Ανοιχτή επιστολή προς τον τέως πρόεδρο του ΕΟΠΥΥ, κύριο Γεράσιμο Βουδούρη
Αγαπητέ κύριε Βουδούρη,
λέγομαι Αλέξανδρος Σεϊντάνης και είμαι ο μπαμπάς του μικρού Παναγιώτη. Σας γράφω για να μοιραστώ κάποιες από τις σκέψεις μου μαζί σας, παρακαλώ αφιερώστε λίγο ποιοτικό χρόνο για να διαβάσετε τις παρακάτω γραμμές, ίσως αλλάξουν τη ζωή σας.
Ο μικρούλης μου γεννήθηκε τον Ιούλιο του 2004, στη σκιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Λόγω μικρής επιπλοκής στον τοκετό, ο μικρός υποβλήθηκε σε εξετάσεις ρουτίνας, οι οποίες όμως κατέδειξαν ότι έπασχε από συγγενή καρδιοπάθεια. Θεωρήσαμε ότι έπρεπε να οπλιστούμε με θάρρος και ψυχραιμία ώστε να αντιμετωπίσουμε τα νέα δεδομένα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τον Παναγιωτάκη μας.
Όντας ασφαλισμένος του ΤΕΒΕ (μετέπειτα ΟΑΕΕ, κι σήμερα ΕΟΠΥΥ), θεώρησα ότι ο οργανισμός θα αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί και θα μας στηρίξει στην ανηφοριά που είχαμε μπροστά μας.
Ας κάνω όμως εδώ μια παρένθεση για να αναλογιστώ μαζί σας τι είναι ένας ασφαλιστικός οργανισμός και ποιο το έργο του. Με απλά λόγια και χωρίς φιοριτούρες, στη δική μου αντίληψη ασφαλιστικός είναι ο οργανισμός που του εμπιστευόμαστε μέρος από τα έσοδά μας με αντάλλαγμα να μας στηρίξει αν κάποτε χρειαστούμε ιατρική φροντίδα. Βέβαια, όπως κάθε επιχείρηση, έτσι κι ο ασφαλιστικός οργανισμός θα πρέπει να διασφαλίζει τη βιωσιμότητά του όντας επικερδής, ή τουλάχιστον όχι ζημιογόνος. Όμως η πεμπτουσία της ύπαρξής του είναι η στήριξη του ασφαλισμένου όταν τον χρειάζεται.
Κι όπως κύριε Βουδούρη ο οργανισμός που ως πρότινος διοικούσατε απαιτούσε να είμαι συνεπής στην οικονομική μου υποχρέωση, πληρώνοντας τα ασφάλιστρά μου στο ακέραιο και εγκαίρως, ανεξαρτήτως αν στο διάστημα αυτό εγώ έχω εισπράξει από τη δουλειά μου χίλια ευρώ ή μόνο δέκα, έτσι κι εγώ θεωρούσα ότι θα στηρίξει τον μικρούλη μου όταν μάθαμε ότι είναι καρδιοπαθής.
Ας το κάνω σαφέστερο για να μην αφήνω γκρίζες ζώνες.
Η συμφωνία είναι απλή και ξεκάθαρη: Δεν με ρωτάτε αν έχω χρήματα, αν έχω δουλειά, αν έχω να φάω ή να ταΐσω τα παιδιά μου, ή τι άλλο μπορεί να συμβαίνει στην επιχείρηση ή την οικογένειά μου, εγώ έχω την απαρέγκλιτη υποχρέωση να πληρώσω τα ασφάλιστρά μου εγκαίρως και στο ακέραιο, ώστε να έχω την κάλυψη που συμφωνήσαμε. Και νομίζω ότι στην υποχρέωσή μου αυτή ήμουν πάντοτε εντάξει.
Αντιστοίχως, δεν θα έπρεπε να γνωρίζω ποια είναι η διαδικασία με την οποία θα είστε εντάξει στην υποχρέωσή σας, ούτε ποιος πρέπει να εγκρίνει τη νοσηλεία, ούτε πόσες υπογραφές πρέπει να μπουν κι από ποιον. Έχω τον μικρό μου στην εντατική να παλεύει για τη ζωή του και να χρειάζεται επειγόντως επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, κι ο ασφαλιστικός οργανισμός πληρώνει τα νοσήλεια. Εγκαίρως και στο ακέραιο. Έτσι απλά, αυτή ήταν εξ αρχής η συμφωνία μας άλλωστε.
Κοιτάξτε λοιπόν, πριν δύο χρόνια που καθόσασταν στο τιμόνι του οργανισμού σε ποια θέση βρίσκονταν οι ασφαλισμένοι που είχαν παιδιά με σοβαρή καρδιοπάθεια. Θα προσπαθήσω να είμαι λακωνικός κατά το δυνατό, εστιάζοντας μόνο στην ασφαλιστική κάλυψη και όχι στα ιατρικά δεδομένα.
1. Οι έλληνες γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά - δεν έχουν είτε την εμπειρία, είτε τη γνώση είτε την υποδομή για να χειριστούν το περιστατικό. Το παιδί πρέπει να φύγει επειγόντως για νοσοκομείο του εξωτερικού. Όλα καλά ως εδώ.
2. Συντάσσουν μία γνωμάτευση την οποία στέλνουν στο νοσοκομείο του εξωτερικού που κρίνουν ότι έχει την εμπειρία /γνώση /υποδομή να χειριστεί το περιστατικό.
3. Το νοσοκομείο απαντά σχεδόν αμέσως ότι δέχεται τον μικρό ασθενή, κλείνει ήδη κρεβάτι για να τον υποδεχθεί, αναφέρει τον εκτιμώμενο χρόνο νοσηλείας ο οποίος ανεξαρτήτως περιστατικού δεν πρέπει (με βάση τον κανονισμό του ΕΟΠΥΥ) να υπερβαίνει τις 30 ημέρες, και ζητά προκαταβολή για τα νοσήλεια.
4. Εδώ αρχίζουν τα παράλογα. Το έγγραφο του νοσοκομείου είναι στα Αγγλικά και πρέπει να μεταφραστεί για να υποβληθεί στον ασφαλιστικό οργανισμό. Δεν έχει σημασία αν το παιδί μετράει ανάσες και ζει λεπτό το λεπτό, πρέπει να περιμένει να ολοκληρωθεί η διαδικασία της επίσημης μετάφρασης. Να σημειώσω εδώ ότι ασφαλίζομαι στον (τέως) οργανισμό σας ως μεταφραστής, αλλά η δική μου μετάφραση δεν είναι αποδεκτή και πρέπει να πληρώσω άλλο μεταφραστή να αναλάβει το έγγραφο. Αφότου ολοκληρωθεί η μετάφραση, πρέπει να υποβληθεί μαζί με το πρωτότυπο και την γνωμάτευση του έλληνα γιατρού στον ασφαλιστικό οργανισμό
5. Ο ασφαλισμένος πρέπει να κάνει αίτηση στον ασφαλιστικό οργανισμό για να του χορηγηθεί το ποσό της προκαταβολής που ζητά το νοσοκομείο. Με την αίτηση πρέπει να καταθέσει παράλληλα και εγγυητική επιστολή αξίας ίσης με την προκαταβολή του νοσοκομείου. Δεν ήξερα τότε τι είναι εγγυητική επιστολή, έμαθα όμως: ο ασφαλισμένος καταθέτει σε μία τράπεζα τα χρήματα που ζητάει το νοσοκομείο, και η τράπεζα του χορηγεί την επιστολή, η οποία πιστοποιεί στον ασφαλιστικό οργανισμό ότι τα χρήματα υπάρχουν, έχουν δεσμευτεί και η τράπεζα θα τα πληρώσει στον ασφαλιστικό οργανισμό αν εγώ βάλω την προκαταβολή στην τσέπη και πάω στις Μαλδίβες.
