του Νίκου Α. Καραβέλου
Είναι φυσικό η εκάστοτε Εξουσία να θέλει την αέναη αναπαραγωγή του εαυτού της. Προς τούτο επιστρατεύει όλες τις επί μέρους θεραπαινίδες που την απαρτίζουν. Κι όταν λέμε Εξουσία, δεν εννοούμε κάτι αόριστο ή κάποιο φυσικό φαινόμενο, αλλά μια δράκα οικονομικών δρακόντων που αναπαράγονται με το αίμα εκείνων που οφείλουν πάντα, μπροστά στην αφεντιά τους, να νιώθουν κατώτεροι.
Ελέγχουν, οι κύριοι, την οικονομική ζωή μιας χώρας ή συνόλου χωρών, που απαρτίζουν μεγάλα ολοκληρωτικά μορφώματα, όπως η αυτοκρατορίες των Αχαιμενιδών, των Σασσανιδών, των Μογγόλων των Οθωμανών ή… της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ελέγχουν την παιδεία, την υγεία,τον στρατό, τη δικαιοσύνη, την ηγεσία της εκκλησίας. Ελέγχουν το παρόν, πιστεύοντας πως θα ελέγξουν και το μέλλον, επενδύουν σε αυτό.
Ένα μόνο αδυνατούν να ελέγξουν: Το παρελθόν! Εκεί τους τα χαλάει η ιστορία, οι παραδόσεις, η τέχνη, το φως στα σπάργανα των νεογέννητων, τα ορυχεία του θρήνου. Γι αυτό κάποτε κυνηγούσαν τους πνευματικούς ανθρώπους και τώρα τους διαφθείρουν, γιατί κατάλαβαν πως η σιωπή εξαγοράζεται καλύτερα παρά επιβάλλεται. Ελέγχοντας συνεπώς το πνεύμα του λαού, ελέγχουν την ιστορία του, άρα το παρελθόν του. Κι έτσι στα κρεοπωλεία των αυτοκρατοριών, σβήνει η ιστορία των λαών κι ύστερα κι οι ίδιοι οι λαοί. Έτσι εξηγείται η μανία της άρχουσας τάξης να ελέγχει την ιστορία, και συνεπώς τη διδασκαλία της.
Σήμερα βιώνουμε τη φυσική επιθετικότητα του καπιταλισμού, που νιώθει ανίκητος. Την απροσχημάτιστη απληστία, που για να πραγματωθεί, πρέπει οι λαοί να μάθουν στην υπακοή. Και υπακοή είναι να μην αμφισβητείς την αυθεντία του… ειδικού, είτε αυτός είναι ο επίσημος «πρωθυπουργός» είτε ο επίσημος Μένγκελε! Να φράξεις το στόμα σου με μάσκα ή χωρίς αυτήν.
Πρέπει όλοι να σκέπτονται όπως απαιτούν οι «ειδικοί», κι όχι όπως απαιτεί η παιδεία, η παράδοση, η διδαχή της μάνας τους. Πρέπει να σκέφτονται «εθνικά», όπως απαιτεί, όχι το Δίκαιο, αλλά το λεγόμενο «δίκαιο της ανάγκης», όπως ζητούσαν οι ιμπεριαλιστές διαχρονικά, όπως κραύγαζε ο Γιόζεφ Γκέμπελς, και όπως σήμερα επαναλαμβάνουν άκριτα κάποιοι θλιβεροί καθηγητές και ένας σοβαρός κατά τα άλλα,ανώτατος Εισαγγελικός λειτουργός. Δυστυχώς!
Επί δικτατοριών, υπήρχε η «εθνικοφροσύνη». Νομίζαμε, οι αφελείς, πως η δημοκρατία σκέφτεται αλλιώτικα..Σφαλλόμεθα οικτρά.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν γύρω μας,κι αν τολμάμε, ας μετρηθούμε με την επιβολή της «μιας και αλάνθαστης άποψης της εξουσίας».
Της νέας και πιο ύπουλης «εθνικοφροσύνης».
Με όποιον τρόπο μπορούμε. Με ποιόν; θα ρωτήσει κάποιος.Απαντώ: Με εκείνον που δεν ελέγχεται. Με την καθαρή σκέψη μας. Με την εσωτερική μας προσήλωση στη δημοκρατία!
Στο αιωνίως φρέσκο πολίτευμα της ψυχής μας..
Στο αιωνίως φρέσκο πολίτευμα της ψυχής μας..
Που δεν ανέχεται την επιβολή της μιας και μοναδικής άποψης. Έστω και σωστής.
