«Κανείς δεν κρύβεται από το παρελθόν».

του Νίνου Καραβέλου

        Απόφθεγμα παλαιό και διαχρονικό. Ισχύει ergaomnes (έναντι όλων). Aφορά κυρίως τους «δυνατούς», που, θρασυνόμενοι, εννοούν την ισχύ τους αιώνια. Στον ισχυρισμό τους αυτόν συμπαρατάσσονται, εν αρμονία, η κακοήθεια και η βλακεία.

        Η ρήση, βεβαίως, αφορά και πολλούς από τους αδυνάτους, που υποταγμένοι παρακολουθούν τη ραγδαία μεταμόρφωσή τους σε ανδράποδα, δηλαδή, σε δούλους προς πώληση. Κάποιοι μάλιστα, προσαρμοσμένοι πλέον, προκρίνουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους τη γερμανική γλώσσα ως την πλέον, προφανώς, κατάλληλη προς συνεννόηση ανάμεσα σε αφεντικά και σε «ευνοημένους» δούλους.

        Άλλοι ελπίζουν ότι οι καπιταλιστές κάποια στιγμή θα χαλαρώσουν τα λουριά, καθώς η βαρβαρότητα, λένε, δεν αποτελεί λύση. Λησμονούν ότι γνώρισμα των αρπακτικών είναι ο βρυχηθμός και των καπιταλιστών η αποθηρίωση.

        Το παρελθόν παίζει παιχνίδια και πολλές εκπλήξεις επιφυλάσσει. Ας λένε οι «νεκροθάπται» πως έθαψαν το λαϊκό κίνημα τελεσίδικα. Τούτο αντιβαίνει στις βασικές αρχές της λογικής και της εξέλιξης κι ακόμα στη βασική αρχή των αντιθέσεων : δράσης ? αντίδρασης, επιβολής ? αντίστασης, ζεστού ? κρύου, ευφυούς και βλάκα.

        Καμία δύναμη δεν είναι αιώνια. Τα πλουμιστά ετούτα σκύβαλα

(σκουπίδια), που το ισχυρίζονται, πλανώνται.

        Το επεσήμανε εμφατικά ο Άγγλος πολιτικός Βενιαμίν Ντισραέλι (1804-1881), λέγοντας ότι «Δύο έθνη δεν πρόκειται ποτέ να ομονοήσουν και διαρκής θα μαίνεται ανάμεσά τους πόλεμος : το έθνος των πλουσίων και το έθνος των φτωχών».

        Αιώνιες αυτοκρατορίες γκρεμίστηκαν και βυθίστηκαν στη λήθη. Τεράστιες «εκτάσεις ισχύος» κλείνονται πια σε μισή σελίδα κακογραμμένης ιστορίας του (Αντι)Παιδαγωγικού μας Ινστιτούτου. Όσο πιο ισχυρή φαντάζει μια δύναμη, τόσο βροντερότερο το γκρέμισμά της. Μόνη δε η ψευδαίσθηση της αιωνιότητας συγκροτεί το πρελούδιο της κατάρρευσης.

        Έλεγε ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος : «Αιών παις εστί παίζων πεσσεύων». Δηλαδή, ο χρόνος είναι παιδί που παίζει πεσσούς (πεσσοί ήταν ωοειδή πετραδάκια, που χρησιμοποιούντο στο παιχνίδι).

        Το παρελθόν πεσσεύοντας εξαπατά τους ισχυρούς. Τους αφήνει να εννοήσουν ότι είναι αιώνιοι και τους καταστρέφει.

        Οι ισχυροί προσπαθούν να ελέγξουν την παιδεία γιατί φοβούνται. «Διδάσκουν» υποταγή. Τρέμουν τη δύναμη των λαών, γι? αυτό μιλούν για αιωνιότητες. Αρνούνται τα γεγονότα, άρα και την ίδια την ιστορία, καθώς η ιστορία, κατά μία άποψη, είναι η λεπτομερής επιστημονική καταγραφή των μεγάλων καταρρεύσεων.  

        Όμως το παρελθόν διδάσκει την αντίσταση.

        Και κάτι ακόμα : Την 1.1.2013, περίπου σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια, τέθηκε σε εφαρμογή άλλο ένα «αιώνιο» τέχνασμα των καπιταλιστών. Πρόκειται για τη «Συνθήκη Σταθερότητος» ή άλλως το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο». Το υπέγραψαν οι τότε σοσιαλδεξιές κυβερνήσεις μας. Τώρα, δήθεν με βαριά καρδιά, το αποδέχονται και οι «αριστεροί» μας αχυράνθρωποι. Δίνουν τα πάντα, κατεβάζουν ακόμα και τα παντελόνια τους. Προς εξιλασμό, προφανώς, και εξιλέωσή τους έναντι των δανειστών.

        Το ύπουλο αυτό κατασκεύασμα αποδεικνύει περίτρανα τον φόβο των εμπνευστών του. Το πέρασαν αθόρυβα κι έπαψαν να μιλούν γι? αυτό. Περιόρισαν το δικαίωμα επικύρωσης και εφαρμογής του σε μια δράκα δώδεκα κρατών (άρθρο 14 παρ.2), παραβιάζοντας το άρθρο 48 παρ.4 της Συνθήκης της Ε.Ε. (τρομάρα της!), που απαιτούσε ομοφωνία.

        Το «μηχάνημα» αυτό, φοβικής έμπνευσης, θα το? παιρνε ο διάολος ή ο άνεμος, αν δεν το στήριζαν οι πρόθυμοι, ανάλγητοι και φοβισμένοι ηγετίσκοι των κρατών ? μελών (καλή ώρα!). Πλέον μισητοί αυτοί κι από τους εμπνευστές, περισσότερο γελοίοι, όταν, ψοφοδεείς, παριστάνουν τους ηγέτες και μάλιστα τους αριστερούς τοιούτους.

        Με το σύμφωνο, τα αρπακτικά υποθέτουν πως κατακτούν για πάντα τη σταθερότητα της εκμετάλλευσης επάνω στους λαούς. «Πλανώνται πλάνην οικτράν», όπως θα το διατύπωναν παλαιότεροι φιλόλογοι, που, πάντως, ήξεραν γράμματα.

        Ας ακουστεί, για μία ακόμα φορά, η ανοησία της «δύναμης», διά στόματος της «μαντάμ» του Βερολίνου. Σχολιάζοντας η καγκελάριος το «Σύμφωνο Σταθερότητος», διά κρωγμών, έφτυσε γερμανιστί τα ακόλουθα :

        «Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο πρόκειται να εισαγάγει φρένα χρέους μόνιμα στα εθνικά νομικά συστήματα. Θα διαθέτουν δεσμευτική και αιώνια ισχύ».

        Αχ! Αυτή η αιωνιότητα της βλακείας τους !

        Είναι προφανές ότι φοβούνται.

        Διαισθάνονται, φαίνεται, τι δυσάρεστες εκπλήξεις τους επιφυλάσσει το παρελθόν.