Διακρίνετε κάτι παράλογο εδώ; Όχι; Να σας βοηθήσω.
Αν το παιδί του τάδε τυχαίου ασφαλισμένου χρειάζεται επειγόντως επέμβαση σε νοσοκομείο του εξωτερικού, ο ασφαλισμένος θα πρέπει να έχει οπωσδήποτε στο λογαριασμό του να κάθονται κατ ελάχιστο 30.000 ευρώ (στην περίπτωσή μας το ποσό έφτασε σχεδόν στα 200.000). Να σας πω και κάτι που ίσως δεν ξέρετε: η εγγυητική επιστολή έχει κόστος, επτά τοις χιλίοις το μήνα. Αφήστε το κομπιουτεράκι κάτω, θα σας διευκολύνω: για τις 30.000 ευρώ το μηνιαίο κόστος της εγγυητικής είναι 210 ευρώ, ενώ για τις 200.000 εκτινάσσεται στα 1.400 ευρώ. Μόνο για τη χρήση της εγγυητικής επιστολής. Από την τσέπη του ασφαλισμένου που μόλις έμαθε ότι το παιδί του πρέπει να κάνει επέμβαση ανοιχτής καρδιάς στο εξωτερικό.
Κι αν δεν έχεις χρήματα τι γίνεται; Δηλώνεις αδυναμία. Στην περίπτωση αυτή, ο οργανισμός ζητά και πάλι από το παιδί να παραμείνει ζωντανό για λίγο ακόμα, και απαιτεί από τον ασφαλισμένο φορολογικά στοιχεία που να αποδεικνύουν την αδυναμία που διατείνεται. Αν μάλιστα έχει κάποιο ακίνητο, είναι υποχρεωμένος να πεταχτει ένα λεπτάκι ως την αγορά να το πουλήσει ώστε να εξοικονομήσει το αντίκρυσμα της εγγυητικής.
Καλό, ε; Καθήστε, έχει και καλύτερο.
6. Όλα τα έγγραφα υποβάλλονται στην επιτροπή έγκρισης νοσηλείων εξωτερικού του οργανισμού, με αίτηση εκταμίευσης του ποσού. Τότε ενεργοποιείται άλλη διαδικασία. Ζητάμε και πάλι από το παιδί να περιμένει λίγο ακόμα ώσπου να εγκρίνει το περιστατικό η αρμόδια επιτροπή, η οποία αποτελείται από ιατρούς του ΙΚΑ (σε εντελώς διαφορετικό οργανισμό δηλαδή) και συνεδριάζει μία φορά την εβδομάδα για συγκεκριμένες ώρες. Αν αφήσεις τα έγγραφα να φτάσουν στην επιτροπή δια της υπηρεσιακής οδού χάνεις πολύτιμο χρόνο - αναγκάζεσαι να κάνεις τον κούριερ. Τη συγκεκριμένη ημέρα και ώρα βεβαίως, ως τότε απλώς περιμένεις και εύχεσαι να περιμένει και το παιδί.
7. Αφού εγκριθεί το περιστατικό, ο ασφαλισμένος θα πρέπει και πάλι να καταθέσει το φάκελο πίσω στον ασφαλιστικό του οργανισμό (είπαμε, ΤΕΒΕ-ΟΑΕΕ-ΕΟΠΥΥ) και να περιμένει την έγκριση και εκταμίευση. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα διερωτηθεί: γιατί εκταμίευση και όχι έμβαση απευθείας στο νοσοκομείο του εξωτερικού; Γιατί έτσι είναι η προβλεπόμενη διαδικασία του οργανισμού. Αφού (και όταν) σε ειδοποιήσουν (το παιδί στο μεταξύ είναι και πάλι σε αναμονή), φτάνεις μπροστά στο ταμείο και περιμένεις την πολυπόθητη εκταμίευση. Η οποία δεν έρχεται σε μορφή επιταγής, όοοοοοχι, έρχεται σε χαρτονομίσματα. Μετρητά. Ούτε καν σακουλίτσα, ορίστε τα χρήματά σας κύριε, ορίστε και η πόρτα.
