Του Ιωάννη Παπαδάτου
Δικηγόρου,
Υποψήφιου Δημοτικού συμβούλου με την δημοτική κίνηση
«ΗΛΙΟΥ ? πόλις, ανθρώπινη πόλη»

Η περιοχή της σημερινής Ηλιούπολης στην αρχαιότητα, ήταν γνωστή ως Δήμος Ευωνύμου. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ο Καρρά Αλής ιδιοκτήτης και αφέντης μέρους της περιοχή, αφήνει το στίγμα του, αλλά και το όνομά του στο «τσιφλίκι (κτήμα) Καρράς».

Το σημερινό της όνομα η Ηλιούπολη, το οφείλει στους πρώτους ιδιώτες επιχειρηματίες μεγαλωμένους στην Αίγυπτο και ειδικότερα στον Δρανδάκη που οικοπεδοποίησε την περιοχή. Το 1924 εκπονήθηκε το πρώτο πολεοδομικό της σχέδιο και αρχίζει σιγά σιγά να χτίζεται ένας σύγχρονος οικισμός. Έτσι κατασκευάζονται εξοχικές κατοικίες μεγαλοαστών με κήπους και ανεμόμυλους, ενώ συγχρόνως εγκαθίστανται και εσωτερικοί μετανάστες, με πρώτους τους Λευκαδίτες, απλοί εργατικοί άνθρωποι, οι οποίοι στην ουσία την διαμόρφωσαν.
Το 1964 η Ηλιούπολη γίνεται Δήμος, ενώ στα χρόνια της δικτατορίας συντελείται το πρώτο περιβαλλοντικό έγκλημα, όταν αποχαρακτηρίζεται μεγάλη δασική έκταση που αποτέλεσε τον οικισμό «Αστυνομικά» για ευνόητους βέβαια τότε πολιτικούς λόγους.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αρχίζει η ραγδαία οικοδόμηση της πόλης, η οποία κορυφώνεται την δεκαετία του 1990 όταν και πλέον παραδόξως, ένα ειδυλλιακό προάστιο αρχίζει να ακολουθεί την στρεβλή πορεία γενικότερα του όλου Ελλαδικού χώρου. Τελευταία, η κατάσταση οξύνθηκε και σε συνδυασμό με τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, έρχονται στην επιφάνεια πολλές παθογένειες της πόλης, προκαλώντας μια αλυσιδωτή αποδιοργάνωση, έναν εφιάλτη έτοιμο να βυθίσει την κοινωνία σε έναν θανατηφόρο ζόφο. Για όλα αυτά δεν είναι άμοιροι ευθυνών και όλοι οι τοπικοί άρχοντες που ηγήθηκαν αυτής της πόλης από την δεκαετία του 1990 και ύστερα. Δέσμιοι των κομματικών πατρώνων και της προσωπικής αχαλίνωτης φιλοδοξίας τους, κατάντησαν την πόλη ? στολίδι, σε μια φούσκα έτοιμη να σκάσει.
Και ενώ θα περίμενε κάποιος η σημερινή δημοτική αρχή της πόλης να ωθήσει προς την κατεύθυνση λύσης των συσσωρευμένων προβλημάτων της, αυτή, άβουλη και μοιραία να αντισταθεί (όχι βέβαια στον «περσικό τάπητα των πολυκατοικιών» ή «στις μουσικές, τα τούμπανα και τις παράτες», πού τέτοια απαίτηση ? πολυτέλεια;), στον όλεθρο και την επικείμενη καταστροφή προσπαθεί μόνο και μόνο να μη χάσει την «εξουσία». Βέβαια πώς να συμβεί αυτό, αφού αυτοί ήταν με προεξέχοντα τον στωμύλο πλην παντελώς αναποτελεσματικό επικεφαλή τους που εξέθρεψαν την προηγούμενη κατάσταση συνολικά, αυτοί ερωτοτροπούσαν με τα μνημόνια και τον «Καλλικράτη», υμνούσαν και έκλειναν το γόνυ στον αλήστου μνήμης Γεώργιου Α. Παπανδρέου. που, ενώ τώρα «άρχισεν ήδη ο θρήνος».
Αυτοί που τώρα δήθεν στεναχωριούνται και κόπτονται για τον δημότη, οδήγησαν με τις απόψεις και την πολιτική τους στην καταστροφή και την εξαφάνιση κάθε κοινωνικής δομής της πόλης. Αυτοί έκλεισαν δημοτικές επιχειρήσεις, με απώτερο σκοπό να ιδιωτικοποιήσουν στολίδια της πόλης, όπως το αναψυκτήριο στο άλσος « Δ. ΚΙΝΤΗΣ».

Ακόμη, αυτοί που ούτε αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου που οι ίδιοι εισηγήθηκαν για το συγκεκριμένο θέμα, δεν εφαρμόζουν.

Αυτοί που οδήγησαν τα σχολεία στον μαρασμό και στις παγωμένες αίθουσες, αφού η θέρμανση έχει γίνει είδος πολυτελείας, ελλείψει χρηματοδοτήσεων, με τελικό τους στόχο την εξάρτηση από τους χορηγούς. Αυτοί που οδήγησαν την Ηλιούπολη να πνίγεται στην κυριολεξία από τα σκουπίδια κάθε είδους. Αυτοί που έχουν εναποθέσει τις όποιες ελπίδες τους για έργο σε κάθε είδους ΜΚΟ.

