Ο πρώην πρωθυπουργός της Β΄ μνημονιακής περιόδου κ. Αντώνιος Σαμαράς συνήθιζε να υποστηρίζει ότι ευρισκόμενος σε κατάσταση σύγκρουσης καθηκόντων, ήτοι από τη μία να βυθίσει με την υπογραφή του την Ελλάδα στην ύφεση και τη φτώχια και από την άλλη να μας βγάλουν από το ευρώ, προτιμούσε το πρώτο.

         Έλεγε δε ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, θα υποστεί η χώρα μας τις πληγές του Φαραώ, λεηλασίες από τον Ταμερλάνο (Τιμούρ Λενκ), τον Τζεγκις Χαν (Τεμουτζίν) και τον Βαγιαζίτ (Γιλντιρίμ). Τα ίδια υποστήριζε και ο Γιώργος Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Α΄ μνημονιακής περιόδου.   

     Η ομόηχη εμμονή τους καταστηλιτεύτηκε από τον κ. Αλέξιο Τσίπρα, πρωθυπουργό της Γ΄ μνημονιακής περιόδου. Μάλιστα δε ο ίδιος και το κόμμα του χαρακτήρισαν τον κ. Σαμαρά «πρωθυπουργό της ανεργίας», «υποτακτικό της τρόικας», «πολιτικό του ναι σε όλα», «συμβιβασμένο» κλπ. Κατήγγειλαν επανειλημμένα τους εκβιασμούς των δανειστών, υπερασπιζόμενοι το αναφαίρετο δικαίωμα του λαού να καθορίζει ο ίδιος την τύχη του. Αρνήθηκαν εμφατικά να υλοποιήσουν τα ίδια υφεσιακά μέτρα για τα οποία κατακρημνίστηκε η κυβέρνηση Σαμαρά, επιβεβαιώνοντας ότι οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζονται με τις κόκκινες γραμμές του ελληνικού λαού. Από του βήματος δε της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ο Υπουργός κ. Νίκος Βούτσης είπε, μεταξύ άλλων και τα εξής : «Δεν μπορεί να γίνει δεκτό το σχέδιο φτωχοποίησης (σημ. δηλ. ο εκβιασμός). Δε δεχόμαστε να λειτουργήσουμε ως παράγοντες που λειτουργούν εθελόδουλα» (Εφημερίδα των Συντακτών 28.6.2015 σελ.4).  

          Από τα ανωτέρω πηγάζουν αβίαστα οι ακόλουθες σκέψεις :

Α) Ο κ. Τσίπρας εγνώριζε ότι οι δανειστές εκβιάζουν, ότι ο κ. Σαμαράς είχε ήδη υποκύψει στον εκβιασμό και τέλος ότι, κατά φυσική ακολουθία, θα εκβιαζόταν κι ο ίδιος.

Β) Εγνώριζε ήδη τον εκβιασμό, αφού, όπως λέει, διαπραγματευόταν ήδη πέντε μήνες (εκτός εάν τους μήνες αυτούς οι δανειστές τον έραιναν με ροδοπέταλα).

Γ) Παρά τους εκβιασμούς των «εταίρων» διακήρυττε ότι δε θα υποχωρήσει.  

          Ο ελληνικός λαός, αγνοώντας τα διλήμματα και τους εκβιασμούς, έδωσε 61% στο ΟΧΙ, πιστεύοντας ότι ο κ. Τσίπρας το εκπροσωπεί. Παρά τους «κινδύνους», με τους οποίους τον απειλούσαν, είπε ΟΧΙ. Επομένως, επέλεξε ευθέως ή έστω αποδέχτηκε μια πιθανή ρήξη με τους εκβιαστές. Όμως, ο κ. Τσίπρας, όλως αιφνιδίως, ερμήνευσε το αποτέλεσμα ως συναίνεση. Αντί άλλης κριτικής που θα παραβίαζε ευθέως τους κανόνες της λογικής, υπενθυμίζουμε ένα μικρό σκωπτικό άσμα την περίοδο του δημοψηφίσματος της χούντας : «Μωρέ δεν εματάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι, ΟΧΙ να μπαίνει το πρωί, να βγαίνει ΝΑΙ το βράδυ».

        Οι κυβισθήσεις του πρωθυπουργού (η λέξη από το κύπτω = σκύβω) θα ενέπνεαν πλείστες όσες επιθεωρήσεις, εάν το είδος δεν είχε παρακμάσει κι αν ο ίδιος δεν είχε τη στήριξη τόσων παραγόντων του εσωτερικού και του εξωτερικού.

           Ο κ. πρωθυπουργός, όπως οι προκάτοχοί του, υπέκυψε. Το βλέμμα του έγινε ηπιότερο, γλύκανε, ηρέμησε. Ας θυμηθεί κανείς τη μαφιόζικη χερούκλα του «δον Κορλεόνε» Γιούνκερ στο πίσω μέρος του κεφαλιού του μόλις έβαλε τη τζίφρα στις Βρυξέλλες.

        Γύρισε πια σα βρεγμένη γάτα. Έπρεπε να πείσει το κόμμα του ότι η επιλογή του ήταν προς το συμφέρον της χώρας, να αποτρέψει τυχόν αντιρρήσεις ή ανταρσίες. Προσπάθεια αποκολοκύνθωσης του λαού.

