οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είναι κακό πράγμα. Και απαιτούν από τους απεργούς και τους διαδηλωτές να είναι «καλά παιδιά» και να μη δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινή λειτουργία της πόλης. Τι μας λέτε καλέ! Και δυσλειτουργία θα δημιουργήσουμε και αναταραχή γιατί διεκδικούμε το αυτονόητο: το δικαίωμα μας στη ζωή! Θαρρείς και τα προβλήματα στην αγορά δημιουργούνται από τους διαδηλωτές και όχι από τις μειώσεις των μισθών και τις αυξήσεις στο ΦΠΑ. Θαρρείς και ο «κοπρίτης» Πάγκαλος εμφανίστηκε τώρα, δεν ήταν επί χρόνια βουλευτής και υπουργός στο κόμμα που κυβέρνησε επί σειρά ετών τη χώρα.
Η προπαγάνδα, στην οποία διέπρεψε ο διαβόητος Γκέμπελς, καλά κρατεί. Κάθε κοινωνική τάξη που εξεγείρεται γίνεται αυτομάτως αντικείμενο αποδοκιμασίας. Τη μια είναι οι φορτηγατζήδες, την άλλοι οι αγρότες, ακολουθούν οι καθηγητές, μετά έρχεται η σειρά των λιμενεργατών, ύστερα των υπαλλήλων του ΟΣΕ και των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες. Πάντα οι εργαζόμενοι φταίνε ενώ η κυβέρνηση νίπτει τα χείρας της και γνωρίζοντας πολύ καλά την τέχνη της προπαγάνδας, με την αρωγή των ΜΜΕ, καταφέρνει να στρέφει τη μία κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης. Αυτός ο κοινωνικός αυτοματισμός πρέπει να χτυπηθεί, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, όλοι είμαστε θύματα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης των τραπεζών, του ΔΝΤ, της Τρόικας και της κυβέρνησης Παπανδρέου. Και όλοι μαζί πρέπει να τους κάνουμε να χάσουν τον ύπνο τους. Η οργή μας πρέπει να ξεχυθεί στους δρόμους, να μην μετατραπεί σε συλλογή υπογραφών αλλά σε δράση.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι κακό πράγμα η κοινωνική αναταραχή όταν βιώνουμε ο καθένας την προσωπική του αναταραχή. Όταν πρέπει να πληρώσουμε τους αυξημένους λογαριασμούς, όταν ακριβαίνουν τα εισιτήρια, όταν δεν ξέρουμε αν αύριο θα έχουμε δουλειά. Συγνώμη, ξέρω πως η χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα αλλά, λυπάμαι, εγώ δεν ήμουν εκεί. Δεν είμαι, δεν είσαι, δεν είμαστε μέρος του προβλήματος. Αλλά μας κάνανε να νιώθουμε πως είμαστε η μόνη λύση!
Λοιπόν, για να τελειώνουμε. Πρέπει να καταλάβεις πως εκεί έξω, ανάμεσα στους ανθρώπους βρίσκεται η ζωή και η δράση. Η ποίηση δε βρίσκεται μόνο στα βιβλία αλλά ξεκινά από το δρόμο, από το συλλογικό ΕΜΕΙΣ. Ούτε ο Λειβαδίτης, ούτε ο Ρίτσος, ούτε ο Αναγνωστάκης ήταν αναχωρητές. Γι? αυτό σου λέω: ξεκουνήσου!
γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