Και τι θα γίνει αν βγαίνοντας στο δρόμο πέσει πάνω σου κάποιος αλήτης, σου αρπάξει τα χρήματα και γίνει καπνός; Εδώ είναι η μαγεία: χρωστάς και στο νοσοκομείο, και στον ασφαλιστικό οργανισμό. Και έχεις και το καρούμπαλο, γιατί δεν πρόκειται ο κλέφτης να στα ζητήσει ευγενικά.
8. Άντε και φτάνεις με ασφάλεια στην τράπεζα. Σου φεύγει ένα βάρος, νομίζεις ότι τελείωσε ο γολγοθάς. Χα! Στην τράπεζα πρέπει να μετατρέψουν τα ευρώ στο νόμισμα της παραλήπτριας χώρας (στην περίπτωσή μας: Αγγλικές λίρες) και η μετατροπή συναλλάγματος βεβαίως χρεώνεται. Έστω. Αλλά τα χρήματα είναι ακόμα στα χέρια σου. Πρέπει να τα μεταφέρεις στον λογαριασμό του νοσοκομείου. Καλά μαντέψατε, και το έμβασμα πληρώνεται.
9. Αεροπορικά εισιτήρια του μικρού, του ΕΝΟΣ συνοδού γονέα, του συνοδού ιατρού, του οξυγόνου, του ασθενοφόρου, και ότι άλλο χρειαστεί κατά την αεροδιακομιδή, βαραίνουν τον ασφαλισμένο, και πρέπει στη συνέχεια να επαναλάβει την παραπάνω διαδικασία για να τα πληρωθεί κι αυτά. Αλλά θα πρέπει στο μεταξύ τα χρήματα αυτά να τα έχει στη δεξιά τσέπη του παντελονιού για εύκολη και γρήγορη πρόσβαση.
Ήμουν λακωνικός, πιστέψτε με. Η διαδικασία είναι ακόμα πιο περίπλοκη.
Και δεν αναφέρω ούτε τη διαδικασία πληρωμής των τιμολογίων που εκδίδει το νοσοκομείο κάθε μήνα (εκεί να δείτε γραφειοκρατία), ούτε την έγκριση παράτασης νοσηλείας, ούτε το επίδομα διαμονής - διατροφής του συνοδού γονέα. Ούτε την απαίτηση του οργανισμού να υποβάλλω κάθε 6 μήνες γνωματεύσεις των γιατρών για να αποδείξω ότι ο μικρός εξακολουθεί να έχει καρδιοπάθεια, ώστε να συνταγογραφηθούν τα φάρμακά του. Αναφέρομαι ΜΟΝΟ στην αρχική διαδικασία μετάβασης στο εξωτερικό.
Τι μπορεί να κάνει ένας μπαμπάς σε αυτή την περίπτωση; Αφήνει τη μαμά να προσέχει το παιδί, καβαλάει τη μηχανή και τρέχει. Και πληρώνει. Και μαζεύει υπογραφές και εγκρίσεις. Και περιμένει.
Έστω, θα σκεφτεί κανείς, τι είναι όλα αυτά μπροστά στη σωτηρία του παιδιού; Τίποτε. Τρέχεις χωρίς να σκέφτεσαι, εύχεσαι μόνο να προλάβεις, πριν αφήσει το παιδί την τελευταία του ανάσα. Γίνεσαι δημόσιος κίνδυνος, αψηφάς κόκκινα φανάρια, μονόδρομους, πεζοδρόμια και προτεραιότητες και τρέχεις να προλάβεις. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να προλάβεις. Χτυπάς πόρτες, παρακαλάς, κλαίγεσαι, αξιοποιείς όποια επαφή έχεις διαθέσιμη, δεν κάνεις διακρίσεις, για τη ζωή του παιδιού μιλάμε.
