Η αριστερά δεν υποχρεούται να έχει πρόταση διαχείρισης και εξόδου από την κρίση αλλά τη δική της Αριστερή πρόταση για την πορεία της χώρας!
Πολύς λόγος γίνεται για το πρόγραμμα της Αριστεράς που θα οδηγούσε στην έξοδο από την κρίση και κατέληξε σε πρόταση διαχείρισης της κρίσης. Τόσο η πρόταση εξόδου από την κρίση, πολύ δε περισσότερο η πρόταση διαχείρισης της κρίσης, δεν μπορεί να είναι Αριστερή επιλογή. Tα ερωτήματα- προβληματισμοί που προκύπτουν είναι:
- Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα πρόγραμμα της Αριστεράς χωρίς αποδεδειγμένα Αριστερούς πολίτες; Χωρίς κοινωνικές τάξεις που θα προτείνουν ένα Αριστερό Πρόγραμμα και που θα αναλαμβάνουν «πάση θυσία» την εφαρμογή του; Αρκεί μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία έστω και αυτοδύναμη; Ποια άλλα επίπεδα και μηχανισμοί εξουσίας πρέπει να στηρίζουν μια αριστερή πλειοψηφία με ένα αριστερό πρόγραμμα;
-Το εκλογικό σώμα που επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη αποτελούσε ένα συνειδητοποιημένο κοινωνικό σύνολο που ζητούσε την κατάργηση του μνημονίου «πάση θυσία»; Αυτό το εκλογικό σώμα εκτός από κάποιες άνευρες και ασαφείς συγκεντρώσεις και ενέργειες όπως το 62% του δημοψηφίσματος πως συμπαραστάθηκε στην κυβέρνησή του. Κάπου εκεί στο Πάσχα, μια καμπάνια καλούσε τους πολίτες να προσέλθουν και να συμβάλουν στο οργανωτικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια ήταν η ανταπόκριση ; Μηδενική!! Στη διάρκεια του κρίσιμου εξαμήνου, ποιο ήταν το εξειδικευμένο πρόγραμμα δράσης των οργανώσεων βάσης του ΣΥΡΙΖΑ; Αγχώδης ανταγωνισμός προς τις ανάλογες δράσεις της εκκλησίας στο θέμα της Αλληλεγγύης και μάλιστα θρησκευτικής αντίληψης!
-Τέλος ένα ακόμα βασικό ερώτημα: είναι δυνατόν , είναι λογικό , η αριστερά να έχει πρόγραμμα εξόδου από την κρίση του καπιταλισμού, έστω αυτού του μορφώματος του «Ελληνοκαπιταλισμού»; Για ένα τέτοιο πρόγραμμα το σύστημα, χρόνια τώρα, προετοιμάζει την Σοσιαλδημοκρατία. Από πού και ως που η Αριστερά προσέρχεται οικειοθελώς να υποκαταστήσει την Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία;
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που δημιούργησε το όραμα της «Πρώτης Κυβέρνησης της Αριστεράς» χωρίς να είναι Αριστερό βασίστηκε στη παραδοχή πως υπάρχουν περιθώρια στην σημερινή Ευρώπη για την επιλογή διαφορετικών ιδεολογικών επιλογών έστω και αν δεν προχωρούν σε ριζικά διαφορετικές πρακτικές στην οικονομία.
Έτσι οδηγηθήκαμε σε μια εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ενός ΣΥΡΙΖΑ που είχε δημιουργικές κινηματικές Αριστερές προθέσεις αλλά ο «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» που προέκυψε από τις εκλογές δεν έτυχε καμιάς ιδεολογικής διερεύνησης για να διαπιστωθεί τυχόν σχέση με τις Αριστερές προθέσεις του ηγετικού ΣΥΡΙΖΑ!
Επί πλέον η άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής ουδεμία σχέση έχει με τις γνώριμες κινηματικές ανάγκες και πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ!
Τα γεγονότα δεν αποδείξανε πως το πρόγραμμα αυτό δεν είναι εφαρμόσιμο! «Ευτυχώς» το εξάμηνο αναλώθηκε στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης και δεν δόθηκε χρόνος υλοποίησης των τρεχόντων υποθέσεων του κράτους. Ο φόβος των συνεπειών από τη διαχείριση των τρεχουσών υποθέσεων του κράτους είναι η πραγματική αιτία που οδήγησε την ηγετική ομάδα του Μαξίμου να προσφύγει βεβιασμένα σε εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα αποδείξανε πως ένα πρόγραμμα της Αριστεράς δεν είναι επιτρεπτό για την Ευρώπη! Εδώ ακριβώς συναντάμε στη πράξη τη περιορισμένη Εθνική Κυριαρχία της χώρας μας.
