Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ
Όσοι φοβόμαστε την καραντίνα, που μας επιβάλλεται ξανά δεν έχουμε ζήσει την “καραντίνα” του άνεργου.
Είναι μία καραντίνα δύσκολη, δυσβάσταχτη, ψυχοφθόρα, καταστροφική, που σε τρώει λίγο – λίγο σαν την αμοιβάδα που απορροφά τον εγκέφαλο. Καμία σχέση με την καραντίνα του κορωνοιού.
Την καραντίνα της ανεργίας την βιώνουν πολλοί άνθρωποι: νέοι που θέλουν να αρχίσουν με όρεξη τη ζωή τους αλλά δυσκολεύονται, και βλέπουν τα όνειρα τους να γκρεμίζονται, μέσης ηλικίας που βλέπουν ότι η πορεία της ζωής τους ανακόπτεται βίαια, πιο μεγάλοι που μένουν μετέωροι σε ηλικία που μάλλον είναι αργά να κάνουν κάτι άλλο γιατί ακόμα κι αυτή η μισοανοιχτή αγορά εργασίας ψάχνει νέους με ειδίκευση και αντοχές, για να τρέχουν από το πρωί ίσαμε το βράδυ.
Οι άνθρωποι της εξουσίας, την γνωρίζουν μόνο ως ποσοστό της Στατιστικής Υπηρεσίας, που δείχνει την πορεία της οικονομίας.
Εφτασε μέχρι και 29% την εποχή των μνημονίων ισοπεδώνοντας όσους είχαν την ατυχία να είναι μέσα σε αυτό το ποσοστό. Στις καλές εποχές πριν τα μνημόνια ήταν στο 9% …
Σήμερα είναι στο 18% κι αναμένεται να αυξηθεί κι άλλο με τη νέα καραντίνα, γιατί η προστασία της εργασίας δεν ήταν και δεν είναι στην προτεραιότητα των μέτρων αντιμετώπισης του κορωνοιού.
Ποσοστό στατιστικής που όμως αν το ανοίξεις και το ψάξεις θα δεις το πρόσωπο ενός ανθρώπου με αγωνία και φόβο για το παρόν και το μέλλον.
Θα διαπιστώσεις ότι ο άνεργος και ιδίως ο μακροχρόνια άνεργος νιώθει ότι δεν είναι πια χρήσιμος, νιώθει σαν να μην έχει κάνει τίποτα στη ζωή του κι ας έχει κάνει αρκετά, γυρίζει δεξιά – αριστερά χτυπά πόρτες , ψάχνει. Κι επιστρέφει με άδεια χέρια, άδειος κενός, σιγά – σιγά κλείνεται στο σπίτι, που γίνεται το λευκό κελί του, δεν μπορεί να συναναστραφεί με συνανθρώπους του όχι γιατί δεν του το επιτρέπουν κάποια έκτακτα μέτρα αλλά γιατί δεν θέλει δεν μπορεί.
Η διάθεση τον έχει εγκαταλείψει , κοιτάει το ταβάνι και πνίγεται, στριφογυρίζει και σκέφτεται τα 20,30,35 δημιουργικά χρόνια που πέρασε στη δουλειά, μέχρι να βρεθεί ξαφνικά άνεργος, χωρίς προοπτική, αποκαμωμένος, χωρίς να μπορεί, να κάνει σχέδια για το μέλλον κι ας έχει ακόμα όρεξη και χρόνο, χωρίς να μπορεί, να προσφέρει σε όσους εξαρτώνται από αυτόν …
Και τότε συνειδητοποιεί ότι είναι σε καραντίνα από τη ζωή, από την καθημερινότητα, από την δράση, από τη δημιουργία και δεν έχει καν την πολυτέλεια της εξόδου από αυτή την καραντίνα ούτε με γραπτό σημείωμα.
Χωρίς να το καταλάβει γλιστρά στο περιθώριο, και παρακολουθεί τη ζωή, όχι σαν ενεργό μέλος της κοινωνίας αλλά σαν ένας θεατής, τον οποίο κανείς δεν βλέπει, αόρατος, που όλοι τον προσπερνούν και τον αφήνουν πίσω, όσο κι αν θέλει να τρέξει να τους προφτάσει να ανταγωνιστεί.
Αυτή η άλλη καραντίνα δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Αυτή είναι η καραντίνα που αφήνει σημάδια στην ψυχή τα οποία δεν γιατρεύονται εύκολα και όχι η καραντίνα του κορωνοιού, που μπορεί να σώσει ζωές αφού για την ώρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
