.jpg)
Δρ Γεώργιος Καρέτσος
Ακόμη μια φορά και απ΄ ότι φαίνεται όχι η τελευταία, συνεχίζουμε να θρηνούμε τις τεράστιες απώλειες από τις καταστροφικές πυρκαγιές. Ούτε μια φωνή σοβαρή δεν ακούγεται από το σύνολο των μέσων ενημέρωσης και ούτε ένας προβληματισμός.
Τι δεν πάει καλά; Η μόνιμη επωδός των φλύαρων και άσχετων δημοσιογράφων, βορά των αδηφάγων καναλιών: «Κινδυνεύουν σπίτια και να μη θρηνήσουμε ανθρώπινα θύματα». Και φυσικά ακολουθούν και όλες οι δηλώσεις των συνηθισμένων τηλεοπτικών καταστροφολόγων, επιφανών επιστημόνων για την παρούσα κλιματική αλλαγή και ότι εκείνοι έκρουαν τον κώδωνα, αλλά η πολιτεία δεν τους κατανοεί κ.λ.π., κ.λ.π…
Πως λοιπόν να ακουστεί μια διαφορετική φωνή; Κανένα περιθώριο και κανένα βήμα.
Ότι είμαστε μεσογειακή χώρα, ότι οι πυρκαγιές θα είναι παρούσες συνεχώς, ότι η συσσώρευση βιομάζας είναι συνεχής, κανείς δεν διαχειρίζεται τα δάση, ότι οι δασικές υπηρεσίες έχουν στην ουσία αφανιστεί, (τι τη χρειαζόμαστε άλλωστε εφόσον μόνο απαγορεύσεις υπαγορεύει), οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τον αγροτικό χώρο, οι κτηνοτρόφοι σπανίζουν, οι ρητινοσυλλέκτες εξαφανίστηκαν, οι οικισμοί εισβάλλουν στο δασικό χώρο, ρέματα μπαζώνονται, οι καταπατήσεις δεν περιορίζονται, οι δασικοί χάρτες αναστέλλονται, το κτηματολόγιο βάλτωσε, η πυροσβεστική δεν ξέρει τι σημαίνει χωματόδρομος και σχεδιασμός, είναι ζητήματα που δεν απασχολούν κανένα και μάλιστα τα κυρίαρχα μέσα.
Μόνον ο θρήνος για τις καμένες κατοικίες και τα καημένα τα ζώα, ότι δεν επαρκούν τα μέσα όταν έχουμε πολλά μέτωπα (σωστό), ότι οι αρμόδιοι δίνουν τεράστιο αγώνα (μάταιο χωρίς σχέδιο), φταίει η κλιματική αλλαγή (ευνοεί και ως άλλοθι βλάπτει), βάρβαρες επεμβάσεις για καθαρισμούς τύπου Σχινιά (απόλυτη σιωπή), φταίει η ΔΕΗ και θα την πουλήσουμε, θα κάνουμε αναδασώσεις μην ανησυχείτε, μην ασχολείστε το δάσος θα ξαναγίνει, όλοι μαζί μπορούμε, οι χορηγοί θα βοηθήσουν, ο θεός της Ελλάδας είναι εδώ και πάει λέγοντας. Και το χρήμα ρέει αλλά τόπο δεν πιάνει, παρά μόνο καταλήγει στις τσέπες επιτηδείων.
Ο μέσος πολίτης φυσικά οδηγείται στο περιθώριο και παραιτείται, αποχαυνώνεται και παύει να διεκδικεί και παραδίδεται αμαχητί στον καναπέ με την κυρίαρχη άποψη ότι «στην Ελλάδα όλα γίνονται με τη βοήθεια του ελαίου όπως πάντα, εκτός από του σπανού τα γένια», που τελευταία κι αυτό αμφισβητείται.