Η Ευρώπη και μάλιστα ο σκληρός πυρήνας της Ευρωζώνης, μας έκανε σαφές πως τα ιδεολογικά περιθώρια διαφοροποιήσεων σχετικά με την οικονομική οργάνωση των Ευρωπαϊκών κοινωνιών , έχουν απαντηθεί άπαξ δια παντός! Η δημοκρατία της Ευρώπης κινείται και είναι επιτρεπτή εντός των ορίων που δεν αμφισβητούν τον Νεοφιλελευθερισμό και το απόλυτο δικαίωμα της Ιδιωτικής ή ιδιωτικοποιημένης οικονομίας! Η οποιαδήποτε «κρατική» ή «κοινωνικοποιημένη» οικονομική δράση περιορίζεται στα πλαίσια της φιλανθρωπίας ή της περιθωριακής κινηματικής δράσης ή και περιθωριακής πολιτικής δράσης!
Κάθε συζήτηση για αμφισβήτηση των παραπάνω «πολλώ δε μάλλον» κάθε συζήτηση για κρατική ή κοινωνικοποιημένη οικονομία εξισώνεται με αλήστου μνήμης γι αυτούς Κομουνιστικές ιδεολογίες και αποτελούν «κόκκινη γραμμή» για την ΕΕ. Πως άλλωστε θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στη κορύφωση ειδικών προγραμμάτων αποκομουνιστικοποίησης και μύησης στον νεοφιλελευθερισμό 150. 000.000 πολιτών της πρώην Ανατολικής Ευρώπης;
Η «Πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς» χρειάστηκε κοντά επτά μήνες να παραδεχτεί πως δεν είναι ιδεολογικά αποδεκτή ως πρωταγωνιστής - ισότιμος εταίρος στην Ευρώπη! Εδώ ξεκινάει το λάθος! Διαφορετικά διαπραγματεύεσαι αν θεωρείς ότι βρίσκεσαι μεταξύ εταίρων και διαφορετικά διαπραγματεύεσαι αν είσαι βέβαιος πως βρίσκεσαι «απέναντι» από τους άλλους. Διαπραγματευόμαστε επτά μήνες και δεν καταλάβαινε ο ένας τον άλλον.
Είναι χαρακτηριστική, αν και αφελής, η διαπίστωση του Πρωθυπουργού πως ενώ μιλούσε ο κ. Βαρουφάκης οι άλλοι δεν τον πρόσεχαν καν! Πώς ή μάλλον γιατί να τον προσέξουν όταν τους μιλούσε για κάτι που αυτοί είχαν αποφασίσει χρόνια τώρα και για χρόνια μετά! Όταν παραδέχεσαι πως δίκαια χρωστάς και θα πληρώσεις μέχρι τελευταίου Ευρώ τι να ακούσουν περισσότερο; Αυτό που μένει είναι πώς και πότε θα πληρώσεις! Μνημόνιο λοιπόν!
Μόλις η «Πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς» τους είπε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΛΑ και την άκουσαν και την κατάλαβαν και της λένε και μπράβο και το «δικής της» ιδιοκτησίας «πρόγραμμά τους» θα «πετύχει» γιατί θα πάρουν τα χρήματά τους! Επί τέλους η «Πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς» αποδέχθηκε να μιλήσει τη γλώσσα των δανειστών και προχωράει στις εκλογές και μάλιστα για πρώτη φορά χωρίς αντιρρήσεις, διεκδικώντας ένα ρόλο όχι ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ αλλά μιας ιδιόμορφης αγωνιστικής εργοδοτικής συνδικαλιστικής εξουσίας ενδεδυμένης με μανδύα Κυβέρνησης.
Κάτι σαν το ρόλο της ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια. Στη πραγματικότητα δεν έχομε εκλογές ενός κυρίαρχου κράτους αλλά εκλογές σε ένα πολυπληθές σωματείο των Ελλήνων πολιτών, που καλούνται να εκλέξουν μια εργοδοτικά ελεγχόμενη συνδικαλιστική ηγεσία.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα, οι εκλογές για τα επόμενα 50 χρόνια θα έχουν αυτό το χαρακτήρα. Η ουσιαστική πορεία της χώρας για τα επόμενα 50 χρόνια θα αποφασίζεται από τους δανειστές και η δήθεν Ελληνική Κυβέρνηση θα διαχειρίζεται την φτώχια παίζοντας με τα ισοδύναμα, τις φιλανθρωπικές δωρεές και τις συμμετοχές κοινωνικής ευθύνης των μεγάλων ομίλων !
