Νίκος Καραβέλος

Είπε ο πρωθυπουργός του ημετέρου Κρατιδίου:

"...Όλοι περάσαμε στιγμές ανεμελιάς, που ξεχάσαμε τι πρέπει να κάνουμε. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Ήταν λάθος μου που δεν φορούσα μάσκα όταν φωτογραφήθηκα..."

Εν αρχή, η κακομοιριά της διατύπωσης.

Προϊόντος του χρόνου, ετούτος πήρε την αντίθετη πορεία, από εκείνη του δικτάτορα Παπαδόπουλου που με τα "πες πες", ενώπιον της δουλοφροσύνης των εκπροσώπων της Μαθηματικής εταιρίας, των Φυσικών, των ηθοποιών, των ανωτάτων και ανωτέρων Δικαστών, των ιατρικών και δικηγορικών συλλόγων, κατόρθωσε να ξετρίψει την διατύπωσή του.

Ο εν λόγω, αντιθέτως, όσο μιλάει, τόσο εκτίθεται.

Η αδυναμία του να διατυπώνει , τον έκανε υποχείριο των "λογογράφων", για αυτό δεν διαθέτει προσωπικό ύφος.

Μάλλον ολίγος, ένεκεν τούτου, κατάλληλος για σύγχρονος πρωθυπουργός.

Παρακολουθώντας τους λόγους του, όπως και άλλων συγχρόνων "ηγετών", όλων των αποχρώσεων, καταλήξαμε στον ακόλουθο ορισμό:

"Διατύπωση, είναι η απελπισμένη προσπάθεια να στηθούν όρθιες, το πολύ δυο λέξεις, πάνω σε μια πρόταση".

Εν συνεχεία το νόημα. Ανύπαρκτο, κοινότοπο και φτωχό. Θα λέγαμε πως:

"Νόημα, είναι η προσπάθεια μιας πορδής, να γίνει πνεύμα".

Τέλος είναι το ύφος. Εδώ ο ορισμός διαχρονικός:

"Ύφος είναι η βίαιη αναρρίχηση του μηδενός, προκειμένου να γίνει κάτι".

Αντίκρυ στα έπη και τα έργα του εν λόγω δημοσίου ανδρός, ορθώνεται το αδύνατο.

Το να ζητάς, δηλαδή, από άτομο κενό να σε κυβερνήσει σωστά και με παιδεία, είναι σαν να ζητάς από ευνούχο να σου μιλήσει για τις γυναίκες. ( Εμμ. Ροϊδης, παραφράζοντας ελαφρώς).