Ελευθέριος Ανευλαβής
Μ’ αυτήν τη γλώσσα, την Ελληνική μίλησε ο Σωκράτης διατρανώνοντας την ύψιστη ηθική αρχή του δικαίου:
«Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν:
«Εμοί δε έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει: πιο λίγο κι απ’ το τίποτα με μέλει εμένα ο Δίας»,
κραυγάζει, σταυρωμένος στον βράχο του Καυκάσου ο Προμηθέας Δεσμώτης, στον Ερμή, «του τυράννου τον νέον διάκονον».
«Κόσμον τόνδε, ...ούτε τις θεών, ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον», διαπιστώνει ο Ηράκλειτος,.
«Εί Θεοί διαλέγονται τή τών Ελλήνων γλώττη χρώνται» διακηρύσσει ο Ρωμαίος πολιτικός, ρήτορας, και φιλόσοφος, Κικέρων.
«Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου» (Wittgenstein).
«Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται, φύσει», φωνάζει ο Αριστοτέλης.
Αρκεί το σημαίνον, περιέχον να μην περιέχει το σημαινόμενο. Με άλλα λόγια, το περιέχον, η ετικέτα να γράφει παιδεία, γνώση, πληροφόρηση και το περιεχόμενο να είναι ψευδαίσθηση παιδείας.
Τα μαζάτομα, έχοντας αποξενωθεί από το πολιτισμικό τους παρελθόν και από την ιστορική τους παράδοση, με την αλλοτρίωση της γλώσσας, βιώνουν μια ζωή ετερόφωτη και έκκεντρη από το δικό τους κέντρο.
Η Ελληνική γλώσσα, με την εισδοχή μεταφυτευμένων πλέον λέξεων, που εκφράζουν μεταφυτευμένες αξίες, (αυτές εκφράζονται με αυτήν τη γλώσσα), μπασταρδεύει, και γεμίζει το κενό, που άφησε η απώλεια της παράδοσης, με εισαγόμενα σκουπίδια.
Αλλιώς, αν δεν παπαγαλίζεις το «politically correct», είσαι «γραφικός», «οπισθοδρομικός», «απροσάρμοστος», «ιδιόρρυθμος».
Κι αν η λάσπη δεν κολλάει, θα διαστρεβλώσουμε τις θέσεις σας.
«Πώς πάνε οι στραβοί στον Άδη; Βλέποντας ο ένας τον άλλον», έλεγε η Μάνα μου η Μάρω.
«Μικράν, μικράν κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι - ιδιοτελή καρδίαν - και παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους»
Το «σώφρον» μαζάτομο, «Χαίσετο ή μαχαίσετο» (ατόφια ελληνικά του Αριστοφάνη). Και σιωπά, βαφτίζοντας την ήττα του φρόνηση, πριν καν δώσει μάχη. Σιωπή που δεν είναι δήλωση σωφροσύνης, αλλά βούλα υποτέλειας.
«Το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα» (Θουκυδίδης),
(Κ. Καβάφης)
