Ο ΣΕΒ θέλει και λεφτά για να μην πληρώνει! (του Γιώργου Τζεδάκι)

Αρθρογραφία 11 Ιουνίου 2021

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΕΔΑΚΙ

  • Πώς φαίνεται ο Χατζηδάκης ότι δεν έχει δουλέψει ποτέ του.
  • Θα δουλεύει, λέει, μια μητέρα 10-12 ώρες κάθε μέρα κι έτσι θα μπορεί στο ρεπό της Παρασκευής να παίζει με τα παιδιά της.
  • Μόνο που τότε βρε Κωστή μας δεν θα μπορεί από την κούραση ούτε να τους μιλήσει!
  • Και γιατί πρέπει ο εργαζόμενος να λείπει όλη την εβδομάδα από το σπίτι;
  • Για ένα μεροκάματο της πείνας να απαρνηθεί και την οικογένειά του;
  • Πάλι καλά, που δεν νομοθέτησε να μας έχουν και εσώκλειστους τα αφεντικά.
  • Αν και πάλι βλακεία κάναμε. Δίνουμε ιδέες…
  • Το να δουλεύει οκτάωρο και να τα βλέπει κάθε μέρα, προφανώς δεν το σκέφτηκε…
  • Κι επειδή μας έχουν ζαλίσει τον εγκέφαλο με την Ευρώπη, να ενημερώσουμε τον άεργο υπουργό Εργασίας ότι στη Γαλλία δουλεύουν 7ωρο, οι υπερωρίες πληρώνονται πανάκριβα και η άδεια είναι 40 εργάσιμες ημέρες το χρόνο!
  • Α και μια… λεπτομέρεια. Το 35ωρο την εβδομάδα έχει καθιερωθεί από τη δεκαετία του 30!
  • Όταν, λοιπόν, μας λένε ότι πρέπει να γίνουμε Ευρώπη, προφανώς, δεν εννοούν τη Γαλλία, αλλά τη Βουλγαρία…
  • Σκοπίμως, βέβαια, δεν το διευκρινίζουν.
  • Και δεν είναι μόνο κόμματα και συνδικάτα εναντίον του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, αλλά και οι… βιομήχανοι.
  • Μόνο που αυτοί είναι για άλλους λόγους.
  • Είναι, λέει, «ανεπαρκείς» οι ρυθμίσεις.
  • Μάλλον, θα ήθελαν να καταργηθεί και η αμειβόμενη εργασία!
  • Αν και κάποιοι με το να μην πληρώνουν για μήνες το έχουν κάνει πράξη.
  • Είναι, όμως, τέτοιο το θράσος τους που ζητούν και «κρατική επιχορήγηση προκειμένου να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες των επιχειρήσεων, που θα προκύψουν από την ενσωμάτωση των διατάξεων».
  • Δηλαδή, θέλουν και λεφτά για να μην πληρώνουν τους υπαλλήλους τους!
  • Και όταν τους αποκαλούμε παρασιτική ολιγαρχία θίγονται κι από πάνω…

www.presspublica.gr

Προβλήθηκε 734 φορές

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.