Ο Γιάννης Μακρυγιάννης γεννήθηκε το 1906 στη Στύλια Ναυπακτίας. Ήταν εγγονός του δημάρχου Προσχίου Νικολάου Μακρυγιάννη και δισέγγονος του οπλαρχηγού και στρατηγού της Επανάστασης του 1821 Γιάννη Μακρυγιάννη.
Παντρεύτηκε το 1930 την Δημητρούλα Λόη από την Φαμίλα και εγκαταστάθηκαν σε σπίτι που έχτισαν δίπλα από τον Μακρυγιαννέϊκο μύλο, στα κτήματα της οικογένειας στην κοιλάδα του Πόριαρη. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στο (βαρύ) Πυροβολικό στην Αθήνα.
Είχε στενή συγγένεια με τους Μακρυγιανναίους της Ναυπάκτου, δυο από τους οποίους έγιναν δήμαρχοι της ιστορικής πόλης.
Από τον γάμο του με την Δημητρούλα Λόη απέκτησε 8 παιδιά : Δημήτρη, Ελένη, Γεωργία, Μαρία, Αγγελική και Βασιλική, καθώς και δύο ακόμα που έχασε σε μικρή ηλικία, 4 και 6 ετών.
Τον παππού Γιάννη Μακρυγιάννη τον είδα πρώτη φορά, παραμονές Δεκαπενταύγουστου το 1985 εκ του μακρόθεν.
Η πρώτη εικόνα που έχω από αυτόν είναι να ψαρεύει στο ποτάμι με τις καλαμωτές του. Ήταν μάστορας σε αυτού του είδους το ψάρεμα.
Περισσότερο απ' όλα τα θαλασσινά του άρεσαν τα ψαράκια του Πόριαρη, αν κι' εγώ πιστεύω ότι πιο πολύ του άρεσε η διαδικασία του ψαρέματος.
Ήταν πολύ επιλεκτικός στο φαγητό του. Ολιγόφαγος και εκλεκτικός. «Τσιτσιρή» τον αποκαλούσε η γιαγιά Δημητρούλα, υπογραμμίζοντας την εκλεκτικότητά του την οποία, για τα μέτρα της εποχής εκείνης, θεωρούσε ιδιοτροπία.
Ήταν πολύ κοινωνικός και έδινε το παρών σε όλα πανηγύρια της περιοχής.Για την σταθερότητα στις απόψεις του, απέκτησε το προσωνύμιο «γραικός» στις διασυνοριακές διαφορές που υπήρχαν με την γειτονική κοινότητα.
Ήταν η εποχή που στα σύνορα μεταξύ των δυο Κοινοτήτων η φύλαξη ήταν αυστηρότερη, και από τα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας. Τα κτήματα του παππού ήταν πάνω στη «συνοριακή γραμμή».
Σταθερός ήταν και στις πολιτικές του απόψεις και θέσεις, συντασσόμενος πάντα με τον δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο σε εποχές δύσκολες για την κοινωνία και την Δημοκρατία.
Το καλοκαίρι, όταν βρισκόμαστε για διακοπές στο χωριό, με τον παππού πηγαίναμε παντού.
Στα τοπικά πανηγύρια, για ρίγανη στο Αχαλέπητο από το παλιό μονοπάτι μέσα από το δάσος, πεζοπορία στο μοναστήρι του Αι-Γιάννη στην Δερβέκιστα, στους «παππαροκάδες» στο Τρίκορφο, στον τόπο καταγωγής μου στην Ηλεία, στον γενέθλιο τόπο του την Στύλια και σε αμέτρητα άλλα μέρη.
Του άρεσε πολύ να ταξιδεύει μαζί μου, να μου λέει ιστορίες από την ζωή του, να μιλά για τους προγόνους του, για τις παραδόσεις και τους θρύλους του τόπου του.
Ήξερε να λέει όμορφες ιστορίες για ξωτικά και νεράιδες, αλλά και για πραγματικά περιστατικά της πολυκύμαντης ζωής του.
Σαν σήμερα, στις 19 Μαρτίου 2003, "έσβησε" ήσυχα σε ηλικία 97 ετών αφήνοντας πίσω παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Η σύντροφος της ζωής του, η γιαγιά Δημητρούλα, είχε «φύγει» 6 χρόνια νωρίτερα, στις 9 Μαρτίου 1997 σε ηλικία 87 ετών.
Ο ίσκιος των ανθρώπων που «έφυγαν» βαραίνει πάνω στο σπίτι που έζησαν και στη γη που πότισαν με τον ιδρώτα τους.
Τα ίχνη που άφησαν στην καρδιά και την μνήμη μας, δεν αφήνουν να ξεχαστούν οι μορφές τους, η καλοσύνη τους, το χαμόγελο και η απλότητα τους.
Ο παππούς Γιάννης Μακρυγιάννης ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ένας αριστοκράτης για τα μέτρα της εποχής του.
Εμείς, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα του, θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη.
Περικλής Δημ.Καπετανόπουλος