Αυτοί είναι που οδηγούν τους εργαζόμενους στην εξαθλίωση με την δραματική μείωση των μισθών, στην διαθεσιμότητα και τέλος στην ανεργία, τους παιδικούς σταθμούς να υπολειτουργούν ελλείψει προσωπικού και να προσπαθούν και πάλι μέσω ΜΚΟ να σώσουν τα προσχήματα. Αυτοί που οδηγούν τους πολίτες στην αναξιοπρέπεια και την πείνα για να χρυσώνουν ύστερα το χάπι με φιλανθρωπίες τύπου κοινωνικών παντοπωλείων, κοινωνικών φαρμακείων ? ιατρείων και συσσιτίων που αναθέτουν σε ιδιωτικές εταιρείες, μέσω αμφιβόλου νομιμότητας διαδικασιών οι οποίες επιπλέον χρεώνουν τους πολίτες για τις όποιες υπηρεσίες τους.

Αυτοί είναι που προωθούν «κοινωνικούς συνεταιρισμούς» για να αναλάβουν το έργο που έπρεπε να τελείται αποκλειστικά από τον ίδιο Δήμο μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν νέου τύπου πελατειακές σχέσεις με εργαζόμενους υποχείρια των άνω «συνεταιρισμών», αλλά και για να χρηματοδοτηθούν ημέτεροι. Αυτοί που παρανομούν όταν ακόμη και σήμερα παραχωρούν αθλητικές εγκαταστάσεις που θα έπρεπε να ανήκουν στον Δήμο και κατ? επέκταση στον λαό της Ηλιούπολης, κατά παράβαση κάθε νομιμότητας και δεοντολογίας και μάλιστα βάσει κατάπτυστης και αμφιβόλου νομιμότητας σύμβασης, στους ίδιους που είχαν παραχωρηθεί παλαιότερα από πρόσωπα που διοικούσαν τον Δήμο τότε και που σήμερα διεκδικούν και πάλι την Δημαρχία, χωρίς καν να ωρροδούν.
Αυτοί είναι λοιπόν που διαφημίζουν το άνω «έργο» τους, ενώ θα πρέπει να έχουν κρυφθεί αποσυνάγωγοι όντες. Αυτοί είναι που επιδίδονται σε έργα βιτρίνας «διαμορφώνοντας» πλατείες και μάλιστα κακόγουστα για να σώσουν τα προσχήματα και να μπορούν σε ένα χρόνο να ψελλίσουν υποτίθεται για τελεσθέν έργο. Βέβαια ίσως δεν θα έπρεπε να απορεί κάνεις, αφού είναι γνωστό πως αυτή η χώρα έχει μεγάλους ποιητές, αλλά ασήμαντους πολιτικούς (και αυτοδιοικητικούς)
Σε λίγο δυστυχώς η Ηλιούπολη θα αποτελεί σημείο αναφοράς για να καταλάβει κάποιος που βαδίζει η Ελλάδα. Οι υπηρεσίες γενικά του Δήμου θα έχουν συρρικνωθεί, καθώς και οι όποιες κοινωνικές δομές, οι πολίτες θα πρέπει να μάθουν να τα βγάζουν πέρα με ό,τι υπάρχει διαθέσιμο, η δημοτική της αρχή πια δεν θα νομοθετεί σαν τους Καβαφικούς Συγκλητικούς, αφού θα υπάρχει ο μνημονιακός τοποτηρητής ? οικονομικός της ελεγκτής και ο κύριος Δήμαρχος θα «αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια που χάνει».

Η θητεία της παρούσας Δημοτικής αρχής τελειώνει ουσιαστικά και τυπικά. Μαζί με αυτούς θα βουλιάξουν και όσοι στην ουσία κινούνται στην ίδια λογική, δοκιμάσθηκαν, απέτυχαν, αλλά δυστυχώς επιμένουν. Το κυρίαρχο παλιό σύστημα ανίκανο και πλήρως υποταγμένο σε κάθε είδους συμφέροντα εξαντλεί τα όρια του και αποσταθεροποιείται. Νομοτελειακά ο παλαιοκομματισμός, οι οσφυοκάμπτες στον σοφό αρχηγό, αυτοί που πιστεύουν στους μεσσίες και προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα μακριά από τον λαό και το μαζικό κίνημα δεν έχουν πια λόγο πολιτικής ύπαρξης.
Είναι φανερό ότι γεννιέται κάτι νέο, έτοιμο να αναλάβει ευθύνες. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, ένα ισχυρό λαϊκό και μαζικό κίνημα, αλλά και ειδικότερα το αυτοδιοικητικό κίνημα, κινούμενο σε μια άλλη κατεύθυνση, μπορεί και πρέπει να παλέψει κατά της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων χωρών, για την κατάργηση των διακρίσεων και των αποκλεισμών για την μη ποινικοποίηση της φτώχειας, για το ζωντάνεμα των γειτονιών για το άπλωμα της δημοκρατίας και ειδικά για την δημοκρατική μεταρρύθμιση ολόκληρης της δομής της τοπικής αυτοδιοίκησης.

(το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΗΛΙΟΥ - τύπος», φύλλο 4ο, Φεβρ. 2013)