Νίκος Καραβέλος
Λοίμωξη, (εκ του ρήματος λοιμώσσω- λοιμός = πανούκλα), είναι η νοσηρή, μολυσματική κατάσταση, που προκαλείται από την εισβολή στον οργανισμό παθογόνων μικροβίων.
Λοιμική, είναι η θανατηφόρα επιδημία. "Έπεσε λοιμική στον τόπο και κόσμος πολύς αφανίστηκε".
Οι λοιμώξεις γενικώς, είναι της αρμοδιότητος της Ιατρικής, στο επίπεδο της διάγνωσης, πρόληψης και θεραπείας, όταν όμως γίνονται Λοιμικές, δηλαδή επιδημίες ή (ακόμη περισσότερο πανδημίες), χωρίς να αποβάλλουν την ιατρική πλευρά, καθίστανται αντικείμενο έρευνας και κλάδων, όπως η Νομική, η Κοινωνιολογία, τα Μαθηματικά και η Πολιτική.
Ο πολύς Μισέλ Φουκώ ανέλυσε γλαφυρά τον έρωτα της εξουσίας προς τις Λοιμικές (επιδημίες) και την ασυγκράτητη ροπή της προς την άγρια εκμετάλλευση αυτών προς υπεραύξηση των κερδών των πλουσίων σε βάρος των φτωχών.
Δεν είναι τυχαίο που ο Αιδεσιμότατος οικονομολόγος Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους (Thomas Robert Malthus 1766--1834), υποστήριζε ότι η αύξηση του πληθυσμού λειτουργεί ανασταλτικά στην πρόοδο.
Η δύναμη του πληθυσμού, έλεγε, είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που μπορεί να συντηρήσει η γη. Υπεδείκνυε να χτίζονται οι πόλεις πλησίον των βάλτων, ώστε να αραιώνει ο πληθυσμός από τις επιδημίες.
Τα αυτά περίπου υποστηρίζει και ο "βασιλικός σύζυγος" της Μεγάλης Βρετανίας, πρόεδρος του "ευαγούς ιδρύματος" για τον έλεγχο της αύξησης του πληθυσμού. Εννοείται των φτωχών!
Επομένως οι Λοιμικές είναι "Θεού δώρο" για τους παραλυμένους παραλήδες της Γης, γιατί πλουτίζουν αγρίως από δαύτες, οπότε, κι αν δεν τις προκαλούν, πάντως τις εκμεταλλεύονται σφόδρα.
Σκεφτείτε πως ένα ρεμάλι, κάποιος Σκούρας, (πατριωτάκι μας) μέσα στην πανδημία (και εξ' αιτίας της) αύξησε την περιουσία του κατά κάμποσες εκατοντάδες δις δολάρια!
Ορθά, λοιπόν, ο Φουκώ περιέγραψε τον τρόπο διαχείρισης των επιδημιών της Πανούκλας,που δεν διαφέρει, τηρουμένων των αναλογιών, από την σημερινή διαχείριση του Κόβιντ.
Ένα επίσης κοινό ανά τους αιώνες χαρακτηριστικό των Λοιμικών (επιδημιών), δεν είναι τόσο τα κλινικά συμπτώματα της ασθένειας αλλά, κυρίως, τα κοινωνικά ήτοι ο Φόβος, το Δέος, ο Τρόμος από μια αόριστη μα αναμενόμενη τιμωρία θανάτου, τόσο περισσότερο βέβαιη, όσο λιγότερο αληθινή.
Αυτά τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι μια επιδημία είναι κυρίως ζήτημα πολιτικής, όχι τόσο στο ιατρικό αλλά στο επίπεδο της αντιμετώπισης ή διαχείρισης της.
Εκείθεν και η προφανής γελοιοποίηση των ανηλεώς απαίδευτων τηλεοπτικών ιατρών μας, λοιμωξιολόγων, τους οποίους η Εξουσία άφησε επίτηδες αμολυτούς σαν τα άγρια σκυλιά, για να μας φοβίσουν, γαβγίζοντας την πείνα και την αμάθεια τους έξω από τις πόρτες μας, λαμβάνοντας επί των κεφαλών τους το βάρος της οργής μας.
Αλλά θα συνεχίσουμε...
