Το δυσώνυμο νεοναζιστικό μόρφωμα, «ταγμάτων εφόδου» κατά τον αρχηγό του, ανήκει πλέον στην δικαιοδοσία της Δικαιοσύνης. Αυτή θα κρίνει στα πλαίσια μιας δίκαιης δίκης όπως αρμόζει στη Δημοκρατία, τα αποδεικτικά στοιχεία που συγκροτούν την νομοτυπική μορφή της Εγκληματικής Οργάνωσης που εμφανιζόταν ως κόμμα αλλά δρούσε ως συμμορία.
Επισημαίνουμε :
α. Οι αρχές, περιλαμβανομένης και της Δικαιοσύνης δεν έσπευσαν ούτε ταχέως ούτε βραδέως. Αδράνησαν άχρι καιρού μακαρίως. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
β. Επί ημέρες και σε 24ώρη βάση η αγρίως βασανιζόμενη ελληνική κοινωνία από την καλπάζουσα εξαθλίωση στην οποία την περιήγαγαν οι μνημονιακοί σωτήρες της, καταπίνει τα πίτουρα του κακόγουστου σήριαλ των συλλήψεων και μεταγωγών με χειροπέδες των Χρυσαυγιτών. Υπερθέαμα για διψασμένα μάτια, αλλά όχι και πεινασμένα στομάχια. Στην αρχαία Ρώμη ο όχλος κατά τον Γιουβενάζη εξωθούνταν να ενδιαφέρεται για άρτον και θεάματα, «panem et circenses». Έτσι τον χειραγωγούσαν και τον κατηύθυναν όπως ήθελαν. Οι ημέτεροι φαντάζονται να τα καταφέρουν με θεάματα. Χωρίς άρτον. Για αυτό ο κόσμος φωνάζει το ψωμί ψωμάκι? Οι πολίτες εξαιτίας των όσων βιώνουν είναι συντετριμμένοι, βαθιά απελπισμένοι, δυστυχώς και μουδιασμένοι. Αλλά ηλίθιοι δεν είναι. Δεν «μασάνε» ξυλοκέρατα. «Μέτρον άριστον» παραγγέλλει ο εκ των Επτά Σοφών Κλεόβουλος. Επικοινωνιακά η εξουσία έχασε το μέτρο. Αν συνεχίσει έτσι, θα χάσει και το δίκιο της.
γ. Ο διεθνής παράγων θεάται «εκ του μακρόθεν» τα κοινωνικοπολιτικά αποστήματα του νεοναζισμού σε πλείστες χώρες και σε αυτές που ήδη αποτελούν συγκυβέρνηση. Όμως το «ενδιαφέρον» του για την ελληνική περίπτωση είναι πέραν του συνήθους. Προφανώς λειτουργώντας από τετραετίας ως πρόθυμο πειραματόζωο επιλεγήκαμε και για μοντέλο διαχείρισης του νεοναζισμού. Το δίδαγμα πάντως είναι ότι η Δημοκρατία παρά τα πολλαπλά κατάγματα που έχει υποστεί από εγχώρια χέρια, διατηρεί την ικανότητά της, υπό προϋποθέσεις, να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τους εχθρούς της. Kόντρα στις ανεπούλωτες πληγές του αδυσώπητου κομματοκρατικού, πελατειακού και κλεπτοκρατικού συστήματος που επί χρόνια την ταλανίζει άντεξε και έκανε την πρόσφατη κίνηση. Χρέος της είναι τώρα να αντιμετωπίσει συνολικά το έγκλημα σε όλες του τις εκφάνσεις , οργανωμένο, κοινό και πολιτικό. Αδιανόητο να παραμένουν ακαταδίωκτες και ατιμώρητες ειδεχθείς εγκληματικές πράξεις π.χ. Marfin, ή έστω « ηπιότερες » αλλά γενικευμένες, όπως βανδαλισμοί, εμπρησμοί και βάναυσες καταστροφές κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας καθώς και το τέρας της δημόσιας διαφθοράς. Οι δράστες αυτής της διαφθοράς δεν μπορούν να εξαγνιστούν συμψηφίζοντας τα δικά τους κακουργήματα με εκείνα των νεοναζιστών. Έτερον εκάτερον. Και το μεν ποινικό μέρος πήρε το δρόμο του και θα κριθεί από τον φυσικό του δικαστή. Σύνθετη όμως και περίπλοκη είναι η πολιτική διάσταση του μορφώματος. Τον Ιούνιο υπερψηφίστηκε από 425000 πολίτες (7%) και έκτοτε οι δημοσκοπήσεις ?βλέπουν? διπλά νούμερα. Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι πανευρωπαϊκή. Ο καταποντισμός των παραδοσιακών πυλώνων εξουσίας γενικός. Φυσικά ο οικονομικός πόλεμος ?χρονίζει? με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο ποιητής το λέει έτσι: «Ο πόλεμος χρονίζει, ο πόλεμος κρατά τραβάει καβαλάρης μπροστά ολοχρονίς και όσο τους ανθρώπους το κέρδος θα τραβά αυτός ο καβαλάρης και άτι του εμείς» (Μπρέχτ)
Καβαλάρης λοιπόν αυτός και υποζύγιά του εμείς? Οι ψηφοφόροι της Χ.Α πλην απειροελαχίστων δεν είναι ναζιστές. Είναι οι ταλαίπωροι και συφοριασμένοι που ψάχνουν να πιασθούν από τη δύναμη του απελπισμένου. Η Χ.Α δεν τους πρόσφερε ελπίδα. Την απόγνωσή τους υποσχέθηκε να αναδείξει σε τιμωρό (Τίσις και Νέμεσις) εκείνων που τους έκλεψαν την ελπίδα και τα μέσα της ζωής, της δικής τους και των παιδιών τους. Όλος αυτός ο κόσμος είναι τα απολωλότα πρόβατα του οίκου της Ελλάδος. Βαριά η ευθύνη των ποικιλώνυμων ελλαδικών ελίτ. Πολιτικών, πνευματικών, δημοσιογραφικών. Ανίκανες ή αδιάφορες. Φυσικά δεν είναι ανεύθυνοι οι ίδιοι ου «παρασυρθέντες». Η μαζικότητα και ταχύτητα με την οποία γιγαντώθηκε το «ποιμνιοστάσιον» δείχνει το ευάλωτο του ποιμνίου?
Ο λαός μας πορεύεται κυριολεκτικά εν σκότει και σκιά θανάτου. «Μονάχα ένα θάμα μπορεί να μας γλυτώσει μα ποιος να το πιστέψει και ποιος να το αποσώσει;». (Μπρέχτ)
Να το πιστέψουμε και να το αποσώσουμε. Εμείς! Ως Έθνος έχουμε αστείρευτες φανερές και λανθάνουσες δυνάμεις. Να τις ενεργοποιήσουμε. Εδώ και τώρα.
Στέλιος Παπαθεμελής
Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης.