        Επειδή στο προηγούμενο σημείωμά μας κατηγορηθήκαμε από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και παλαιοί φίλοι, για εμπάθεια και άλλα τινά και επειδή δε θέλουμε να αδικήσουμε περαιτέρω (αν αδικήσαμε) τον πρωθυπουργό, θα παραμείνουμε στα δικά του λόγια: «Κατόπιν τούτων ζήτησα από την Κ.Ο. και τον κάθε βουλευτή ξεχωριστά να τοποθετηθούν στο ερώτημα αν ο εκβιασμός είναι αληθινός ή πλαστός και ζήτησα να αποφασίσουμε μαζί, αν είναι πλαστός, όλοι να ψηφίσουμε ΟΧΙ. Αν, όμως, αποφανθούμε ότι είναι αληθινός, όλοι μαζί να μοιραστούμε την ευθύνη».

        Επί των ανωτέρω δηλώσεων ας μας επιτραπεί τουλάχιστον να προβούμε στις ακόλουθες σκέψεις :

1)    Εκβίαση είναι η με χρήση ή απειλή βίας υποχρέωση προσώπου ή κράτους σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή, από την οποία προκύπτει ζημία για τον εκβιαζόμενο με αντίστοιχη παράνομη οικονομική ωφέλεια του εκβιάζοντος.

2)    Ο πρωθυπουργός και στελέχη της κυβέρνησής του, μιλώντας για εκβιασμό από μέρους των δανειστών, συνομολογούν ότι οι παραπάνω προϋποθέσεις πληρούνται σε βάρος της χώρας μας.

3)    Ο εκβιασμός για να είναι τέτοιος πρέπει να είναι αληθινός, καθώς δεν υφίσταται η έννοια εικονικού εκβιασμού.

4)    Η λέξη «πλαστός εκβιασμός» που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός είναι αδόκιμη.

5)    Κατηγόρησε τον Σαμαρά ως «επικυψηματία», άρα γνώριζε το αληθές του εκβιασμού.

6)    Για το αν ένας εκβιασμός είναι αληθινός ή όχι, δε χρειάζεται ψηφοφορία της κοινοβουλευτικής ομάδας.  

7)    Εάν ο εκβιασμός είναι αληθινός, τότε εμποιεί φόβο σε κάθε έμφρονα άνθρωπο. Αντίθετα, ο «πλαστός» (κατά την έκφραση του κ. Τσίπρα) μόνο θυμηδία μπορεί να δημιουργήσει.

8)    Το ΟΧΙ σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα πρέπει να δίνεται, όταν έχουμε εικονικό εκβιασμό. Όταν, αντίθετα, έχουμε αληθινό εκβιασμό, τότε συνθηκολογούμε.

9)    Η πρόταση ψηφοφορίας περί του είδους του εκβιασμού είναι μεν παράλογη, είναι, όμως, ταυτόχρονα και κουτοπόνηρη. Βοηθεί στη διάχυση της ευθύνης.

   10)        Η επίκληση του εκβιασμού από τον κ. Τσίπρα αποδεικνύει ότι η συμφωνία          που υπέγραψε είναι κακή. Αν ήταν καλή, δε θα χρειαζόταν εκβιασμός.

 11) Είναι η πρώτη φορά που πρωθυπουργός παραβιάζοντας τα στοιχειώδη, προτείνει νομοσχέδιο διατυμπανίζοντας ότι τούτo είναι προς βλάβη του λαού και της χώρας του.

        Το χειρότερο, όμως, είναι το μήνυμα που με τη δήλωσή του εγκαινίασε ο κ. Τσίπρας : Ένας λαός για να αντιστέκεται πρέπει ο κίνδυνος να μην είναι υπαρκτός. Αν ο κίνδυνος είναι υφιστάμενος, τότε οφείλει να σκύβει το σβέρκο. Προφανώς, ο ελληνικός λαός που αντιστάθηκε στους Ιταλούς και τους Γερμανούς, θα εξέλαβε το τελεσίγραφό τους ως, κατά την έκφραση του κ. Τσίπρα, «πλαστό».

        ΕΠΙΜΕΤΡΟ

1)    Συνθηκολόγηση είναι η σύναψη συνθήκης, η υποχώρηση, ο συμβιβασμός, η παράδοση στον εχθρό (Νέο Ορθ. Λεξικό Δημητράκου).

2)    «Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος. Ή να αφήσω να συνεχισθεί ο αγών και να γίνει ολοκαύτωμα ή να αναλάβω την πρωτοβουλία της συνθηκολογήσεως. Τολμήσας, δεν υπολόγισα ευθύνας. Μέχρι σήμερον δε μετενόησα διά το τόλμημά μου». (Απομνημονεύματα Στρατηγού Τσολάκογλου).

3)    «Και μόνη η ανάληψις της κυβερνήσεως προς διευκόλυνσιν και υπό τας εντολάς των δυνάμεων κατοχής, αποτελεί τυπικό αδίκημα χωρίς ουδεμία να απαιτείται απόδειξις δόλου» (Ειδικό Δικαστήριο δωσιλόγων 31.5.1945, ώρα 10 πρωινή / τμήμα σκεπτικού της απόφασης).

        Πάσα ομοιότης με τα σήμερον συμβαίνοντα τυγχάνει απολύτως συμπτωματική.

Νίκος Καραβέλος

                                                              Δικηγόρος - Συγγραφέας

e-mail : nkaravelos@gmail.com