Αλλά κάπου κάπου συναντάς τόσο παράλογους κρίκους σε όλη την αλυσίδα, που σου γεννώνται διάφορα σημαντικά ερωτήματα. Αναθεωρείς τον κόσμο γυρω σου και τον τρόπο που σκέφτεσαι. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αλλά σου ξυπνούν και τέρατα, όπως είναι η Οργή και η Αγανάκτηση. Τα τέρατα αυτά σου φυτεύουν σκέψεις που δεν είχες πριν και δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς το βράδυ.
Συναντάς ανθρώπους όπως εσείς κύριε Βουδούρη, που έχουν χάσει την ηθική τους πυξίδα και από την προεδρική τους θέση εθελοτυφλούν στην ανθρώπινη ανάγκη και προσκολλώνται σε κανονισμούς και γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Έχω εδώ μια επίσημη επιστολή που φέρει το εθνόσημο, Ελληνική Δημοκρατία, Υπουργείο Εργασίας, ΟΑΕΕ, πρωτόκολλο, όλα τα καλά, και το όνομά σας στο τέλος. Και απευθύνεται σε εμένα προσωπικά. Διαβάστε την:
http://www.panayiotis.gr/files/20110603-voudouris.pdf
Συνοψίζω τα κεντρικά της σημεία:
1. Κάνετε μια σύντομη αναφορά σε προηγούμενο περιστατικό στο οποίο ήσασταν εντάξει στην υποχρέωσή σας, παρότι εγώ δεν μπορούσα να προσκομίσω την περιβόητη εγγυητική επιστολή.
2. Αναφερόμενος στο τρέχον περιστατικό, μου κάνετε τη χάρη να ζητήσετε εγγυητική επιστολή μειωμένης αξίας, "για να δείξετε ευαισθησία στο πρόβλημά μου".
3. Για να το κάνετε αυτό, ελέγξατε τα φορολογικά μου στοιχεία, αφήνοντας και πάλι τον Παναγιωτάκη να περιμένει στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.
4. Όταν και πάλι δήλωσα αδυναμία, δηλώνετε ότι "έχω πάρει ολισθηρό δρόμο" δημοσιεύοντας ανεπίτρεπτες φωτογραφίες του Παναγιωτάκη στο blog του.
Οι φωτογραφίες είναι όλες εκεί, δεν έχω διαγράψει καμία, κάντε μου σας παρακαλώ τον κόπο να μου υποδείξετε ποια ή ποιες θεωρείτε ανεπίτρεπτες.
Μην ταλαιπωρείστε, δεν θα βρείτε καμία. Εκτός κι αν έχω χάσει κι εγώ την ηθική μου πυξίδα και μου διαφεύγει κάτι σημαντικό.
Ρητορική ερώτηση: σκεφτείτε σε αυτό το σημείο ΕΣΕΙΣ τι θα κάνατε στη θέση μου.
"Ο οργανισμός δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα" όπως αναφέρετε, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να σας ζήτησα ελεημοσύνη. Ζήτησα να τηρήσετε τη συμφωνία μας: να στηρίξετε τον Παναγιωτάκη μου που σας χρειάστηκε, γι αυτό σας πληρώνω άλλωστε.
Θα διερωτάστε σε αυτό το σημείο γιατί ενώ το περιστατικό αφορά νοσηλεία του 2011 εγώ αποφάσισα να σας γράψω τώρα. Διαβάστε παρακάτω, φτάσαμε στο σημαντικότερο σημείο.
Τον Ιούλιο που μας πέρασε ο Παναγιωτάκης χρειάστηκε πάλι επέμβαση. Μετά τον γραφειοκρατικό γολγοθά (εδώ πρέπει να σημειώσω ότι ευτυχώς πια τα χρήματα μεταφέρονται απευθείας από τον οργανισμό στο νοσοκομείο του εξωτερικού) η επέμβαση έγινε (το πρώτο μέρος της κράτησε 18 ώρες και το δεύτερο 6) και επιστρέψαμε.