Η «Πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς» αποδείχθηκε παρένθεση και αυτό βαρύνει όλους όσους πανηγυρίσαμε το βράδυ της 25ης Γενάρη. Το επτάμηνο αυτό πρέπει να αποδειχθεί καθοριστικής σημασίας για τον ορισμό και την πορεία της Αριστεράς. Αρκεί να μελετηθούν σωστά οι εμπειρίες της παρένθεσης. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού»
ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν μπορεί να είναι το άθροισμα «ευκαιριών» κινηματικών δράσεων που έτσι κι αλλιώς παρουσιάζονται σε κάθε μορφή κεντρικής εξουσίας. Μάλιστα δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ο Νεοφιλελευθερισμός έχει αποδείξει πως μπορεί να στρατεύσει προς όφελός του και μάλιστα με επιτυχία κινηματικές δράσεις! Κοινωνικά παντοπωλεία , Κοινωνικά Φαρμακεία , Κοινωνικά Ιατρεία, ΜΚΟ κ.λπ. δεν είναι Αριστερές επιλογές κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και είναι, βασικές επιλογές στήριξης και διευκόλυνσης ευρύτερων νεοφιλελεύθερων πολιτικών !
Η Αριστερά δεν μπορεί να περιορίζεται στη διεκδίκηση «κάποιων καλύτερων όρων για τους αδύναμους» η ακόμα και για τη βελτίωση των γενικών συνθηκών των πολιτών μέσα στα όρια του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Μια τέτοια Αριστερά δεν αποτελεί παρά το προειδοποιητικό θερμόμετρο των αδυναμιών του συστήματος! Το ρόλο αυτό άλλωστε τον έχει η Σοσιαλδημοκρατία!
ΑΡΙΣΤΕΡΑ σημαίνει ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα με σαφές παραγωγικό μοντέλο κυρίαρχης χώρας. Ένα πρόγραμμα της Αριστεράς δεν δίνει λύσεις στα τρέχοντα προβλήματα αφήνοντας ανέπαφες τις σχέσεις και τις αξίες του συστήματος! Ένα πρόγραμμα της Αριστεράς επιλέγει διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο και το στηρίζει με ανάλογες αξίες και συμπεριφορές.
Για ένα τέτοιο Αριστερό πρόγραμμα αφετηρία δεν είναι η κερδοφορία που στηρίζεται στην «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» αλλά η εργασία που καταργεί την «εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο». Ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορεί να επαφίεται στην κερδοφορία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και μάλιστα σε ένα «παγκοσμιοποιημένο» Νεοφιλελεύθερο περιβάλλον.
Αυτό είναι πρακτική και αφορά προηγμένες, σωστά προετοιμασμένες οικονομίες και σίγουρα στηριγμένες στην επικυριαρχία τους πάνω σε άλλες χώρες και λαούς! Εδώ μιλάμε για μια καθημαγμένη χώρα άριστο μοντέλο νέο-αποικίας! Η μετάβαση από το καθεστώς της οικονομικής Νέο-αποικίας σε μια οικονομία Εθνικά Κυρίαρχης είναι υπόθεση της Αριστεράς. Ποιάς όμως Αριστεράς;
Τον χαρακτηρισμό ως «Αριστεράς» θα κατακτήσει στη πράξη εκείνος που θα ανταποκριθεί στη συσπείρωση όσων και όποιων κοινωνικών δυνάμεων και πολιτών στρατευθούν στην διαμόρφωση του αναγκαίου παραγωγικού μοντέλου της χώρας που θα εξασφαλίσει «παραγωγική» και όχι «παρασιτική» ή «επιδοματική» εργασία σε όλους στους πολίτες!
Η ιδιωτική πρωτοβουλία για πέντε χρόνια τώρα απέδειξε πως είναι αδιάφορη ή αδύναμη για την, υπό τον έλεγχό της, ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας. Είναι επιλογή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας η εξυγίανση της οικονομίας να γίνει δια της φτωχοποίησης της χώρας και όχι δια της αναβάθμισής της. Οποιαδήποτε ελπίδα, ο μόνος μονόδρομος για την μη φτωχοποίηση της χώρας περνάει μέσα από την συλλογική δράση και αντίδραση και την διαμόρφωση συλλογικών οικονομικών προγραμμάτων, κρατικών και κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων.
Αυτό είναι υπόθεση της Αριστεράς.
Γιώργος Μπαλτάς
2.9.2015
