«Χαριστική βολή» και «ταφόπλακα» για τα καφενεδάκια και τα μπακάλικα των χωριών χαρακτηρίζουν οι ιδιοκτήτες τους την πρόταση, που κατατέθηκε πριν λίγες μέρες, για τη «διάσωση» των ασφαλιστικών ταμείων, σύμφωνα με την οποία και οι επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται σε χωριά και πόλεις με πληθυσμό κάτω των 2.000 κατοίκων, θα πρέπει να ασφαλιστούν στο ΤΕΒΕ!
«Πολλά μαγαζιά θα κλείσουν. Ίσα ? ίσα τα φέρνουμε πέρα, λέει ο κ. Σπύρος από το χωριό Αετοράχη. Η πελατεία έχει μειωθεί σε ποσοστό ακόμα και 75%. Ο κόσμος δεν έχει πια λεφτά για να βγει έξω να πιει τον καφέ του. Την ίδια στιγμή τα έξοδα αυξάνονται, η Δ.Ε.Η. έχει τριπλασιαστεί, πληρώνουμε 600 ευρώ το δίμηνο. Αν αναγκαστούμε να ασφαλιστούμε στον ΤΕΒΕ για την πιο μικρή κατηγορία θα πρέπει να πληρώνουμε 2.500 ? 3.000 ευρώ το χρόνο. Από που θα τα βγάλουμε αυτά τα χρήματα;»
«Με δύο καφέδες που πουλάω την ημέρα στο χωριό; Διατηρώ το μοναδικό καφενείο που υπάρχει στην Αετοράχη και οι μοναδικοί μου πελάτες καθημερινά είναι 5 ηλικιωμένοι. Θα το κλείσω να κλειστούμε πλέον όλοι στα σπίτια μας»
Ένας γέρος (1897)
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
...Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
