Η κρίση θα μας αναγκάσει να κατανοήσουμε μέσα σε τι κόσμο ζούμε, το σύστημα αναγκάζεται να μας δείξει τις αθέατες και σκοτεινές του πλευρές, όχι γιατί θέλει αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.
Όλοι εμείς που δεν έχουμε άλλο τρόπο να ζήσουμε, βρίσκαμε, γιατί τώρα είναι δύσκολο να βρούμε, μια δουλειά σε μια οποιαδήποτε επιχείρηση. Όσο η επιχείρηση μπορούσε να πουλάει τα εμπορεύματά της εμείς είχαμε το μεροκάματο ή το μισθό για να ζούμε. Τη στιγμή που ο ουρανός γεμίζει με μαύρα σύννεφα και το προϊόν που παράγουμε δε βρίσκει αγοραστές, τότε αρχίζουν τα δύσκολα, εμείς ζούμε με την αγωνία αν θα ?χουμε δουλειά και ο εργοδότης έχει την αγωνία αν θα ?χει το εργοστάσιό του. Δύο αγωνίες όμως εντελώς διαφορετικές. Ο εργαζόμενος κινδυνεύει να οδηγηθεί στην πείνα, ενώ ο εργοδότης μπορεί να ζει πλουσιοπάροχα με τα αποθηκευμένα κέρδη που εισέπραξε τα χρόνια των παχιών αγελάδων.
Έτσι η μία αγωνία χάνει κάθε δυνατότητα επιβίωσης με στοιχειώδεις όρους αξιοπρέπειας, ενώ η αγωνία του εργοδότη μετατρέπεται σε χαρά με την μετεγκατάσταση της επιχείρησής του στην Κίνα και στα Βαλκάνια.
Για τον άνεργο - απολυμένο ο μισθός του μήνα είναι μόνος όρος επιβίωσης. Το 90% των εργαζομένων δεν μπορεί ποτέ να πλουτίσει, ποτέ δεν μπορεί να έχει χιλιάδες και εκατομμύρια ευρώ σε καταθέσεις στις τράπεζες και στην Ελβετία, στους φορολογικούς παραδείσους.
Φυσικά δεν λέμε κάτι καινούριο, οι εργαζόμενοι ξέρουν πως στη μια τσέπη πηγαίνουν τα κέρδη για δεκαετίες ολόκληρες - αν όχι και για αιώνες, ενώ στην τσέπη των εργαζόμενων πηγαίνει μόνο ένας μισθός που ποτέ δε φτάνει. Όλοι μας ξέρουμε πως αναγκαζόμαστε να περιορίσουμε όλες μας τις ανάγκες, κάθε μέρα, κάθε μήνα και για χρόνια ολόκληρα. Την εποχή που ο επιχειρηματίας κέρδιζε πλούτο από τη δική μας εργασία εμείς περιοριζόμασταν στον ίδιο μισθό για χρόνια. Λίγο πολύ σε μεγάλες ομάδες εργαζομένων πέρναγε η αντίληψη πως «ας τα κατάφερνα κι εγώ» ή ήταν έξυπνος, εν πάσει περιπτώσει ήταν ικανός».
Τώρα το πώς αυτό ο καταφερτζής, ο έξυπνος τα κάνει θάλασσα είναι για απάντηση. Ας πούμε παρεπιμπτόντως πως, όταν αγοράζουμε κάτι, δεν το κάνουμε επειδή κάποιος είναι έξυπνος, κοιτάζουμε την τιμή κι όχι την εξυπνάδα.
