ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΥΛΩΝΙΤΟΥ*
Το βασικό πρόβλημα που θεώρησαν τα προηγούμενα χρόνια ότι πρέπει να λύσουν οι Ελληνικές αθλητικές αρχές ήταν η παραγωγή πρωταθλητών διεθνούς επιπέδου, που θα μας φέρνουν μετάλλια. Διαμορφώθηκε μια πολιτική έντασης της στήριξης κάθε αθλητή που έδειχνε να έχει προοπτική Ολυμπιακής διάκρισης, ενώ παράλληλα αξιοποιήθηκε κάθε δυνατότητα μετεγγραφών ομογενών αθλητών από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Σε αυτό το σκηνικό η πολιτεία έριξε λεφτά, πολλά λεφτά, στοχευμένα σε κάθε προσπάθεια που μπορούσε να φέρει μετάλλιο. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρουμε το 2004 ένα Ολυμπιακό μετάλλιο ανά 676.000 κατοίκους, 4 φορές περισσότερα κατ' αναλογία πληθυσμού από τις Ηνωμένες Πολιτείες! Μπράβο μας, έλα όμως που οι Αμερικανοί εδώ και δεκαετίες κερδίζουν σταθερά ένα Ολυμπιακό μετάλλιο ανά 2.5 - 3 εκατομμύρια πληθυσμό, ενώ εμείς από το ένα μετάλλιο ανά 676.000 Έλληνες το 2004, πήγαμε στο ένα μετάλλιο ανά 5.393.000 Ελληνες το 2012 στο Λονδίνο, μόλις 8 χρόνια αργότερα.
Το ταλέντο δεν εξαρτάται από τα λεφτά του μπαμπά...
Στο μάνατζμεντ χρησιμοποιείται μία αθλητική παρομοίωση: "Για να νικήσεις στο άλμα εις ύψος θέλεις έναν αθλητή που να πηδάει 3 μέτρα. Δεν σου κάνουν 3 αθλητές που πηδάνε από ένα μέτρο". Στον αθλητισμό πράγματι το αθλητικό ταλέντο είναι μοιρασμένο όχι μόνο άνισα, αλλά και εξειδικευμένα άνισα. Ο άριστος δρομέας δεν κάνει για κολυμβητής, κάνει μόνο για δρομέας και μάλιστα σε ορισμένη ζώνη αποστάσεων. Πρέπει λοιπόν πρώτα να τον βρεις, για να τον στηρίξεις, να τον κάνεις πρωταθλητή και εν δυνάμει Ολυμπιονίκη.
Εδώ εμείς σε αντίθεση, π.χ., με τους Αμερικανούς πάσχουμε. Εκεί το κράτος δεν χρηματοδοτεί την Ολυμπιακή προετοιμασία, χρηματοδοτεί όμως σε όλα τα επίπεδα τον σχολικό και μαζικό αθλητισμό. Από αυτή τη διαδεδομένη άθληση της νεολαίας προκύπτουν φυσιολογικά αθλητικά ταλέντα, που στη συνέχεια ακολουθούν αθλητική σταδιοδρομία. Στα Ολυμπιακά αθλήματα τα τελευταία 30 χρόνια προκύπτει ένας αθλητής, που κατακτάει Ολυμπιακό μετάλλιο, ανά 2.750.000 Αμερικανούς. Το θέμα είναι να τον βρεις...
Στην Ελλάδα δεν κάνουμε την αναγκαία μακροπρόθεσμη προσπάθεια ανάπτυξης και στήριξης του μαζικού και σχολικού αθλητισμού. Δεν είναι αρκετά "γκλαμουράτο". Ο κάθε υπουργός νομίζει ότι κερδίζει πολλά όταν υποδέχεται Ολυμπιονίκες στο αεροδρόμιο, αλλά δεν κερδίζει τίποτα όταν χρηματοδοτεί το γηπεδάκι της γειτονιάς, αλλά αυτό "θα σου βγάλει" και τους Ολυμπιονίκες...
Το θέμα του μαζικού-σχολικού αθλητισμού είναι κατά πρώτο λόγο θέμα χώρων και κατά δεύτερο λόγο πρόβλημα χρημάτων. Όμως οι αθλητικές εγκαταστάσεις καταλαμβάνουν πολύτιμη γη στις πυκνοδομημένες πόλεις μας. Έτσι διαδοχικές κυβερνήσεις θέλουν να μετατρέψουν ακόμα και τις αθλητικές εγκαταστάσεις που μας έμειναν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 σε εμπορικά κέντρα, αφού πρώτα τις κλείδωσαν και τις άφησαν να ρημάξουν.
Αν θέλουμε, λοιπόν, δυνατό τον ελληνικό αθλητισμό, πρέπει να ενισχύσουμε τον σχολικό και μαζικό αθλητισμό, που είναι η βάση της αθλητικής πυραμίδας. Πιο πάνω -στην αθλητική πυραμίδα- συναντάμε τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία. Εδώ βρίσκουμε τους νέους που έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον αθλητισμό, εδώ βρίσκουμε και τα αθλητικά ταλέντα. Έλα όμως που κάθε φορά που συναντάμε τα σωματεία ακούμε ότι δεν έχουν χώρους άθλησης και δεν έχουν χρηματοδότηση. Αναγκάζονται πλέον να χρεώνουν στους γονείς όλα τα έξοδα άθλησης των παιδιών, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται ο ελληνικός αθλητισμός σε υπόθεση αποκλειστικά των πιο εύπορων. Όμως το αθλητικό ταλέντο δεν εξαρτάται από τα λεφτά του μπαμπά!
Πιό πάνω στην πυραμίδα έχουμε τις αθλητικές ομοσπονδίες και τις εθνικές ομάδες όλων των ηλικιακών κατηγοριών. Εδώ παλιά "έπεφτε" πολύ χρήμα. Σήμερα οι αθλητές πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους για να αγωνιστούν με τα εθνικά χρώματα σε διεθνείς αγώνες. Ο απόλυτος παραλογισμός! Ασε που φτάσαμε ακόμα και οι εθνικές ομάδες να μην έχουν χώρους προπόνησης, γιατί λέει οι αθλητικοί χώροι θα γίνουν... Ριβιέρες!
Έτσι καταλήγουμε στο δεύτερο συμπέρασμα: Πρέπει να ιεραρχήσουμε σωστά τις προτεραιότητες του σωματειακού αθλητισμού και των εθνικών ομάδων και να δίνουμε σταθερά την απαραίτητη χρηματοδότηση, χωρίς υπερβολές, χωρίς σπατάλες, αλλά και χωρίς την απόλυτη οικονομική ασφυξία των τελευταίων χρόνων.
* Η Ελένη Αυλωνίτου είναι βουλευτής Β' Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη Ελληνίδα κολυμβήτρια που πήρε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. (Η φωτογραφία είναι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου) Το παραπάνω σημείωμα στηρίζεται στην εισήγησή της με θέμα "Οπτική βετεράνων αθλητών. Σκέψεις και προτάσεις γιά το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού" στην ημερίδα «2004 - 2014, 10 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας», που διοργάνωσε ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών.
από Αυγή