Επειδή είμαστε δασικοί και κατανοούμε κατά τεκμήριο τις βαθύτερες αιτίες των πυρκαγιών και για να μην κουράζουμε τους αναγνώστες, μόνο ένα ερώτημα προς το σοβαρό κράτος και τους σκληρά εργαζόμενους υπουργούς περιβάλλοντος, προστασίας του πολίτη και της πολιτικής προστασίας:
Που είναι η έκθεση της επιτροπής GOLDAMER; Γιατί αυτοί οι επιστήμονες που την εκπόνησαν και θεωρούνται διεθνώς ως οι πλέον ειδικοί απαξιώθηκαν;
Δεν είχαν να προσθέσουν ή να προτείνουν κάτι σημαντικό; Θέλετε να τα «ματαξαναπούμε» όπως λέει ο απλός λαός;
Γιατί και πάλι τα δασαρχεία δεν έχουν στελεχωθεί; (Υποσχέσεις που χρόνια τώρα εκκρεμούν χωρίς αποτέλεσμα). Θα αρχίσει επιτέλους να ασχολείται η ισχνή Δασική Υπηρεσία με τη διαχείριση των δασών (το κατ’ εξοχήν επιστημονικό της αντικείμενο) και να πάψει να ασχολείται με τους δασικούς χάρτες (απαραίτητοι αλλά εκκρεμείς στο διηνεκές γιατί αποκαλύπτουν παρανομίες);
Με πόνο ψυχής για τα τεκταινόμενα.
Γιώργος Καρέτσος
————
Υ.Γ.
Ας παραδεχτούμε κάποια πράγματα. Δεν χρειάζεται κανένας σεβασμός στους επίορκους. Επειδή γνωρίζουν ως «θεομπαίχτες» ότι δεν υπάρχει άλλη ζωή, πούλησαν παράνομα τη μισή Ελλάδα.
Δεν λογοδότησαν ποτέ. Δημιούργησαν στρατιές εξαπατημένων ακούσιων και εκούσιων καταπατητών και νυν διαμαρτυρόμενων ότι η πολιτεία φταίει, η οποία όμως είναι σπλάχνο των σπλάχνων τους. Από εκεί και πέρα λογικό είναι σε μια επιχείρηση πυρόσβεσης εκείνοι να έχουν τη δύναμη να κατευθύνουν τις πυροσβεστικές προσπάθειες και να μην υπάρχει στην ουσία κανένα σχέδιο και καίγονται στο τέλος οι περιουσίες τους από την μεταξύ τους ασυνεννοησία.
Όσο για τα καμένα σπίτια των πλουσίων δεν τίθεται θέμα, θα τα ξαναφτιάξουν με μια αμελητέα δαπάνη, όσο το κόστος ενός καφέ για τον μέσο άνθρωπο. Τόσο πολύ θα πονέσουν και θα κλάψουν για το θεαθήναι.
Αυτοί που θα πονέσουν είναι όλοι εκείνοι η επίδοξοι πλούσιοι, που συνήθως αγανακτούν με τους ταλαίπωρους και άθλιους δημοσίους υπαλλήλους, που δεν είναι άξιοι να τους υπηρετούν.
Και αυτοί δυστυχώς είναι η μεγάλη πλειοψηφία των νεοελλήνων που δεν κατάφεραν να θέσουν κανόνες πρώτα στην προσωπική τους ζωή και να αποδεχτούν αντίστοιχους για το σύνολο της κοινωνίας κατά συνέπεια. Ας μην ξεχνούμε ότι αυτό είναι επακόλουθο της έλλειψης παιδείας, την οποία κατά την κυριαρχούσα άποψη δεν χρειαζόμαστε, εφόσον ευκαιριακά βρισκόμαστε στη ζωή και ο ισχυρότερος επιβιώνει.
Δεν έχουμε ανάγκη καμιάς κλασσικής μόρφωσης, μας αρκούν τα μεγαλεία των αρχαίων να περηφανευόμαστε. Αυτή είναι η ύβρις. Η τιμωρία είναι η εκδίκηση της φύσης, από την οποία ελάχιστοι πείθονται.
Και κλείνω με το προφητικό ποίημα, που μου θύμισε άξιος παλιός συνάδελφος:
(Αργύρης Χιόνης – Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων)
