Η 9η Δεκεμβρίου γιορτάζεται ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς, γιατί την ημερομηνία αυτή του 2003 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε τη Συνθήκη κατά της Διαφθοράς.
Τη διαφθορά μάχεται εδώ και χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο η μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια», που έπεισε τον ΟΗΕ να υιοθετήσει σχετικές πρωτοβουλίες.
Η διαφθορά, όπως μετράται από τον Δείκτη Αντιληπτής Διαφάνειας (CPI), δηλαδή με κλίμακα από το 1 ως το 10, άγγιξε το 2012 στη χώρα μας το 3,6. (Δείτε τον χάρτη)
Το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας
«Ξέρουμε ότι η διαφθορά, παγκοσμίως, ανθεί όπου υπάρχει δημοκρατικό έλλειμα και θεσμικές δυσλειτουργίες, σε κοινωνίες που δοκιμάζονται από μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, σε συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας και αβεβαιότητας» τονίζει ο κ. Παπούλιας, επισημαίνει ότι «στη χώρα μας το φαινόμενο αυτό είναι υπαρκτό διαχρονικά, ανεξάρτητα από τη δημοσιονομική κατάσταση, και έχει βαθιές ρίζες που φτάνουν μέχρι τα θεμέλια του ελληνικού κράτους» και υπογραμμίζει: «από τη διαπλοκή των ελίτ μέχρι το φακελάκι στο γιατρό, από το πολιτικό μαύρο χρήμα μέχρι το γρηγορόσημο, από την ανοχή στη φοροδιαφυγή μέχρι τους πελατειακούς διορισμούς, τα πολλά και διαφορετικά επίπεδα εκδήλωσης του φαινομένου δείχνουν ότι πρόκειται για συστημική διαφθορά και αυτό κάνει εξαιρετικά δύσκολη αλλά και επιτακτικά αναγκαία την καταπολέμησή της. Εχουν γίνει σημαντικά βήματα για να εμπεδωθούν κανόνες διαφάνειας και ελέγχου, επειδή η διαφθορά αποτελεί, εκτός από ηθικό μειονέκτημα, τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου».
Και με αυτό το μήνυμα τι καταλάβαμε; Μάλλον τίποτα...
Κάποιοι, ακούνε τα νούμερα αποστασιοποιημένοι, κλεισμένοι στα προβλήματα της καθημερινότητας τους, σαν να μην νοιάζονται?
Βαθειά μέσα μας, σαν κοινωνία, και σαν πολιτικό σύστημα, θεωρούμε την διαφθορά όχι σαν κάτι πολύ σημαντικό αλλά σαν κάτι αναμενόμενο. Σαν μια απλή παρανομία. Δεν είναι όμως έτσι. Η πολιτική διαφθορά μπορεί να έχει, και στην περίπτωσή μας έχει, τεράστιες προεκτάσεις. Δεν είναι ένα απλό ζήτημα το ότι κάποιοι χρησιμοποίησαν το δημόσιο αξίωμά τους για προσωπικό πλουτισμό. Αυτό είναι το λιγότερο. Δεν είναι ένα απλό ζήτημα ηθικής ή ποινικού δικαίου. Είναι πολύ πολύ περισσότερο.
Η διαφθορά μας καταδίκασε στην υπανάπτυξη. Η διαφθορά δεν επέτρεψε στην περιοχή μας να αποκτήσει αυτόνομη ανάπτυξη. Και ανάπτυξη σημαίνει θέσεις εργασίας, έσοδα για την χώρα απαλλαγμένη από τον καρκίνο της Τρόικας, ευημερία και προκοπή. Από αυτά μάλιστα που εμφανίζονται στο φως της δημοσιότητας, φαίνεται πως μεγάλο μέρος της διαφθοράς είχε ακριβώς αυτόν τον στόχο: Να παραμείνουμε δέσμιοι των χρημάτων που κάποιοι φαίνεται να σπαταλούσαν σαν δικά τους.
Η εκδοχή της διαφθοράς είναι εργαλείο εξωθεσμικών, εγχώριων και αλλοδαπών οικονομικών κέντρων και κέντρων εξουσίας, με σκοπό την οικονομική υποταγή της πατρίδας μας.
Οικονομική υποταγή σημαίνει φυσικά και εθνική υποταγή. Όπως οικονομική ανεξαρτησία σημαίνει και εθνική ανεξαρτησία. Η διαφθορά λοιπόν είναι θέμα εθνικό. Είναι ζήτημα πατριωτικό. Η ελληνική διαφθορά ακυρώνει την οικονομική μας ανάπτυξη.
Μέχρι τώρα ελάχιστους διεφθαρμένους πολιτικούς και κρατικούς λειτουργούς έχουμε αγγίξει. Ακόμη ελαχιστότατους έχουμε τιμωρήσει. Και στις συνειδήσεις πολλών, και στα κατώτερα λαϊκά στρώματα, η διαφθορά δεν θεωρείται κάτι ιδιαίτερα κακό. Θεωρείται όρος του συστήματος. Η διαφθορά είναι ένας όρος της δημόσιας λειτουργίας.
Αυτός που νομίζει ότι μπορεί να κυβερνηθεί η Ελλάδα, και να πάρει έναν δρόμο ανάπτυξης, μείωσης των ελλειμμάτων και γενικά προκοπής και ευημερίας, χωρίς πρώτα να τσακιστεί η πολιτική κατ? αρχήν, διαφθορά, κάνει λάθος.. Πολύ μεγάλο λάθος. Η διαφθορά είναι σε θέση, και το έχει και ως στόχο άλλωστε, να ακυρώσει οποιοδήποτε αναπτυξιακό μέτρο.
Η αντιμετώπιση της διαφθοράς είναι πατριωτικό καθήκον πια. Και οι εξεταστικές επιτροπές των βουλευτών έχουν αποδείξει πως δεν έχουν την παραμικρή αποτελεσματικότητα. Το ίδιο και οι συνήθεις ελεγκτικοί μηχανισμοί. Νόμοι, δικαστήρια, δικαστές, εισαγγελείς, ΣΔΟΕ, ελεγκτικό συνέδριο, κτλ. κτλ.
Αυτό που χρειαζόμαστε άμεσα, είναι η πλήρης επαγρύπνηση.
Χρειάζεται να αναπτυχθεί το αίσθημα εκείνο σε όλους που θα «κόβει» τον «ομφάλιο λώρο» με όσους χρειάζονται «μίζα», «φακελλάκι», «γρηγορόσημο» «μπαχξίσι» η όπως αλλιώς ονομάζουν την διαδικασία ντροπής. Όλοι εκείνοι που κοιτούν το προσωπικό τους συμφέρον σε σχέση με το γενικό καλό. Γιατί πάνω από όλα υπάρχει και η ηθική υπόσταση όλων των πεπραγμένων. Και εκεί δεν μπορεί να υπάρχει η διαδικασία της ντροπής?
