Φωτεινή Λαμπρίδη.
Ο Ιάσων Αποστολόπουλος, άξιζε την τιμή που είχε την πρόθεση να του κάνει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρασημοφορώντας τον.
Δεν ξέρω αν θα πήγαινε να παραλάβει το βραβείο, αλλά αν κάποιους οφείλει αυτή η πολιτεία να ανταμείψει επιτέλους, είναι άνθρωποι σαν κι αυτόν.
Αντ'αυτού, σύσσωμες οι ακροδεξιές δυνάμεις της χώρας (εντός και εκτός της κυβέρνησης) σε ένα ολονύχτιο θρίλερ, κατάφεραν να ακυρώσουν την ίδια την απόφαση της Προεδρίας για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, όπως έγραφα ξημερώματα, μην πιστεύοντας στα μάτια μου.
Ο Ιάσων βρέθηκε σε πολύ νεαρή ηλικία, με ένα φουσκωτό στη Λέσβο, στο πρώτο μεγάλο κύμα του προσφυγικού.
Όχι γιατί του το επέβαλε κανείς, όχι γιατί περίμενε ανταπόδοση χρηματική ή παράσημα από την Ελληνική πολιτεία, αλλά γιατί όπως μου είχε πει σε μια συνέντευξη «δεν άντεχα να βλέπω πνιγμένα παιδιά δίπλα μου και να κάθομαι άπραγος».
Εκεί εκπαιδεύτηκε στη διάσωση από ψαράδες και μπήκε στα βαθιά.
Ήταν ένας από τους αφανείς ήρωες που «χειροκροτούσαν» τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου.
Ήταν ένα νεαρό αγόρι τότε, που ανέβαλε τις σπουδές του για λόγους ανθρωπισμού.
Κι αυτό έμελε να καθορίσει τη ζωή του.
Γιατί η τεχνογνωσία που απέκτησε στη διάσωση, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, συνέβαλε ώστε να τον αναζητούν ακτιβιστικές ομάδες από την γειτονική Ιταλία και ΜΚΟ, προκειμένου να εκπαιδεύσει πληρώματα άλλων διασωστικών πλοίων.
Έτσι βρέθηκε στα ανοιχτά της Λιβύης, να περιμαζεύει Αφρικανούς που αποδρούσαν από τα κάτεργα μαφιών και τα σκλαβοπάζαρα.
Έδινε νυχθημερόν χέρι βοήθειας σε άνδρες, η πλειοψηφία των οποίων έφερε βαριά τραύματα στο σώμα, από βασανισμούς που υπέστησαν στα σκλαβοπάζαρα.
Σε γυναίκες θύματα τράφικινγκ, οι οποίες το πρώτο που ζητούσαν όταν επέβαιναν στο πλοίο ήταν τεστ εγκυμοσύνης γιατί είχαν βιαστεί δεκάδες φορές η καθεμία.
Και παιδιά που είχαν την τύχη να μην τα τραβήξει ο βυθός της μεσογείου αλλά το χέρι του Ιάσωνα.
Μέχρι που η ΕΕ ποινικοποίησε τη διάσωση στη θάλασσα κατά παράβαση της Διεθνούς Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, χρηματοδοτώντας παράλληλα τους δυνάστες των προσφύγων (το λιβυκό λιμενικό), που είχαν πλέον την αρμοδιότητα της «διάσωσης» τους και αναγκάστηκαν να αποσυρθούν τα διασωστικά πλοία από τη Λιβύη.
Και τότε όμως, ο Ιάσωνας δεν επέστρεψε σπίτι του.
Βρέθηκε στην γειτονική Ιταλία επί κυβέρνησης Σαλβίνι, να εκπαιδεύει το πλήρωμα διασωστικού πλοίου ενός αυτοδιαχειριζόμενου εγχειρήματος, δημιούργημα ακτιβιστών, που επέμενε να διασώζει πρόσφυγες και να αντέχει μετά από τις κατασχέσεις που έκανε η Ιταλική κυβέρνηση.
Και σήμερα, είναι κάπου αγκυροβολημένος στην Σικελία σε πλοίο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, περιμένοντας το πράσινο φως να σώσει ό,τι σώζεται.
Κόντρα στις απάνθρωπες πολιτικές των ισχυρών, που έχουν βάψει με αίμα τα νερά στα οποία κολυμπάμε και αυτό το καλοκαίρι αμέριμνοι.
Ο Ιάσωνας είναι ένας σύγχρονος ήρωας, αν θέλουμε να μιλάμε με όρους ανθρωπισμού και όχι με όρους ακροδεξιάς, κτηνώδους και απάνθρωπης ρητορικής.
Γι’ αυτό βραβεύεται διεθνώς για το έργο του.
Γι’ αυτό προφανώς επέλεξε ορθά η κ. Σακελλαροπούλου να τον τιμήσει.
Οι Ιάσωνες είναι που αξίζουν στον πολιτισμό μας αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Οι Ιάσωνες αξίζουν σε όσους και όσες θέλουν τα παιδιά μας να μεγαλώσουν μαθαίνοντας πως είναι να αγωνίζεσαι με ενσυναίσθηση υπερασπιζόμενος την αξία της ανθρώπινης ζωής και το δίκαιο.
Αυτό που δεν μας αξίζει, είναι μία κυβέρνηση που για να χορτάσει το ακροδεξιό κοινό της που διψά για αίμα ανθρωπιστών και ακτιβιστών, ακυρώνει επιλογή της ΠτΔ αφού προηγουμένως έχουν σπείρει οι βουλευτές της άπλετο δηλητήριο στα social media.
Αυτό που δεν μας αξίζει, είναι μια Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που επιβεβαιώνει τον ρόλο της μαριονέτας.
Που αντί να παραιτηθεί διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπεια της, παραμένει σιωπηλή, όμηρος της ακροδεξιάς σέχτας που επιχειρεί να καθορίσει την ατζέντα της κυβέρνησης και το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό όπως προκύπτει από τα ίδια τα γεγονότα.
Έστω κι αν γνωρίζει, πως κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία, ως η πρόεδρος που την «ακύρωσαν» οι Μπογδάνοι.
Όμως στην πραγματικότητα, ο Ιάσωνας έχει τα παράσημά του.
Η πρόεδρος είναι που έχασε τα δικά της, σε μια διαδρομή που ξεκινά απο το τείχος του Έβρου και φτάνει στην ακύρωση της παρασημοφόρησης του Ιάσωνα.
YΓ. Περιμένω με αγωνία την αντίδραση των ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών που θα παραλάβουν τελικά το παράσημο τους από την Προεδρία.
Θα βρουν μια λέξη για όλα αυτά, ή θα υποκύψουν υπό το βάρος του παρασήμου τους;