Στο γήπεδο - παζάρι με τον καιρό μπαίνει και κάποιος ή κάποιοι άλλοι που βγάζουν το ίδιο εμπόρευμα. Το πουλάνε όμως φτηνότερα. Η φτήνια τρώει τον παρά. Ο «δικός μας» δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον ανταγωνιστή του τώρα η εξυπνάδα του πήγε περίπατο. Κι έτσι αναγκάζεται ή να μειώσει την παραγωγή ή να κλείσει την επιχείρηση ή να την μεταφέρει εκεί που υπάρχει εξαθλιωμένη εργασία αυτή την εξυπνάδα έχει. Εδώ δεν κέρδισε ο έξυπνος, εδώ κέρδισε η χαμηλή τιμή. Το φτηνό εμπόρευμα διώχνει το ακριβό. Η σκέψη που έρχεται αμέσως και φαίνεται λογική είναι να το πουλήσει κι αυτός πιο φτηνά. Πιο φτηνά όμως σημαίνει να παίρνει ο εργαζόμενος στην Ελλάδα 1-3 ευρώ μεροκάματο, 30-100 ευρώ το μήνα. Επειδή οι εργοδότες στην Ελλάδα δεν μπορούν να εξαναγκάσουν τους εργαζόμενους να πληρώνονται με αυτά τα ποσά, παίρνουν την επιχείρησή τους και την πηγαίνουν εκεί που η αξία της εργασίας είναι τιποτένια.
Λένε πολλοί «τι να κάνει και ο εργοδότης, αφού δεν μπορεί να μας κρατήσει». Άλλοι λένε «πού να τα βρει και το κράτος να μας δώσει επίδομα».
Αυτά τα ερωτήματα θέτουν πολύ σοβαρά ζητήματα. Παραπέμπουν στη λογική πως η ζωή μας είναι απόλυτα ενσωματωμένη με την επιχείρηση, τόσο στις καλές φάσεις, όσο και στις κακές. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το ακόλουθο: αν η ανεργία κρατήσει χρόνια και οδηγηθούμε να ψάχνουμε τους κάδους των απορριμμάτων θα το δεχτούμε κι αυτό, ή θα ανεχτούμε να μας μοιράζουν κάθε μέρα ένα πιάτο σούπας; Σύνδεση της ζωής μας με την επιχείρηση σημαίνει εκμηδένιση μιας στοιχειώδους αξιοπρεπούς ζωής.
Εδώ μπορεί να ρωτήσουν πολλοί «τι να κάνουμε;». Τι μπορεί να γίνει;
Αν αναφερθούμε σε μερικά που μπορούν να γίνουν
1) Να δεσμευτούν οι καταθέσεις όλων των εργοδοτών και να δοθούν επιδόματα σε όλους τους άνεργους. Έτσι κι αλλιώς αυτές οι καταθέσεις είναι η απλήρωτη εργασία.
2) Να αναλάβει το κράτος τους βασικούς τομείς της οικονομίας, τράπεζες, μεγάλα ξενοδοχεία, μεγάλες μονάδες παραγωγής.
3) Ακούσαμε από επίσημα χείλη πως υπάρχουν εισοδήματα που φτάνουν μέχρι ένα εκατομμύριο ευρώ το χρόνο. Να παρθούν όλα αυτά τα εισοδήματα.
4) Ένα κράτος που θα ?θελε να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή θα έπρεπε να επιτάξει όλα τα διαμερίσματα που δεν προορίζονται για προσωπική χρήση και να εγκατασταθούν οι άνεργοι και άστεγοι.
5) Να φορολογηθούν άγρια οι καταθέσεις στους φορολογικούς παραδείσους. Ας μην μας πουν πως δεν μπορούν! Όλοι ξέρουν όλους σ? αυτή τη χώρα. Ας σταματήσει το παιχνίδι της τυφλόμυγας.
6) Να φορολογηθεί και να δημευτεί η εκκλησιαστική περιουσία.
7) Να δημευτούν οι περιουσίες αυτών που λεηλάτησαν όλο τον κόσμο με το γνωστό φακελάκι: των γιατρών, των εφόρων, της πολεοδομίας. Όλος ο συρφετός που συναλλάσσεται με χρηματισμό μέσα από ένα γενικό «που τα βρήκες;»
Εκείνο ωστόσο που όλοι μας διαπιστώνουμε είναι πως το κράτος και κυβέρνηση δεν θέλουν να ενοχλήσουν τον πλούτο.