Από το Σεπτέμβριο ο μικρός άρχισε να παρουσιάζει αδυναμία και σταδιακά η υγεία του χειροτέρευε. Όπως προείπα, δεν θα σταθώ στα ιατρικά θέματα αλλά μόνο στα ασφαλιστικά. Ανακαλύπτουμε ότι τον Οκτώβριο ο ΕΟΠΥΥ ακόμα δεν είχε πληρώσει τα νοσήλεια του Ιουλίου. Το Νοέμβριο η υγεία του παιδιού επιδεινώθηκε σημαντικά και κρίθηκε απαραίτητη η μεταφορά του και πάλι στο εξωτερικό. Όμως αυτό δεν ήταν δυνατό γιατί ο ΕΟΠΥΥ δεν είχε πληρώσει τα προηγούμενα νοσήλεια. Ο ίδιος ΕΟΠΥΥ που αυστηρά απαιτούσε από εμένα να έχω ως ιδιώτης τα χρήματα αυτά για να εκδώσω εγγυητική επιστολή, ως ασφαλιστικός οργανισμός τα άφησε οφειλή στο νοσοκομείο.
Διαβάστε την επιστολή που έλαβα από το εξωτερικό ενόσω για άλλη μία φορά έτρεχα να συλλέξω υπογραφές, με τον Παναγιωτάκη να κάνει λιποθυμικά επεισόδια:
http://www.panayiotis.gr/files/20131031-RBH-overdue.pdf
Δυστυχώς, αυτή τη φορά έπεσα και πάνω στην απεργία και καθυστέρησα. Τις δύο τελευταίες μέρες της ζωούλας του ο μικρός μου με ζητούσε στο Αγία Σοφία και δεν πήγαινα να τον δω γιατί έτρεχα νυχθημερόν, και γιατί πίστευα ότι θα τον έβλεπα κι αύριο.
"Αύριο Παναγιώτη μου, στο υπόσχομαι, μόλις τελειώσω από το υπουργείο θα έρθω". Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που του είπα και δεν ξανάκουσα τη φωνή του, ούτε θα την ξανακούσω ποτέ. ΠΟΤΕ δεν αθέτησα υπόσχεση που του έδινα, τώρα όμως...
Κι αυτό γιατί δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη γραφειοκρατική αλυσίδα. Γιατί εσείς κύριε Βουδούρη, και κάθε προκάτοχός σας, βάζετε τον κανονισμό και τις διαδικασίες πάνω από τον άνθρωπο. Πάνω από παιδάκια που σας έχουν ανάγκη και κρέμονται από την υπογραφή σας.
Δεν σας εύχομαι να σηκώσετε κι εσείς το παιδί σας τυλιγμένο σε ένα σεντόνι και να το τοποθετήσετε, ζεστό ακόμα, στο ανοξείδωτο ράφι ενός ψυγείου. Ούτε να φτυαρίζετε χώμα πάνω του με τα ίδια σας τα χέρια δύο μέρες αργότερα.
Δεν σας επισυνάπτω νεκρική φωτογραφία του Παναγιωτάκη γιατί θα τη θεωρήσετε ανεπίτρεπτη. Είναι όμως η δική μου πραγματικότητα και τη ζω κάθε μέρα. Η πραγματικότητα που μου επέβαλλε (μεταξύ άλλων και) ο ΕΟΠΥΥ με την αναλγησία του και την τυφλή προσκόλληση στον κανονισμό και τις διαδικασίες.
Δεν εύχομαι ούτε να σας στοιχειώνει η σκέψη του. Ποτέ το αγγελούδι μου δεν αποτέλεσε πηγή αρνητικών σκέψεων ή σχολίων από κανένα, δεν θα αποτελέσει τώρα.
Εύχομαι όμως να αναλογιστείτε το μερίδιο της ευθύνης που σας αναλογεί και να γίνετε καλύτερος άνθρωπος.
Όχι για σάς, δε θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο, αλλά για τους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη σας.
Υστερόγραφο:
Διαβάστε περισσότερα για τον μικρό Παναγιώτη εδώ:
http://www.panayiotis.gr/
https://www.facebook.com/panayiotis.braveheart
