Kι όμως θέλουν να υψώσουν το χέρι τους με λαχτάρα, να τους δοθεί ο λόγος από εσένα, τον δάσκαλο, που δεν έχουν αποφασίσει ακόμη αν είσαι εχθρός τους ή φίλος, γιατί η δειλία τους τα κάνει καχύποπτα.
Είναι αυτά τα παιδιά που δεν μιλάνε ή που σπάνια θα ακούσεις τη φωνή τους, που είναι μαζεμένα σαν να κρυώνουν συνεχώς κι είναι συνήθως από τη μέσα πλευρά του θρανίου, για να έχουν τα νώτα τους καλυμμένα από τον τοίχο. Με ρούχα που δένουν με το περιβάλλον, με μαλλί κατεβασμένο, συνήθως μακρύ.
Οι μάσκες τα ευνοούν, οι κλειστές κάμερες και τα τεχνικά προβλήματα.
Που συχνά δεν καταλαβαίνεις την παρουσία τους. Αόρατα. Κι όμως θέλουν να υψώσουν το χέρι τους με λαχτάρα, να τους δοθεί ο λόγος από εσένα, τον δάσκαλο, που δεν έχουν αποφασίσει ακόμη αν είσαι εχθρός τους ή φίλος, γιατί η δειλία τους τα κάνει καχύποπτα.
Όταν συναντιούνται τα μάτια σας, αν το προλάβεις αυτό το φευγαλέο ντροπαλό κοίταγμα, βλέπεις τα χέρια τους να σηκώνονται από μέσα τους, εσωτερικά, αόρατα από τους συμμαθητές τους. Στην ασφάλεια! Μακριά από βλέμματα που θα τα κάνουν σίγουρα να ντραπούν!Η καρδιά τους πάει να σπάσει από τον τρελό καλπασμό! Κρυπτοχερίτες.
Συνεπείς, ομολογουμένως, αρνητές του λάθους. Έχουν καεί άσχημα, ξέρουν. Ξέρουν; Φοβούνται αυτά που θα πουν οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές. Και αυτά που δεν θα πουν, για παράδειγμα τα ΄΄μπράβο΄΄, με τα πολλά ντεσιμπέλ! Έχουν καεί από πρώην και νυν συμμαθητές, από πρώην και νυν δασκάλους από, προφανώς, νυν οικογένεια. Και όμως, μικρέ κρυπτοχερίτη, κοίταξε καλά τι άσχημα στόματα, τι ρυτιδιασμένες ηθικές υποστάσεις είναι αυτά που σε έχουν κάψει. Τι λάθη του λάθους! Αυτά φοβάσαι!(;)
Ελαφρά έντονο, παρακλητικό το βλέμμα αυτών των μαθητών.
Μιλάνε, θέλουν να πάρουν μέρος στο πανηγύρι της τάξης( ή της αταξίας), αλλά φοβούνται μήπως το φόρεμα τους έχει ένα σκισιματάκι. Μία τρυπίτσα. Που ξέρουν κατά 99 τοις 100 το σωστό, τους σταματάει όμως αυτό το σκισιματάκι, η τρυπίτσα η παραπάνω. Μπορεί να έχεις οργανώσει ολόκληρη διάλεξη για την αξία του λάθους, ότι είναι βήμα στο δρόμο της επιτυχίας κλπ κλπ .
Αυτοί όμως (υπ)ακούνε τις ίδιες φωνές. Τις φωνές της άμυνας.
Θα κάνεις λάθος! Θα κοκκινίσεις! Τι θα πουν οι άλλοι; Κάτσε στ’ αυγά σου! Πρόσεχε θα φας γκολ! Την ώρα που έχουν, επιτέλους, αποφασίσει να σηκώσουν το χέρι και ζουν την φαντασίωση τους, τα χειροκροτήματα και το μεγάλο επερχόμενο ΄΄μπράβο΄΄, τότε έρχεται ένα ΄΄μπράβο΄΄ από το στόμα που περιμένουν, του δασκάλου δηλαδή, αλλά με άλλο παραλήπτη. Και νιώθουν αδικημένοι και γεμίζουν στεναχώρια.
Και ίσως θυμώσουν. Και σιγά μην ξαναπροσπαθήσουν!
Να τους γλυκάνουμε με επιτυχίες. Κι ας δεχτούν περισσότερα γκολ! Να δώσουν τη μάχη τους, με σύστημα, με επιμονή. Εμείς ήρεμοι συμπαραστάτες. Θα χρειαστούν το χέρι μας, αν σωριαστούν. Ίσως και να τσαλαπατηθούν. Σίγουρα θα δοκιμαστούν. Και εμείς θα δοκιμαστούμε άλλη μια φορά. Μαχόμενοι εκπαιδευτικοί τώρα. Πιο παλιά κάποιοι από εμάς μπορεί να ήταν κρυπτοχερίτες. Εγώ ήμουν. Και μάλιστα από τους πιο συνεπείς.
Ερωτευμένος με το αλάθητο.
Βαγγέλης Δήμας, φιλόλογος
www.alfavita.gr
