Μισανθρωπία .........
Δεν διάβασαν ποτέ την Μαίρη Πόπινς ούτε ταξίδεψαν νοερά ογδόντα μέρες κάνοντας τον γύρο του κόσμου, γιατί δεν χρειάστηκε. Την Γκουβερνάντα την είχαν στο προσκέφαλο τους από τότε που γεννήθηκαν και τα ταξίδια τους εξασφαλισμένα και πραγματικά.
Δεν τους περιποιήθηκε κανείς το "ματωμένο" γόνατο από το πέσιμο του ποδηλάτου στα χαλίκια ούτε και ποτέ τους περίμενε ένα γεμάτο πιάτο αχνιστούς κεφτέδες και μαμαδίσιες πατάτες τηγανητές. Γιατί όταν έπεσαν από το ποδήλατο έπεσαν στο γκαζόν και η μαμά έλλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι την ώρα του φαγητού. Άσε που δεν ήξερε από κεφτέδες και πατάτες.
Δεν κατέβηκαν ποτέ χαράματα στο λιμάνι να παραλάβουν το δέμα με τις προμήθειες , φαγητό στα τάπερ , ένα φάκελο με λίγα χρήματα και πολύ πολύ αγάπη. Το τσεκ περίμενε όποτε ήταν αναγκαίο και ο μπαμπάς καθάριζε από νωρίς και επαρκώς.
Δεν σκίρτησαν , δεν κοκκίνισαν , δεν ντράπηκαν , δεν έκλαψαν κρυφά τα βράδια , δεν πόνεσαν , δεν λιμπίστηκαν ένα ακόμη παγωτό, δεν γέλασαν με την ψυχή τους παρέα με φίλους , δεν ερωτεύτηκαν , δεν είχαν ποτέ δίλημμα τι από τα δύο να διαλέξω γιατί ένα μπορώ να έχω .
Δεν άκουσαν τα βογγητά της κούρασης του πατέρα, δεν σηκώθηκαν χαράματα να δουν τους γονείς τους σκυμμένους πάνω σε λογαριασμούς στο τραπέζι της κουζίνας, δεν έφαγαν στο ίδιο τραπέζι το Κυριακάτικο μοσχαράκι κοκκινιστό με μακαρόνια, δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα.
Δεν φοβήθηκαν για το αύριο , δεν τους ξημέρωσε κακιά μέρα , δεν ξενύχτησαν σε αίθουσα αναμονής δημόσιου νοσοκομείου, δεν ξύπνησαν με το ρολόι , δεν έζησαν την συμφορά και την ορφάνια του φίλου και συμμαθητή, δεν άλλαξαν ένα μολύβι , δεν χάρισαν την καινούργια τους γομολάστιχα, δεν έσκυψαν κρυφά να βοηθήσουν το συμμαθητή στο διαγώνισμα χημείας.
Όταν συνειδητοποίησαν τι "δεν" έκαναν , ένιωσαν ένα απέραντο μίσος ανωτερότητας . Ένιωσαν την "εκδίκηση" να τους πνίγει. Ένιωσαν "αηδία" και "αποτροπιασμό" για όλους εκείνους που έκαναν όσα εκείνοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν ποτέ.
Σιχάθηκαν το "φρούτο" της ζωής και έπαθαν αλλεργία. Φλύκταινες έβγαζαν και στην θέα του φρούτου , φλύκταινες και στην θέα όσων το γεύτηκαν ,το γεύονται και θα συνεχίζουν να το γεύονται.
Γιαυτό , τώρα που κρατάνε τα χαλινάρια στα χέρια τους , πασχίζουν να καταστήσουν το φρούτο της ζωής όσο πιο πικρό γίνεται και την ίδια την ζωή πιο αποκρουστική και άθλια .
Φυσικά την ζωή των άλλων .
Η δική τους δεν είναι ζωή , είναι κάτι άλλο , που με έναν όρο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως " μισανθρωπία" (μισώ τους ανθρώπους και ότι ζουν). !!!!!!!!
Να τους χαιρόμαστε ........
