Ολοκληρώθηκε ομαλά το Δημοψήφισμα μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες. Ο λαός συμπεριφέρθηκε εξαιρετικά ώριμα αποδεικνύοντας πως κατέχει την πολιτική ωριμότητα να παίρνει αποφάσεις για όσα τον αφορούν.
Το παλαιό πολιτικό σύστημα πήρε ένα μάθημα πως λαθεμένα τόσα χρόνια περιόριζε τον λαό στην πολυθρόνα του, αναγνωρίζοντάς του ένα «δήθεν δικαίωμα» ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια.
(Παλαιό πολιτικό σύστημα είναι όλοι όσοι στη πορεία προς το δημοψήφισμα συσπειρώθηκαν σε ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα με κοινό σημείο αναφοράς τις ευθύνες του για την καταστροφή της χώρας και την απαίτησή τους να είναι αυτοί και οι Σωτήρες της πατρίδας)
Η επιλογή του ΟΧΙ κατά 61% και του ΝΑΙ κατά 39% λίγη σημασία έχει. Το ενδιαφέρον του Δημοψηφίσματος είναι η συμμετοχή 6.161.140 πολιτών. Από αυτή τη σκοπιά δεν είναι Νίκη Ελληνική αλλά αφορά όλοι την Ευρώπη. Είναι απόφαση του λαού για μια αγωνιστική πορεία αξιοπρέπειας και ισότητας για μια Ευρώπη με αναγνωρίσιμες και αμοιβαία αποδεκτές δημοκρατικές ελευθερίες.
Μιλάμε για Ευρώπη και στο μυαλό μας έρχεται η έννοια της πολιτικής Ευρώπης ταυτόσημης με τη Δημοκρατία. Δευτερευόντως έρχεται στο μυαλό μας η γεωγραφική της διάσταση. Ευτυχώς για την γεωγραφική μας θέση στην Ευρώπη συμφωνούμε όλοι! Αυτό που μας προβληματίζει είναι η πολιτική Ευρώπη
Η Ευρώπη έχει Δημοκρατία; Κάθε χώρα της Ευρώπης έχει ή δεν έχει Δημοκρατία και αυτό, κατά κάποιο τρόπο, είναι δικαίωμα της. Το ερώτημα είναι αν έχομε συλλογική Δημοκρατία στην Ευρώπη. Από την έλλειψη Ευρωπαϊκού Συντάγματος, που απορίφθηκε μετά από το Γαλλικό Δημοψήφισμα, προκύπτει αβίαστα πως χωρίς Ευρωπαϊκό Σύνταγμα δεν μπορούμε να μιλάμε για Ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Στην πράξη μιλάμε καθαρά για ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ! Με αυτή τη θεώρηση η Ευρώπη έχει τεράστιο πρόβλημα.
Η Ελλάδα έγινε το 12ο μέλος της Ευρώπης το 1981 σε υλοποίηση της γνωστής ρύσης «ανήκομεν εις την Δύσην». Ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στην ΕΕ ; ΟΧΙ ! Γιατί μπήκαμε ;
Για καθαρά γαιοστρατηγικές σκοπιμότητες! Μην ΞΕΧΝΑΜΕ τους 3.500 νεκρούς της Κυπριακής τραγωδίας και το 40% του εδάφους της Κύπρου υπό κατοχή συμμάχου χώρας! Αυτό είναι το «τίμημά» μας για να μπούμε στην ΕΕ ή μάλλον η ένταξή μας στην ΕΕ ήταν η πληρωμή μας για να ξεχάσομε !
Εμείς οι Έλληνες στερημένοι, των Δημοκρατικών μας δικαιωμάτων την επταετία της Χούντας και τραυματισμένοι από την «συμμαχική» περιπέτεια της Κύπρου, μπήκαμε στη ΕΕ το 1981. Τότε, επιπλέον, με κυρίαρχη τη κατάσταση του «ψυχρού πολέμου», η Ευρώπη «είχε» αξίες και προοπτικές που, όχι μόνο φαντάζανε «δελεαστικές» αλλά και για πολλούς ήταν!
Το 1990 η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η Ένωση της Γερμανίας διατάραξε τις ισορροπίες στην «κλασσική» Ευρώπη . Έβαλε το σπόρο μιας διαφοροποίησης της Ευρώπης. Η Ενωμένη Γερμανία δεν ήταν μόνο πιο ισχυρή οικονομικά αλλά κυρίως πολιτικά. Μαζί με την μεταφορά της Πρωτεύουσας της Γερμανίας από την Βόνη στο Βερολίνο , το Βερολίνο έγινε και η ουσιαστική Πρωτεύουσα της ΕΕ
Ακολούθησε το 2004. Για λόγους γαιοστρατηγικούς, ενταχθήκανε στην ΕΕ 10 χώρες του πρώην Σοβιετικού συστήματος. Από αυτές, 6 χώρες, Εσθονία, Λεττονία , Λιθουανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Φινλανδία ενταχθήκανε και στην Ευρωζώνη. Η ένταξη αυτή «μπάταρε» τις κλασσικές Ευρωπαϊκές ισορροπίες και αξίες της Ευρώπης που εμείς και πολλοί άλλοι «συνομολογήσαμε» με την ένταξή μας.
Δέκα και πλέον χρόνια μετά την ένταξη των πρώην ανατολικών χωρών στην ΕΕ αναπτύχθηκε μια νέα αντίληψη περί Δημοκρατίας. Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της νέας αντίληψης περί Δημοκρατίας στην Ευρώπη διακατέχεται από την επιλογή «αντικομουνιστικής διαπαιδαγώγησης» των 12 νέων χωρών των 150.000.000 νέων πολιτών της Ευρώπης.
