Τι τύχη ! Σ? αυτές τις δύσκολες θάλασσες το σαπιοκάραβο να κουμαντάρουν τέτοιοι καπεταναίοι.

        Αγωνιστές δεκαεπτάωροι. Ο σαραντάρης βρυχώμενος πρωθυπουργός κι εκείνος ο ανέκφραστος ο «Νοσφεράτου» (1). Αυτός που έχασε τη μνήμη του και ξέχασε να δηλώσει το αστείο ποσό του 1.000.000 ευρώ. Κι ο άλλος, αυτός ο «αριστερός», ο πνευματικός «γέρων» του πρωθυπουργού, ο πρώην κομμουνιστής, οικονομικός εγκέφαλος του συριζαϊκού θαύματος. Τέλος, ο «ιπτάμενος Ολλανδός», ο οικονομολόγος, ο σπουδασμένος στην Εσπερία, ο εκφραζόμενος στην πούρα σαξωνική, ο βαρύκοος στη γλώσσα της μάνας του.

        Επαναστάτες της ευκαιρίας. Με δίψα ασίγαστη. Αποσυνάγωγοι δεκαετίες, ήρθε ο χρόνος να κυβερνήσουν. Να καταδείξουν, όμοια με εκείνους που λοιδωρούσαν, ότι κι αυτοί μπορούν εξίσου να εξαπατήσουν. Με πάθος για προβολή, για πολιτική αναγνώριση, με το πρόσωπο στραμμένο στους προβολείς που τυφλώνουν: την εξουσία και τη δύναμη.

        Μαζί με αυτούς οι επείσακτοι, αυτοί που εισέρευσαν στις τάξεις της φάλαγγας των αριστερών, εμπλουτίζοντάς τις με τη δική τους πολιτική «εμπειρία» και «ωριμότητα».

        «Η επιτυχία είναι τέκνο της θρασύτητας», έλεγε κάποτε ο Άγγλος πρωθυπουργός, Βενιαμίν Ντισραέλι (1804- 1881). Και τέτοια υπάρχει άφθονη. Κι έτσι, ενισχυμένος με αυτές τις νεοπαγείς, πλην εμπειροπόλεμες δυνάμεις, κατέλαβε την εξουσία κάποια εποχή ο κ. Τσίπρας. Κι αφού την κατέλαβε, πλήθος καινούργιων φαλαγγιτών συρρέουν ήδη και συνωθούνται να ενταχθούν κι αυτοί, όπως συμβαίνει, στου νικητή τις ακμαίες δυνάμεις.  

        Εισέδυσαν και πράττουν το μόνο που ξέρουν : το έρπειν. Της προσκολλήσεως, συνηθισμένοι να υλακτούν υπέρ των αφεντικών. Τέτοιοι άνθρωποι γαυγίζουν επί πιστώσει, όταν το κόμμα τους διεκδικεί την εξουσία. Γαυγίζουν τοις μετρητοίς, όταν, στο τέλος, την καταλάβει. Έχοντας επίγνωση της ικανότητάς τους να μειονεκτούν, μισούν και απεχθάνονται την ουσιαστική πολιτική, τη γραμματική και το συντακτικό. Όπως οι άπλυτοι το σαπούνι.  

        Συκοφάντες, υποταγμένοι, στρουθοκάμηλοι. Ευθυτενείς στις όπισθεν θέσεις, οσφυοκάμπτες στις μπροστινές. Σαν τους κοιτάς, έχεις την πεποίθηση ότι, αν δάγκωναν το χέρι τους, θα πέθαιναν από δηλητηρίαση. Έχεις τη βεβαιότητα πως, αν τους κατάβρεχες, θα πέθαιναν από τη λύσσα.

        Αυτά τα άτομα γαυγίζουν πλέον και χωρίς πληρωμή.

        Κι όλοι μαζί, παλιοί και νέοι, γέροντες και νεαροί, μελαχρινοί και πυρόξανθοι, νεοσύλλεκτοι και λιποτάκτες, επίλαρχοι, ταγματαρχαίοι, συνταγματάρχηδες και στρατηγοί, αρχίζουν να θυσιάζονται υπέρ του κοινωνικού συνόλου.  

        Όλα ευδοκιμούν στην «πασόκαινο» εποχή. Την εποχή που παρατηρείται το φαινόμενο της πυκνής αιθαλομίχλης στην παιδεία, την έρευνα, την αξιοπρέπεια και το ήθος. Την περίοδο που ανθεί το φαινόμενο της νέας δουλοπρέπειας, του πολιτικού καιροσκοπισμού, της ξενολαγνείας, της εθελοδουλείας, της υποβάθμισης του μορφωτικού και οικονομικού εισοδήματος του λαού.     

        Αυτήν την περίοδο επιχειρούμε να περιγράψουμε, καθώς η χώρα μετατρέπεται σταθερά σε υποπόδιο των ισχυρών, σε ευτελές υπόρραμα των τοκογλύφων. Ο τόπος μεταμορφώνεται σε Σαχάρα, οι άνθρωποι σε ανδράποδα, ο βίος μέσα στη βία εξουθενώνεται.

        Ετούτοι εδώ οι «αριστεροί» με την ίδια των δεξιών φρασεολογία, ρίχνουν τη χώρα στα βράχια για να μην τσακιστεί. Τη σκοτώνουν για να μην πεθάνει. Την εξευτελίζουν για να γλιτώσει απ? τη ντροπή.  

        Τι κοπετός, καθώς τους βλέπεις να σέρνουν τη θλίψη τους ψηφίζοντας την κατεδάφιση της πατρίδας τους !

        Ετούτοι οι άνθρωποι δεν αποφεύγουν τις πράξεις που τους κάνουν να ντρέπονται. Βγαίνουν στη ρούγα με θράσος, δικαιώνοντας τη λαϊκή ρήση «χόρτασε η ψείρα και βγήκε στον γιακά».

        Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα? ναι ο κόσμος που έρχεται. Ποιος θα αντικαταστήσει τον κ. Τσίπρα, ποιος θα υπογράψει για το καλό μας το μεθεπόμενο μνημόνιο.

        Κανείς δεν ξέρει αν θα? ναι νέος, παππούς ή μεσήλικας, εύσωμος ή λιπόσαρκος, κομόων ή φαλακρός, κουτός ή έξυπνος, κοντός ή ντερέκι. Αν θα? ναι δάσκαλος ή γιατρός, δικαστής ή κλητήρας, μηχανικός ή καραγωγέας.

        Το βέβαιο είναι πως θα? χει σπουδάσει στην Εσπερία. Θα? χει καλά τα εγγλέζικα, θα τα μιλάει ακόμη και άψητα, θα συλλαβίζει βαρβαρικά τη γλώσσα της μάνας του.

        Θα τα? χει άσχημα με τη γραμματική της χώρας του.

        Θα? ναι πιστός στην ευρωφροσύνη του.

         Θα είναι έκδηλη, ψηλαφητή και αδιαμφισβήτητη η απαιδευσία του.     

        Και κάτι τελευταίο :

        Μας ξένισε η γενική «του Αιγάλεου», που πρόφερε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του. Προφανώς οφείλεται στη φόρτιση της στιγμής, στο πάθος της ομιλίας.

        Ή παρεκτός κι αν το Αιγάλεω τυγχάνει ομόηχο (βοήθειά μας!) με το «ευχέλαιο» !

(1)    Ο βρυκόλακας, στην ομώνυμη ταινία του Χέρτζογκ.

Νίκος Καραβέλος