* του Βαγγέλη Καραμανωλάκη,

Ανήκω σε μια γενιά ανθρώπων, κοντά στα πενήντα τώρα, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ηλιούπολη.

Τρέξανε στους δρόμους της, πέρασαν ατέλειωτες ώρες στα καφέ της, μίσησαν και αγάπησαν τα σχολεία και τα φροντιστήρια αγγλικών της? έφυγαν και ξαναγύρισαν βλέποντας την γενέθλια πόλη τους να αλλάζει, να μεγαλώνει, να επεκτείνεται όλο και πιο πολύ στο χώρο.

Να αναπτύσσεται με έναν καινούργιο κόσμο, να γεμίζει πολυκατοικίες και μαγαζιά με μια ευημερία που αποτυπωνόταν στις παράτες των δημοτικών αρχών, στα λογής εγκαίνια, στα μεγαλεπήβολα σχέδια, στους συνεχείς επανασχεδιασμούς της κεντρικής πλατείας.

Μια ευημερία που μπορούσε να καλύπτει τις πληγές της πόλης μέσα σε εντυπωσιακά κελύφη. Προτιμώ να μιλήσω περισσότερο γι? αυτά που ξέρω καλύτερα: για ένα πολυτελές, εξαρχής προβληματικό ιστορικό λεύκωμα για την πόλη, που εξαφανίστηκε αμέσως μετά την έκδοσή του, για το Μουσείο της Εθνικής Αντίστασης που παραμένει ζωντανό-νεκρό αποκομμένο από την ιστορία της πόλης αλλά και από την επιστημονική κοινότητα, για ένα δημοτικό αρχείο φάντασμα, που όσο (πόσο;) διασώθηκε παραμένει απρόσιτο στους πολίτες του?

Κι ίσως φαίνεται υπερβολικό να μιλάει κανείς για πολιτισμό και ιστορία την ώρα της κρίσης, μα είναι όλα αυτά ενδεικτικά της ευρύτερης πολιτικής των δημοτικών αρχών, του τρόπου που τα αντιμετώπισαν ως πολυτέλειες ή ευκαιρίες για έργα βιτρίνα. Κι όμως, αν δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη να ορίσουμε τον χώρο που ζούμε, την ιστορία του, τη σχέση του με εμάς, τότε θα παραμένει ξένος, ένας χώρος μετάβασης, ένας τόπος που δεν μπορεί να μας κρατήσει στην αγκαλιά του.

Ζούμε σε μια κρίσιμη στιγμή όταν πια και εκείνοι που έμοιαζαν απρόσβλητοι στη φτώχια και στη στέρηση δέχονται τα πάρθια βέλη τους.

Που πρέπει να ξαναβρούμε το νόημα λέξεων που έμοιαζαν αυτονόητες ή είχαν χαθεί στη διαδρομή: αλληλεγγύη, συντροφικότητα, συμπαράσταση.

Που θα πρέπει να ξαναθέσουμε τις προτεραιότητές μας ζητώντας από το δήμο να είναι συμπαραστάτης και κυρίως η αιχμή του δόρατος στην αναζήτηση ενός νέου οράματος για την πόλη, στη διεκδίκηση μιας νέας ταυτότητας μέσα στην οποία θα εμπερικλείονται όλα όσα μάθαμε οδυνηρά τον τελευταίο καιρό: την ανάγκη στήριξης σε αυτόν που πλήττεται, την εκμετάλλευση όλων των ευκαιριών που μπορεί να σου προσφέρει η διασύνδεσή σου με ευρύτερα εθνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα, τη σύγκρουση με κατεστημένες δομές και νοοτροπίες ακόμα και ημών των ιδίων, την ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού ως συνδετικό στοιχείο των κατοίκων της πόλης μας και κυρίως των νεότερων συμπολιτών μας.

Για αυτό θεωρώ αναγκαίο να στηρίξω το συνδυασμό «Ηλιού-πόλις, ανθρώπινη πόλη» και τον Χρήστο Κοκοτίνη στον αγώνα τους για την κατάκτηση της δημοτικής αρχής, γιατί μπορώ να βρω μέσα στο πρόγραμμα του τον ρεαλισμό και το όνειρο που θεωρώ αναγκαία σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Γιατί στα πρόσωπα των γυναικών και των ανδρών που τη στελεχώνουν αναγνωρίζω δασκάλους, φίλους, γείτονες, μαθητές μου, πρόσωπα που πορευτήκαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια μοιραζόμενοι ευαισθησίες και αγωνίες για τον κοινό μας τόπο.

Γιατί για όλους όσους αγαπήσαμε και αγαπάμε αυτή την πόλη η αλλαγή της σελίδας δεν είναι απλώς επιθυμητή, μα απόλυτα αναγκαία. Και σε αυτό οφείλουμε να συστρατευθούμε.

* Βαγγέλης Καραμανωλάκης,

ιστορικός

(Πανεπιστήμιο Αθηνών- Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας)