Του Πάνου Τριγάζη*
Ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας δηλώνουν αλληλέγγυες με τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό και τους αγώνες του. Από την πλευρά της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η στάση έχει καταγραφεί με πολλούς τρόπους, στη διάρκεια πολλών δεκαετιών.
Πολλές φορές στο παρελθόν, ο πολύπαθος αυτός λαός υπέστη την επιδρομή της στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ, ιδιαίτερα στην αποκλεισμένη Γάζα, όπου έχουν τελεστεί από τους στρατοκράτες του Ισραήλ εγκλήματα πολέμου.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση Νετανιάχου εξακολουθεί να περιφρονεί την παγκόσμια φιλειρηνική κοινή γνώμη και τις αποφάσεις του ΟΗΕ για το Παλαιστινιακό. Και δεν εννοεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί ότι με την πολιτική της αυτή υπονομεύει το μέλλον του ίδιου του Ισραήλ.
Υπενθυμίζουμε ότι στις 29 Νοεμβρίου 2013 η Παλαιστινιακή Αρχή υπό τον πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς, διάδοχο του Αραφάτ, είχε πετύχει μεγάλη διπλωματική νίκη με την πανηγυρική ένταξη της Παλαιστίνης στους κόλπους του ΟΗΕ ως κράτους - παρατηρητή.
Στην ιστορική εκείνη ψηφοφορία, κατά του σχετικού ψηφίσματος είχαν ταχθεί μόλις εννέα χώρες - μέλη του ΟΗΕ, μεταξύ των οποίων το Ισραήλ και οι ΗΠΑ. Έκτοτε, η Παλαιστίνη εντάχθηκε ως πλήρες μέλος και στην UNESCO, παρά τις προσπάθειες των ΗΠΑ, του Ισραήλ και άλλων συμμάχων του να αποτρέψουν την εξέλιξη αυτή.
Ακολούθησε σειρά αναγνωρίσεων του κράτους της Παλαιστίνης από πολλές χώρες, που σήμερα υπερβαίνουν τις 135, με τη διαφορά ότι ανάμεσά τους δεν είναι ακόμα η Ελλάδα. Το ζήτημα είχε τεθεί κατ' επανάληψη από τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο στη Βουλή όσο και στο Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής - ΕΣΕΠ.
Μετά την ιστορική αλλαγή κυβέρνησης στη χώρα μας τον περασμένο Ιανουάριο, το ζήτημα επανήλθε στο προσκήνιο και στα συλλογικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά στην πρώτη μετά τις εκλογές Κ.Ε. και σε άλλα όργανα στη συνέχεια. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί πρέπει η Ελλάδα να κάνει αυτό το βήμα. Τι έχει να κερδίσει; Απαντώ συνοπτικά:
1. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να επιδιώκει την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή μας.
2. Ο παλαιστινιακός λαός εξακολουθεί να στερείται το δικαίωμα εθνικής αυτοδιάθεσης, που παγκοσμιοποιήθηκε μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την ίδρυση του ΟΗΕ το 1945. Δικαίωμα που αποτελεί ένα από τα θεμέλια για έναν κόσμο ειρήνης.
3. Το Παλαιστινιακό χαρακτηρίζεται πρόβλημα - κλειδί για την ειρήνη στη Μ. Ανατολή και η ειρήνη στην περιοχή αυτή -από τις πιο εύφλεκτες του πλανήτη- συνδέεται στενά με την παγκόσμια ειρήνη, όπως μαρτυρούν όλες οι εξελίξεις, είτε με τους πολέμους στο Ιράκ παλαιότερα, είτε με τη σημερινή επέλαση των τζιχαντιστών σκοταδιστών του Ισλαμικού Κράτους. Και μην ξεχνάμε ότι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός τροφοδοτείται σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο από τη διαιώνιση της παλαιστινιακής τραγωδίας. Άρα, η νίκη του παλαιστινιακού λαού θα είναι νίκη για όλη την περιοχή μας, την Ευρώπη και όλον τον κόσμο.
4. Το παλαιστινιακό κίνημα, ιδιαίτερα η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), αγωνίζεται όχι μόνο για ένα ανεξάρτητο κράτος της Παλαιστίνης, αλλά και για ένα κοσμικό δημοκρατικό κράτος, που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για όλο τον αραβικό κόσμο. Κάτι τέτοιο δεν επιθυμούν τα αυταρχικά και μισοφεουφεουδαρχικά αραβικά καθεστώτα, τα οποία έχουν προσπαθήσει πολλές φορές να υπονομεύσουν και να ελέγξουν το παλαιστινιακό κίνημα. Άρα, η νίκη των Παλαιστινίων θα είναι νίκη της δημοκρατίας για όλη την πολύπαθη Μέση Ανατολή.
Τέλος, δεν θα ήταν σωστό εκ μέρους μου να μη σημειώσω ότι το παλαιστινιακό κίνημα έχει συμμάχους μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, όπου υπάρχουν ισχυρές φιλειρηνικές προοδευτικές δυνάμεις, το Κ.Κ. Ισραήλ και άλλα αριστερά κινήματα, καθώς και κορυφαίοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες.
Δυνάμεις που αγωνίζονται για την ειρήνη με δικαιοσύνη, διεκδικώντας τον τερματισμό της κατοχής της χώρας τους στα παλαιστινιακά εδάφη και τη δημιουργία ανεξάρτητου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, ικανού να συμβιώσει ειρηνικά με το κράτος του Ισραήλ, του οποίου το δικαίωμα ύπαρξης πάντοτε υποστήριζε στη βάση αρχών η ευρύτερη παγκόσμια Αριστερά.
Αυτή η παράμετρος δεν μπορεί να παραγνωρίζεται από κανέναν και να συντάσσονται, ακόμα και αριστεροί, με την ακραία εθνικιστική αραβική θέση, μη αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ.
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι συντονιστής
του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ
Από: Η ΑΥΓΗ
