Οι Έλληνες θα πούμε ξανά ΟΧΙ!

Ποτέ ο Έλληνας ΔΕΝ «Χέσαιτο ει μαχαίσετο».

ΟΧΙ! Θα πούμε στον τραμπούκο Ερντογάν, που ονειρεύεται σουλτανάτο του την Μεσόγειο. Και ως σύγχρονος Τρινταχαίμης  (αυλικός του Ξέρξη), ας λάβει υπόψη του, τα λόγια του αυλικού, για να του κοπεί η όρεξη για τσαμπουκάδες:

 «Αλίμονο, με τέτοιους άντρες μας έφερες να πολεμήσουμε που δεν πολεμούν για χρήματα αλλά για την αρετή:

Παπέ, κ’ οίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιεύονται αλλά περί αρετής.».

ΟΧΙ! Στο ξαναγράψιμο της ιστορίας μας με γνώμονα μια στρεβλή αντίληψη περί του πολιτικώς ορθού (το παραπλανητικό παρανόμι  για τη σκόπιμη και έξωθεν επιβεβλημένη διαστρέβλωση της ιστορίας μας) και εν ονόματι ενός κοσμοπολίτικου δήθεν καθωσπρεπισμού, απέναντι στον αλαζόνα Σουλτάνο.

Κουτοπονηροπανδωρικώς, αναρωτιούνται τινές δημιογράφοι:

«είναι η ηλιθιότητα προϋπόθεση του πατριωτισμού;». Επειδή γραφει: «είναι λογικό να έχει (Σ.Σ. η Τουρκία) ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο εφόσον τα μικρασιατικά παράλια είναι δικά της»· Για σκεφτείτε, γραφει: «όλα τα νησιά να είχαν τουρκικό πληθυσμό και να ανήκαν στην Τουρκία· θα είχαμε τότε εμείς ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο ή όχι;»

Ελάβατε νουν καθηγεμόνα... και δούλον αυτόν απεδείξατε. Του ανοηταίνειν ου παύεσθε. (Γρηγόριος Παλαμάς) κρουνοχητροληραίοι (Αριστοφάνης), κεφαλόβρυσα της κοτσάνας.

ΟΧΙ! Θα πούμε,

Σ’ όσους λένε «καλά όλα αυτά, παράδοση και τέτοια» αλλά, «ξεπερασμένα, πια, βρε παιδί μου. Ας είμαστε σώφρονες, και πραγματιστές. Τα σύνορα καταργούνται πια. Ο κόσμος μας με την τεχνολογία  και την πληροφορία είναι ένα παγκόσμιο χωριό. Και ο κύριος ρυθμιστής των ανθρωπίνων σχέσεων είναι η ελεύθερη αγορά και οι κανόνες της.» Τη νοιώθουμε στο πετσί μας την «ελεύθερη», ασύδοτη, άπληστη, απάνθρωπη αγορά.

Η κοινότητα των Ελλήνων Ανθρώπων γνωρίζει, πως:

«Την φωτιά της δημιουργίας τη συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και του πνεύματος... Με την ψυχή γεμάτη κόσμους,  χωρίς χαλινάρια ή παρωπίδες» (Γ. Θεοτοκάς)

ΟΧΙ! θα πούμε.

Σ’ αυτούς που λοιδορούν και θέλουν ν’ αφανίσουν τις ανθρώπινες αξίες  φιλία, αγάπη, φιλαλληλία, παράδοση, πατριωτισμό, γλώσσα,

και να βάλουν στη θέση τους τη μόνη αξία που γνωρίζουν αυτοί και οι ηλιθίως παγκοσμιοποιημένοι πάτρωνές τους: το χρήμα και τη δύναμη αποκλειστικό μέτρο πλέον με το οποίο μετρούν τους ανθρώπους.

ΟΧΙ! Σ’ αυτούς που στα ερείπια της ανθρωπιάς χτίζουν τη σύγχρονη Βαβέλ, με την θηριωδία των πολέμων και θεωρία της παγκοσμιοποιημένης τιποτολογίας, με  τις χρυσωμένες τράπεζες και  τα χρυσωμένα αγόρια, τα golden boys.   

ΟΧΙ! Στον κυνικό πλανήτη των παγκοσμιοποιημένων ηλιθίων,

που εχθρεύονται  την ανιδιοτέλεια και την ελευθερία. Λοιδορούν το φιλότιμο και την μπέσα. Περιθωριοποιούν την παράδοση και

κολοβώνουν την Πατρίδα,

ΟΧΙ! Στην πολιτικάντικη -πολιτική, τη διαβρωμένη από την διαπλοκή με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και τους εφραιμοκαλόγερους πνευματικούς της.

ΟΧΙ! Στους αλαζόνες, άπληστους, νεόπλουτους δια της πολιτικής.

Τους βουλιμικούς για εξουσία, χρήμα, και αναίσχυντη επίδειξη. 

«Πολιτικατζήδες, ψιλικατζήδες, κολλυβιστάδες, μουνούχοι…» (Γ. Σεφέρης)

ΟΧΙ! Σ’ όσους πασχίζουν να ξεχάσουν τα «ευρώ-ελληνόπαιδα» το:

 «εις οιωνός άριστος. Αμύνεσθαι περί πάτρης».

Και να μάθουν, ότι, σήμερα, στη νεοφιλελεύθερη μετανεωτερικότητα, ο άριστος οιωνός είναι να αμύνεστε μόνον «περί πάρτης.»

ΟΧΙ! Στους χαλασοχώρηδες και γλωσσοχαλαστήδες,  που κορδακίζονται, προβάλλοντας άσεμνα τη θεωρία τους, περί ασυνέχειας της γλώσσας και της ιστορίας των Ελλήνων.

Της ελληνικής γλώσσας, της μόνης γλώσσας στον κόσμο που μιλιέται συνεχώς και στον ίδιο ακριβώς τόπο, εδώ και τρείς χιλιάδες χρόνια:

«γλώσσα», «θάλασσα», «ουρανός», «γη», «νους», «ψυχή», «άνθρωπος», «επιστήμη» και «μύριες» άλλες «λέξεις», «έπεα πτερόεντα»,

που πεταρίζουν στο στόμα των Ελλήνων (και των νέο-Ελλήνων),

μέσα στον ίδιον αυτόν αέρα που αναπνέουμε, κάτω από τον ίδιο ουρανό, που μας γαλαζοντύνει, πάνω σ’ αυτήν εδώ τη γη, που κατοικούμε, από την εποχή του Ομήρου.

ΟΧΙ! Στους πατριδέμπορους, εθνικιστές και εγκληματίες χρυσαυγίτες,  που λοιδορούν, τους πατριώτες, αδυνατώντας «να νοιώσουν το φρόνημα της Σπάρτης» (Καβάφης).