Στη διαπαιδαγώγηση αυτή εντάσσεται και η «ευκαιρία» να οδηγηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην «επιλογή» του Νεοφιλελευθερισμού ως ιδεώδους οικονομικού συστήματος. Οι ολιγαρχικές δομές που αναπτύχθηκαν και τα συμφέροντα που εκφράζουν στις χώρες αυτές, αυτό επιβάλουν ή αυτές επικράτησαν και μάλιστα χωρίς το στοιχείο της στοιχειώδους «Λαϊκής Αντίστασης»!
Τα οικονομικά μοντέλα που εφαρμόστηκαν στις χώρες αυτές κρίνονται ως επιτυχημένα αφού εφαρμόζονται σε κοινωνίες Υψηλής «Αντικομουνιστικής» φόρτισης. Αλήθεια πως είναι δυνατόν αυτές οι χώρες , ιδιαίτερα αυτές οι χώρες, να «ακούσουν», πολύ δε περισσότερο να αποδεχτούν «λύσεις» που «εμφιλοχωρούν» ψήγματα Αριστερής ιδεολογίας; Προσέξτε πως το άλλοθι της ΜΕΡΚΕΛ είναι οι χώρες αυτές και μάλιστα οι «Δημοκρατίες» τους !!!
Έχομε λοιπόν τις χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού που με ηγέτιδα δύναμη την Ενωμένη Γερμανία (με τη μισή Γερμανία πρώην Ανατολική χώρα) αποκτούν μια δική τους Νεοφιλελεύθερη δυναμική. Με λαούς διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας αλλά και διαφορετικών δομών από αυτές της «πάλαι ποτέ» «κλασσικής» Ευρώπης θεωρούν «κίνδυνο» για τη δική τους πορεία την αμφισβήτηση του δικού τους Νεοφιλελεύθερου μοντέλου.
Για να μην τεθεί σε αμφισβήτηση η πορεία τους, συγκροτούν μέτωπο, κυριαρχούν στην ΕΕ και δημιουργούν προϋποθέσεις αποδοχής του Μοντέλου της φιλελευθεροποίησης σε όλη την Ευρώπη.
Οι χώρες του Νότου, ο κορμός της προ του 1990 Ευρώπης , μπροστά σ αυτή τη Νεοφιλελεύθερη επέλαση, μοιάζουν να τα έχουν «χαμένα» ! Προσήλθαν με καλή πίστη στην είσοδο των πρώην ανατολικών και ξυπνήσανε με μια γιγάντωση της Γερμανίας. Η Ελλάδα, με ένα κράμα οικονομίας με ισχυρή συμμετοχή του κράτους αποτελούσε μεγάλο ιδεολογικό κίνδυνο των προγραμμάτων «αποκομουνιστικοποίησης» που εφαρμόζονται στις «νεοφώτιστες» χώρες.
Αντί για επιλογή του εκσυγχρονισμού του υπάρχοντος Ελληνικού μοντέλου οικονομίας , επελέγη η πλήρης αντικατάστασή του κατά πως συνέβη στις πρώην κομουνιστικές χώρες. Δεν είναι λίγες οι φωνές που χαρακτηρίζουν την Ελληνική οικονομία ως οικονομία «κομουνιστική»! Στη πραγματικότητα με την σημερινή Ευρώπη δεν μας χωρίζουν κάποια εκατοντάδες εκατομμύρια! Μας χωρίζουν επιλογές στρατηγικής σημασίας!
Το δημοψήφισμα υπήρξε η επιλογή που είχε ανάγκη όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο η Ελλάδα αλλά η «κλασσική» Ευρώπη. Το Ελληνικό Δημοψήφισμα ανέδειξε και κατέγραψε το πρόβλημα Δημοκρατίας της Ευρώπης. Μόνο που η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει μόνη.
Ο ρόλος αυτός μπορεί να υπηρετηθεί μόνο από μια μεγάλη οικονομία της Ευρώπης όπως είναι η Γαλλία , η Ιταλία ή και η Ισπανία. Θα βρεθούν οι ανάλογοι ηγέτες; Οι «δειλές» απόπειρες διαφοροποίησης των Ολάν και Ρέντσι αποτελούν διστακτικά βήματα προβληματισμού στη κατεύθυνση αυτή!
Μια τελευταία επισήμανση! Η Αμερική μετά το ΙΡΑΚ ακολουθεί το δόγμα της μη εμπλοκής δικών της στρατευμάτων στο έδαφος. Τα συμφέροντά της θα τα υπηρετούν αν χρειαστεί ντόπιες στρατιωτικές δυνάμεις. Χώρες της ΕΕ όπως Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία, Πολωνία , Ρουμανία, Βουλγαρία , Σλοβακία, Σλοβενία και γιατί όχι και η Ουκρανία, όλες χώρες υπό ισχυρά προγράμματα «αποκομουνιστικοποίησης» με ισχυρή δόση «Αντιρωσισμού» «εκλιπαρούν» για όπλα και εκπαίδευση για να αντιμετωπίσουν την «κακιά» Ρωσία!
Μήπως δεν μας καταλαβαίνουν μέχρι να καταλάβομε και εμείς ότι κινδυνεύομε από τους Ανατολικούς «ομόθρησκούς» μας!
Γιώργος Μπαλτάς
7.7.2015
