Οι λίγοι καταδικάζουν σε θάνατο τους πολλούς...(Γιώργος Τζεδάκις)

Αρθρογραφία 27 Μαϊου 2021

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΕΔΑΚΙ

  • Ποια δημοκρατία, ποια ισότητα, ποιος πολιτισμός, ποιος ανθρωπισμός…
  • Το 75% της παραγωγής εμβολίων διατίθεται σε δέκα μόνο χώρες!
  • Ανάμεσά τους και η Γερμανία που αρνείται να υπογράψει την άρση της πατέντας.
  • Δηλαδή, αρνείται να δώσει την ευκαιρία σε δισεκατομμύρια ανθρώπους να σωθούν, μέσω της αυξημένης παραγωγής εμβολίων.
  • Το να μην το θέλει, όμως και η δική μας κυβέρνηση, παρότι δεν συγκαταλέγεται η Ελλάδα στις δέκα προνομιούχες χώρες, το λες και αυτοκτονική επιλογή.
  • Και την έκαναν πράξη οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που ψήφισαν όχι στην ψηφοφορία για την άρση της πατέντας στα εμβόλια.
  • Τώρα, πώς ενώ την… είχε προτείνει ο Μητσοτάκης, όπως μας είχαν ζαλίσει τα πετσοπληρωμένα μέσα ενημέρωσης, οι βουλευτές του δεν την ψήφισαν, είναι ένα ακόμα νεοδημοκρατικό μυστήριο.
  • Από τα πολλά, που παραμένουν άλυτα για τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, παρότι οι πάντες γνωρίζουμε την αλήθεια.
  • Η κυβέρνηση μας κοροϊδεύει και οι δημοσιογράφοι της δίνουν συγχαρητήρια!
  • Ας επανέλθουμε, όμως, στη μεγάλη και θλιβερή εικόνα.
  • Η ανθρωπότητα πεθαίνει από την πανδημία, αλλά δικαίωμα στη ζωή έχουν μόνο οι λίγοι.
  • Για τους πολλούς, η μοίρα είναι αυτή που τους έχουν επιβάλει οι λίγοι.
  • Από τότε που τους έσερναν αλυσοδεμένους για δούλους, μέχρι σήμερα που τους αφήνουν να πεθαίνουν.
  • Και όχι μόνο από τον κορονοϊό…
  • Από άλλες αρρώστιες, κακουχίες, φτώχεια, πείνα, έλλειψη νερού…
  • Τα νούμερα αυτού του παγκόσμιου δράματος ή σωστότερα εγκλήματος, συγκλονίζουν.
  • Κι ένα μόνο είναι αρκετό για να μας ταρακουνήσει.
  • Κάθε μέρα, πεθαίνουν από την πείνα 7000 παιδιά!
  • Δηλαδή, πέντε παιδιά κάθε ένα λεπτό.
  • Και συνειδητοποίησα ότι όσο έγραφα αυτές τις γραμμές 300 παιδιά πέθαναν.
  • Μόνο από πείνα…

www.presspublica.gr

Προβλήθηκε 729 φορές

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.