Του Νίκου Καραβέλου

"Σε έναν πόλεμο σώζεις πρώτα τον βασιλιά". Τι λόγος!

Το νέο σύμπτωμα της γνωστής τηλεοπτικής λοιμωξιολόγου . Κρούσμα! Της νόσου της απρέπειας.

Συνδυασμός ολιγογράμματης συμπεριφοράς, πρόχειρης διατύπωσης και αμάθειας. Κράμα απερισκεψίας, αλαζονείας , ανέμελης αμορφωσιάς.

Περί παιδείας ούτε λόγος. Παιδεία είναι αυτό που μένει όταν έχεις ξεχάσει ότι έμαθες. Η επίπονη προσπάθεια να μείνεις άνθρωπος. Το να διακρίνεσαι στο σκοτάδι. Το σιγανό τραγούδι σου που ακούγεται μέσα στην οχλοβοή. Η αγωγή σου, έστω κι αν δεν πέρασες την θύρα του σχολείου.

Σπουδαίος, δεν είναι αυτός που πήρε τίτλους σπουδών, κι ας το λέει η λέξη, ούτε αυτός που τρίβεται στη μαυρίλα της εξουσίας, πιστεύοντας πως θα την ασπρίσει.

Σπουδαίος είναι αυτός που αγωνίζεται. Εκείνος που έχει επίγνωση πως έγινε κάποιος γιατί ο λαός πλήρωσε τις σπουδές του. Εκείνος που χρωστάει.

-"Σε έναν πόλεμο σώζεις πάντα τον βασιλιά".

Όχι δεν είναι γιατροί. Δεν ανήκουν στα παιδιά του Γαληνού, ούτε στους απογόνους του γιατρού Ριέ ,από την "Πανούκλα¨του Αλμπερ Καμύ . αλλά στους θιασώτες της πιο στυγνής εξουσίας.

Δεν νιώθουν, δεν ακούν, δεν έχουν. Γιατροί δεν είναι!

Γιατροί είναι μόνο αυτοί που μάχονται για τον άνθρωπο, άλλοτε φωναχτά άλλοτε σιωπηλά γιατί εκβιάζονται, επιφυλάσσονται η φοβούνται. Αλλά ακόμη και μέσα στον φόβο, τον συμβιβασμό ή την κούραση, αυτοί ξενυχτούν, ώρες απλήρωτες, μετρώντας τον δεκαπενθήμερο πενιχρό μισθό τους.

Ο γράφων στάθηκε αυστηρός μαζί τους, γιατί σιωπούν, επιτρέποντας σε κάτι τάχα επιτελικούς της Υγείας να ασχημονούν.

Αυστηρός, και άδικος ίσως, αλλά με την ίδια αυστηρότητα που επιφυλάσσει για τον εαυτό του και για τον κλάδο του, των νομικών, που κι αυτός έχει καιρό βουβαθεί.

Όμως με την αγάπη και την ευγνωμοσύνη που οφείλει στους απλούς θεράποντες, δικούς και ξένους, που αναγνωρίζει και τιμά.

Η αυστηρή του μιλιά σε αυτούς τους αγωνιστές της υγείας δεν είναι μομφή, είναι κραυγή απόγνωσης, λυγμός βαθύς, ικεσία να πράξουν επιτέλους το επί πλέον καθήκον τους απέναντι στον λαό μας που πλήττεται και βουβά, προς το παρόν, υπομένει.

Το καθήκον τους, όχι μόνο θεραπεύοντας τον πόνο που είναι η δουλειά τους, αλλά και σπάζοντας την κρούστα της σιωπής.

Είναι πλέον καθήκον όλων μας της νομικής, ιατρικής, και εν γένει επιστημονικής κοινότητας να μιλήσουμε,να ακούσουμε θαρρετά τη φωνή μας, να δει ο κόσμος, που μας σπούδασε, πως είμαστε όρθιοι απέναντι στην έμπρακτη κακοήθεια της εξουσίας, την οποία υπηρετούν πιστά και κακόβουλα κάποιοι παρακοιμώμενοι.

Ήδη είναι αργά! Αν τους περάσει, τα χειρότερα έπονται!

Εμείς λοιπόν στην κακοποιό λογική της εν λόγω ιατρού, απαντάμε:

"Όχι ,κυρία μου, εμείς στον πόλεμο σώζουμε τον στρατιώτη και στέλνουμε τον βασιλιά σας κι εσάς μαζί του, από κει που ήρθατε".