Όλα καλά και ωραία. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πήγε στην Ουάσινγκτον συνομίλησε με τον Κέρι, είδε και τον Ομπάμα, αλληλοχτυπήθηκαν στην πλάτη και πήρε την?πολυπόθητη δήλωση στήριξης.
?Στηρίζουμε την Ελλάδα. Είμαστε αλληλέγγυοι στον ελληνικό λαό?. Ε και τι μ?αυτό; Πώς μεταφράζεται επί του πρακτέου αυτή η δήλωση; Θα μας τοποθετήσουν πχ υποστηρικτικούς δοκούς για να μην πέσουμε; Του έβαλε στην τσέπη ο Ομπάμα καμιά 200αρια δολάρια και τον ξεπροβόδισε; Του χάρισε εισιτήριο διαρκείας για τους Νιξ;
Κι εγώ στηρίζω πχ τους παλαιστίνιους και δηλώνω την αλληλεγγύη μου. Και τι έγινε; Χέστηκε η φοράδα στ?αλώνι.
Εκτός του ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πια αυτές που ήταν, πάντοτε τέτοιες συναντήσεις δεν είχαν κανένα πρακτικό αντίκρυσμα.
Μήπως το Βερολίνο θα δώσει σημασία στα λεγόμενα του Ομπάμα; Ο Σόιμπλε τη μια φορά που είχε δώσει, δε συνέστησε στους αμερικανούς να κοιτούν τα του οίκου τους;
www.eviashop.gr
Ή θα αρχίσουν οι επενδύσεις στη χώρα μας;
Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι να πιέσει το υπό την αμερικανική επιρροή ΔΝΤ να ασκήσει πιέσεις για νέο γενναίο κούρεμα. Όμως και το ΔΝΤ εδώ και τρία χρόνια βγάζει εκθέσεις χτυπώντας καμπανάκια τα οποία πολύ απλά σε Βρυξέλλες και Βερολίνο δεν ακούγονται.
Στα εθνικά πάλι θέματα τα γνωστά και συνηθισμένα περί της σπουδαιότητας της περιοχής, του σημαντικού ρόλου της Ελλάδας κτλ κτλ.
Ο κος Σαμαράς σε λίγο θα είναι στην Ελλάδα. Κι εδώ δε θα τον περιμένουν αμερικανοί αξιωματούχοι και ένα κόκκινο στρωμένο χαλί αλλά ένα μαύρο χάλι. Τον περιμένουν οι πεινασμένοι, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι χαμηλόμισθοι και όλοι όσοι υποφέρουν. Τι θα κάνει; Θα τους μεταφέρει τη στήριξη του προέδρου των ΗΠΑ;
Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ πέρα από το παιχνίδι των εντυπώσεων, τι ουσιαστικό μπορεί να προκύψει για την Ελλάδα.
Ποια τύχη μπορεί να έχει ένα έθνος όταν οι ακαδημαϊκοί του εδώ και πολλά χρόνια έχουν βγάλει τον σκασμό και οι πανεπιστημιακοί του πρωτοστατούν στην προδοσία;
Ανησυχείτε γιατί το μωράκι σας δε δείχνει ενδιαφέρον για το φαγητό του; Αναρωτιέστε τι άλλο να κάνετε προκειμένου να τιμήσει το φαγητό του αντί να το πετάει;
Ογδόντα χρόνια μετα την αποφράδα ημέρα του Κακολυριάνικου ολοκαυτώματος στις 24 Μαΐου 1944, το χωριό Ταξιάρχες (ή Κακολύρι) της περιοχής Κύμης της Ευβοίας ζητά ακόμη δικαίωση.