Ο μόνος τρόπος να μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο σωτηρίας είναι η δική μας κινητοποίηση. Να τους αναγκάσουμε με τον αγώνα μας. Αν δεν ξεσηκωθούμε θα ισοπεδωθούμε από τις ερπύστριες της κρίσης. Είμαστε 2 εκατομμύρια φτωχοί: έχουμε τεράστια δύναμη να τους αναγκάσουμε, φτάνει να το αποφασίσουμε.
Να παραμερίσουμε την αμηχανία και τη μοιρολατρία, έτσι κι αλλιώς η κρίση και τα χειρότερα που έρχονται σαν καταιγίδα θα είναι η μεγαλύτερη σκούπα που θα σαρώσει όλους τους δισταγμούς μας.
Να κάνουμε παντού επιτροπές σωτηρίας, συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, συσκέψεις.
Να ζητήσουμε από τις εφορίες όλες τις δηλώσεις εισοδήματος.
Να ελέγξουμε όλα τα κέρδη των επιχειρήσεων τας τελευταία 20-30 χρόνια αφαιρώντας τις επενδύσεις πάγιων κεφαλαίων.
Να δημοσιοποιήσουμε όλους τους μισθούς κάθε είδους golden boys σε όλους τους χώρους, δημόσιους και ιδιωτικούς, και να τους εκθέσουμε σε κοινή θέα.
Να δημοσιοποιήσουμε όλες τις κινητές και ακίνητες περιουσίες των «αρχόντων».
Αυτά και χίλιες άλλες πραγματικές καταστάσεις μπορούν να αποκαλυφθούν από έναν εργατικό έλεγχο σε όλο το φάσμα των επιχειρήσεων. Έχουμε ως εργαζόμενοι χιλιάδες πληροφορίες, που δεν τις βγάζουμε ακόμα στην επιφάνεια. Μόνο αν κινηθούμε με τέτοιους τρόπους υπάρχει ελπίδα. Διαφορετικά θα βουλιάζουμε συνέχεια?
Η κρίση είναι προϊόν του συστήματος του καπιταλισμού. Είναι το αλληλοφάγωμα των επιχειρηματιών. Καιρός να καταλάβουν πως δεν τους ανεχόμαστε άλλο.
Οι εργαζόμενοι κάθε κατηγορίας μαζί με τους άνεργους δεν είναι μόνοι τους.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι και άνεργοι υποφέρουν σ? όλον τον κόσμο και αρχίζουν να σηκώνουν κεφάλι. Συγκροτείται το μέτωπο των φτωχών σε παγκόσμια κλίμακα όπως και το μέτωπο των πλουσίων. Αυτοί οι δύο κόσμοι δεν μπορούν να συμπορευτούν, ακόμα κι αν το ήθελαν.
Τι προτείνουμε; Κάτι πολύ απλό. Να ζουν οι πλούσιοι όπως ζουν και οι εργαζόμενοι. Αυτή μπορεί να είναι η μοναδική συναίνεση. Αν δεν τη δέχονται να τους αναγκάσουμε να τη δεχτούν.
Εγκυμονούμε το ανθρώπινο μέλλον μέσα από ρωμαλέους αγώνες και αποφασισμένους ανθρώπους.
Ας ξεκινήσουμε τους αγώνες και όλα τα άλλα τα βρίσκουμε στην πορεία, που έλεγε και ο Μέγας Ναπολέων.
Λύσεις υπάρχουν φτάνει να ξεθολώσει ο νους μας και να δοθεί η παραγγελιά του αγώνα από την καρδιά μας.
Σπύρος Γάκης
το διαβάσαμε στο: Το λαγούμι Δίκτυο Αλληλεγγύης
