Άργος 09.11.2020

Νίκο μου,

Παίρνοντας αφορμή από όλη αυτή την περιρρέουσα  σε βάρος σου λασπολογία….

Είναι κάτι στιγμές που, θέλοντας και μη, ο νους ανατρέχει στο παρελθόν , εκεί στην Αρχή …Στα  πρώτα φοιτητικά μας  χρόνια, με την πίκρα της πρώιμης ορφάνιας μας βουβή συνοδό στις καρδιές και τα συναισθήματά μας, στις τότε μεταπολιτευτικές αναζητήσεις και διαδρομές μας, στις αγωνίες  των πτυχιακών μας εξετάσεων….

Στη κοινή στρατιωτική μας θητεία , με όλα τα ευτράπελα της βασικής μας εκπαίδευσης …

Και ξανά στην  Αθήνα μαζί στην ίδια ομάδα  στις εξετάσεις ασκουμένων στη Σανταρόζα, με το αστείρευτο χιούμορ σου  για να αποδιώξουμε το άγχος.

Στα πρώτα δειλά επαγγελματικά μας βήματα, εσύ στη Ζ. Πηγής και εγώ στην Ακαδημίας . Και μετά στη διασταύρωση….

Εγώ στην επαρχία και εσύ στην Αθήνα και την Ηλιούπολη της καρδιάς σου….

Και όμως όχι μόνο δεν χαθήκαμε αλλά μέσα στο χρόνο σφυρηλατήσαμε ακόμα περισσότερο την άδολη και άρρηκτη  σχέση μας, εμπλουτίζοντάς την με την κοινωνία προσωπικών, επαγγελματικών και   κοινωνικών  ενδιαφερόντων  μας.

Και είναι αλήθεια πως χρόνο με το χρόνο, βλέποντας και μαθαίνοντας για τα επαγγελματικά σου βήματα, τη δραστηριότητά σου στα κοινά, αλλά και το πολύπλευρο αποτύπωμά σου στο χώρο της σύγχρονης διανόησης , δεν σε θαύμαζα απλώς, αλλά σε καμάρωνα!

Καμάρωνα για τον φίλο μου, τον φίλο της ζωής μου! Έναν ογκόλιθο πολιτισμού στη κυριολεξία!

Μόνο έτσι σε βλέπω Νίκο και, επίτρεψέ μου, δεν κάνω λάθος!

Κι όμως Νίκο,

Επειδή ποτέ δεν υπήρξες συστημικός, ούτε μέσα στον ιδεολογικό μας χώρο-πως θα μπορούσες άλλωστε εσύ…-, εκφράζοντας πάντα σε ακέραιο βαθμό αυτό που η εκάστοτε συγκρότησή σου επέβαλε, γι αυτό Νίκο  δέχεσαι σήμερα τις «κλωτσιές» των προπετών Μελάνθιων της εποχής μας.

Ας είναι όμως Νίκο, όπως ο αρχαίος ποιητής τους παρέδωσε στη χλεύη των αιώνων, έτσι και οι σημερινοί προπέτες σου, θα παραδοθούν στη χλεύη της ιστορίας , που σύντομα θα γραφεί. 

Με απέραντη εκτίμηση

Τάσος Καλαλάς

Δικηγόρος