Αυτά τα δυο σχεδόν χρόνια της πανδημίας μας δίδαξαν πόσο σημαντικό κομμάτι στη ζωή μας είναι οι διαπροσωπικές μας σχέσεις αυτές που μας δίνουν ερεθίσματα, που ανθίζουν τα συναισθήματά μας.

Οι άνθρωποι που επιλέγει συνειδητά ή όχι, τυχαία ή μη στη ζωή του ο καθένας αποτελούν σταθμούς οι οποίοι πάντα έχουν να του προσφέρουν και να αναπτύξει μέσω αυτών μια αμφίδρομη σχέση όπου δίνει και παίρνει συναισθήματα, ερεθίσματα και όχι μόνο.

Με την πανδημία και τον εγκλεισμό τους οι άνθρωποι βίωσαν την αναγκαστική απομόνωση και την μείωση των συναναστροφών με τα αγαπημένα τους άτομα ιδίως εάν αυτά ανήκαν σε ευπαθείς ομάδες όπως ήταν οι ηλικιωμένοι.

Όλος αυτός ο εγκλεισμός για κάποιους ήταν αναγκαίος καθώς αναθεώρησαν πολλά από την ζωή και τις καθημερινές τους επιλογές, για άλλους ήταν βίαιος και ατέλειωτος καθώς μετέφερε μαζί του αρνητικές εκβάσεις στη ψυχολογία και την καθημερινή τους ρουτίνα.

Λιγότερο ή περισσότερο επηρέασε όλους, λιγότερο ή περισσότερο τους επηρέασε με μια αρνητική χροιά και σίγουρα αυτά τα δυο χρόνια έχουν να δείξουν ακόμα τα σημάδια τους στο μέλλον.

Η απομόνωση είναι μια κατάσταση που επηρεάζει την ψυχοσύνθεση του ατόμου και όταν αυτές έχει επιβλητικό χαρακτήρα και σχετίζεται και με θέματα υγείας οι αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχολογία μεγεθύνονται.

Μερικά από όσα μας έκανε η πανδημία να αναθεωρήσουμε ήταν η συναναστροφή με τα οικεία μας πρόσωπα, αυτά που υπό κανονικές συνθήκες μπορεί να αναβάλαμε να δούμε βάζοντας άλλες προτεραιότητες.

Έτσι ήρθε η αναθεώρηση των πραγματικών ατόμων που κατέχουν μια υψηλή θέση στη ζωή μας.

Κάποια από αυτά ήταν τα ηλικιωμένα άτομα που έχουμε στο κοντινό μας οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον και κυρίως αυτά που μένουν σε κάποια μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων.

Με τη συνθήκη της πανδημίας οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, αναγκάστηκαν περισσότερο από όλους να διαφυλάξουν την υγεία όσων ατόμων διέμεναν εκεί.

Οι ηλικιωμένοι καθώς είναι ευπαθείς ομάδες ατόμων χρειάστηκε να βρίσκονται σε περιβάλλοντα τα οποία είναι ασφαλή και προφυλάσσουν στο μέγιστο βαθμό την υγεία τους.

Όλα τα παραπάνω οδήγησαν τα άτομα που μένουν σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων να μην επιτρέπεται να δεχτούν επισκέψεις από συγγενείς και οικεία πρόσωπα για λόγους ασφάλειας της υγείας τους. Αυτές οι συνθήκες ήταν πρωτόγνωρες κάνοντας όσους μένουν στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων να μεταβάλλεται η ψυχολογική τους διάθεση.

Έτσι μια εναλλακτική λύση εν μέσω πανδημίας που βρήκαν οι εργαζόμενοι στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων ήταν να μιλούν οι ηλικιωμένοι με τα οικεία τους πρόσωπα με κάμερα από τα κινητά τηλέφωνα των εργαζομένων.