του Νίκου Καραβέλου
Εδώ στο νότιο άκρο κείται η Πατρίδα μας. Έγινε κράτος "ελεύθερο" για να υπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων.
Όμως εκείνο το τόσο αίμα που μούσκεψε την Ήπειρο, τη Μακεδονία, τα Νησιά, την Κύπρο, την Κρήτη, την Αλβανία, τα Οχυρά, ήταν αίμα συγγενικό με το αίμα του 1821, με το αίμα της Μικρασίας, με το αίμα του Μεγάλου Ξεριζωμού. Κι εκείνο, με τη σειρά του, συγγενικό με το αίμα του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας, των Θερμοπυλών, με το αίμα των Πλαταιών.
Αυτό το βεβαιώνει ο τελευταίος, ίσως, από τους Δασκάλους, ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος, που έγραψε πως Έλληνα σε κάνει το αίμα αλλά όχι το αίμα που κυλάει στο κορμί, μα το αίμα που χύνεις υπερασπίζοντας, ένα παιδί, ένα λουλούδι, ένα σχολείο, ένα σπίτι, ένα μνήμα, μια λέξη, μια ανάμνηση.
Κάποτε, εκεί στις Μυκήνες, αντιμίλησα σε κάποιον σημαντικό Γαλλογερμανό Αρχαιολόγο-Επιγραφολόγο, που μου έλεγε πως μελετούσε τη γλώσσα των προγόνων μου.
Καθισμένος με τη γυναίκα του, μια εύσωμη κοκκινωπή Γερμανίδα, στο μπαλκόνι του ιστορικού ξενοδοχείου "Η Ωραία Ελένη του Μενελάου", όπως το είχε βαφτίσει ο πολύς Ερρίκος Σλήμαν. μελετούσε την προφορά των Μυκηναίων.
Του πέταξα για την ανάμειξη των φυλών και την υποστηριζόμενη, από πολλούς, ασυνέχεια των Ελλήνων.
"Παιδί μου, μου είπε με λύπη σε άπταιστα Ελληνικά, κρίνεις την συνέχεια με όρους ναζισμού;
"Γιατί το λέτε;", ρώτησα.
"Γιατί η συνέχεια κρίνεται με βάση τη βούληση και την αγάπη σου, όχι με την ομάδα αίματος.
Σκέψου πως έχεις το προνόμιο να ξυπνάς και να βλέπεις τον ήλιο να βγαίνει πίσω από τα ίδια βουνά, όπως τον έβλεπε ο Ατρεύς και ο Αγαμέμνων, ξυπνώντας το χάραμα.
Όπως τον έβλεπε ο Κολοκοτρώνης, και οι ήρωες σου που αλώνιζαν τον αργείτικο κάμπο, όπως τον είδε ο παππούς σου πηγαίνοντας να ελευθερώσει τις Νέες Χώρες, όπως τον αντίκρισε ο πατέρας σου, φεύγοντας, όπως μου είπες, για την Κρήτη να πολεμήσει τους κατακτητές πατριώτες μου.
Αυτό, παιδί μου, είναι η συνέχεια".
Ακόμα φέρω βαρέως εκείνη την νεανική ντροπή. Ένιωσα να χαράξω αυτά τα λόγια, όταν διάβασα τις ασεβείς γρατσουνιές της κ. Προέδρου μας (και συμφοιτήτριας ατυχώς), σε κάποια ημερήσια εφημερίδα, της μόνης αρχηγού κράτους που δεν δέχτηκε την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου της χώρας της! Λόγω, λέει, του... κορωνοϊού!
Δεν έχει, φαίνεται, καταλάβει ότι ηγείται Ελλήνων. Έχει την εντύπωση πως ηγείται υποτελών, μασκοφόρων σκλάβων, που ζουν, όχι σε τούτη τη σκληρή και περήφανη γωνιά της Χερσονήσου του Αίμου, αλλά σε μια απόφυση των Βαλκανίων, σε μια τιποτένια προεξοχή, σε κάποιο ασήμαντο της στεριάς παραβλάστημα.
Δεν εξηγείται διαφορετικά η ασέβειά της.
Ένιωσα για την παλιά συμφοιτήτρια λύπη και ντροπή, γι αυτό και έγραψα.
