Σε λίγο φεύγει ένα καράβι που θα μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Είναι η νιοστή από τις προσπάθειες που έγιναν, εκ των οποίων μόνο η πρώτη κατάφερε να φτάσει στον προορισμό της. Οι επόμενες απωθήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό, σε ορισμένες περιπτώσεις με αιματηρό τρόπο.
Γιατί λοιπόν ακόμα μια προσπάθεια και γιατί από την Ελλάδα, όπου βιώνουμε και εμείς πλέον ανθρωπιστική κρίση, με απόπειρα οικονομικού πραξικοπήματος (όχι με τανκς πλέον, αλλά με το εργαλείο της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας);
Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι η εξής. Σήμερα τα πράγματα στην Παλαιστίνη έχουν αλλάξει. Υπάρχει μια διπλή εξέλιξη. Από τη μια πλευρά, η κατάσταση, ειδικά μετά το σφυροκόπημα της Γάζας το καλοκαίρι του 2014, όπου σκοτώθηκαν πάνω από 2.000 άμαχοι, έχει επιδεινωθεί δραματικά. Από την άλλη, η διεθνής πίεση για μια λύση βρίσκει πιο πρόσφορο έδαφος. Σήμερα, 5 δισ. ευρώ βοήθειας διατίθενται από τη διεθνή κοινότητα στους Παλαιστίνιους, αλλά δεν υπάρχει δίαυλος για να φτάσουν στον προορισμό τους. Οι Ισραηλινοί επικαλούνται λόγους ασφάλειας για να απομονώσουν τη Γάζα. Η πρωτοβουλία «Ένα καράβι για τη Γάζα» αποσκοπεί μεταξύ άλλων να προωθήσει την πρόταση δημιουργίας ενός παλαιστινιακού λιμένα, υπό διεθνή έλεγχο, που θα έλυνε το θέμα ασφάλειας που επικαλούνται οι Ισραηλινοί. Κύπρος ή Κρήτη θα μπορούσαν να παραχωρήσουν μια ζώνη λιμένος για τον σκοπό αυτό.
Η απάντηση στη δεύτερη ερώτηση είναι ότι η ανθρωπιστική αλληλεγγύη δεν σχετίζεται με την υλική ευμάρεια εκείνου που την προσφέρει, αλλά με τον πλούτο της ψυχής και της καρδιάς του. Και μπορούμε να προσθέσουμε ότι, πέρα από το γεγονός αυτό, η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να παίξει έναν θετικό, ειρηνευτικό, ρόλο στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Προσωπικά, θέλω να δηλώσω με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι είμαι εξίσου φίλος με τον παλαιστινιακό λαό όσο και με τον ισραηλινό. Πιστεύω ότι η αντιπαράθεσή τους είναι προϊόν ιστορικών γεγονότων, που δεν δικαιολογούν σήμερα τη συνέχισή της. Πιστεύω ότι οι δύο λαοί έχουν περισσότερο να κερδίσουν από μια συμφωνία για ειρήνη, παρά από τη συνέχιση του πολέμου. Χθες, οι αδύναμοι ήταν οι Εβραίοι, σήμερα είναι οι Παλαιστίνιοι, αύριο κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Ως γιατρός, σταθερή μου θέση ήταν και είναι πάντα να βοηθάω αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Αυτό μαρτυρά και όλη μου η πορεία ως Γιατρός Χωρίς Σύνορα. Απεχθάνομαι, τόσο σε διανοητικό επίπεδο όσο και σε ψυχολογικό, κάθε μορφή τυφλής βίας, απ' όπου και να προέρχεται.
Η συμμετοχή μου στην αποστολή «Ένα καράβι για τη Γάζα» είναι για μένα έκφραση αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό και έκκληση για ειρήνη, τόσο προς τους Παλαιστίνιους όσο και προς τους Ισραηλινούς.
Οδυσσέας Βουδούρης
Ιατρός χειρουργός, πρώην πρόεδρος Ελληνικού Τμήματος Γιατρών Χωρίς Σύνορα
αναδημοσίευση από: Η ΑΥΓΗ
